Obsessed ~ Stenise fanfic

Hoofdstuk 9

'Ik ook van jou.' Ze hing op. Ik pakte het overhemd van Steven. Het was donkergroen. Ik trok het aan, het was veel te groot, maar het zat wel heel lekker. Ik liep naar beneden. In mijn onderbroek en zijn overhemd.

Terwijl ik de trap af liep hoorde ik Steven al in de keuken. In de deuropening bleef ik even staan. Hij zag me niet. Ik keek naar hem hoe hij bezig was met het regelen van eten. Hij zag er zo aantrekkelijk uit. Als hij geen pizza's in z'n handen zou hebben zo ik hem zo bespringen. Ik realiseerde me dat het heel slecht is wat we hadden gedaan. Het was niet alleen illegaal, hij ging ook vreemd op zijn vrouw. Hoe kon hij dit gewoon doen zonder zich schuldig te voelen?

'Steven?' Zei ik. Hij schrok een beetje van me. Hij keek op en keek naar me in zijn groene overhemd. Een grijns ontstond op zijn gezicht. 

'Ja Denise?' Hij likte zijn lippen. Het was moeilijk om niet op hem af te lopen. Er was toch niemand anders hier, maar ik moest het toch vragen.

'Voel je je niet een beetje schuldig?' Toen hij verbaasd keek voegde ik toe, 'Dat je vreemdgaat.'

'Oh. Heb ik nog niet aan gedacht eigenlijk, dus ik denk het niet.' Hoe kun je je hier niet schuldig om voelen? Geeft hij helemaal niks meer om zijn vrouw ofzo?

'Okay. Waarom niet?' Ik probeerde aardig te blijven.

'Nou, omdat Janieke ook nooit thuis is, dus wat maakt het uit?' Ik zag dat hij boos begon te worden.

'Lijkt het je dan niet beter om van haar te scheiden? Want nu heeft zij ook geen idee wat er aan de hand is.' Ik kon er niet tegen dat hij helemaal niets meer om haar gaf.

'Scheiden voor jou? Dat is wel veel om van iemand te vragen nadat je het één keer met iemand hebt gedaan.' Hij sloeg z'n armen over elkaar en was bijna aan het schreeuwen.

'Ik vraag je ook niet om voor mij te scheiden, maar laat het haar weten!' Ik begon ook te roepen.

'Jij hoeft geen keuzes voor mij te maken! JE BENT MAAR EEN KIND!' Ik rolde mijn ogen en draaide me om. Ik begon gewoon te lopen, ik kwam in de hal, pakte mijn jas, en opende de voordeur. Ik gooide hem dicht met alle kracht die ik in me had.

Ik deed mijn jas aan terwijl ik zijn erf afliep. Ik voelde de eerste traan al over mijn linkerwang vallen. Ik keek naar de weg. Tegenover was bos. Het was overal donker, maar ik kon hier niet blijven. Ik sloeg rechtsaf, en liep gewoon. Ik keek op mijn telefoon. Het was 20:38, maar het was helemaal donker.

"Shit" Dacht ik. Ik had nog maar 16%. Ik zag een auto langsrijden, en ik schrok. Ik stopte mijn mobiel in m'n broekzak, en liep door. Ik was zo boos op Steven. Ik vroeg hem alleen hoe hij alles wilde regelen, maar hij wordt meteen weer boos hoor. Ik hoef zijn vrouw gewoon liever niet op mijn dak. Ik versnelde mijn pas. 

Ik kwam aan bij een kruispunt. Rechts was bos. Links was... bos. Er was wel een bordje, en ik had zo het gevoel dat ik naar links moest, maar ik herkende de namen op het bordje niet. Jeetje, waarom moest hij nou midden in het bos wonen? Ik pakte mijn telefoon weer. 9%. Dat ging snel. Ik voerde mijn code in, en belde mijn moeder.

Kut. Geen signaal. Ik ging op een bankje naast de weg zitten. Er was toch niemand hier. Ik was in mijn eentje in het midden van een bos in Veenendaal. Het was koud en donker. Ik had mijn jas wel aan, maar ik wilde veel liever onder warme dekens liggen. Ik voelde de opgedroogde tranen op mijn wangen. Ik was een tijdje geleden al gestopt met huilen, maar ik voelde de hete tranen al in mijn ogen. Ik dook in elkaar, en begon te snikken. Ik kon nergens heen. Ik kon wel terug, maar ik denk niet dat Steven me daar nog wil zien. Ik was zo kwetsbaar. Ik zat daar, een meisje van 15. In haar eentje, huilend op een bankje in een donker bos. Ik zag koplampen op me afkomen. Ik werd heel bang. Elke mogelijke uitkomst schoot door mijn hoofd. Wat als het mijn vader is? Of ik word verkracht en vermoord? Ik ging rechtop zitten. De lampen waren zo fel dat ik de auto helemaal niet kon zien. Ik hoopte dat hij gewoon door zou rijden, maar de auto stopte vlak voor me. Het raampje rolde open. Ik kon niet zien wie het was, omdat ik nog verblind was door de lampen.

'Kom je mee?' Het was een mannenstem. Hij sprak op een rustige en aardige toon. Ik herkende de stem, maar omdat ik zo moe was wist ik het niet meteen.

'Uh, sorry ik kan je niet zien. Wie ben je?' Ik schaamde me een beetje om dit te vragen, maar ik ga niet even bij een vreemde in de auto zitten. Ik hoorde hem even lachen.

'Denise.' Toen ik de diepe stem dit hoorde zeggen, wist ik meteen dat het Steven was. Ik opende de deur en stapte in. Toen ik mijn gordel om had, begon hij te rijden. Op een parkeerplaats naast de weg stopte hij. 

'Wat doe je?' Vroeg ik.

'We moeten praten over wat er net is gebeurd. We kunnen het niet gewoon negeren.'

'Okay...'

'Sorry,' Begon Steven, 'Ik reageerde te heftig.' Ik zag dat hij het meende.

'Steven. Ik moet ook sorry zeggen. Ik heb een grens overschreden. Ik moet me niet met jouw zaken bemoeien. Sorry.' 

'Het is okay. We hebben allebei fouten gemaakt vandaag.' Het bleef even stil. 'Heb je zin om wat te eten?' Hij keek me aan. Ik knikte.

Ik draaide in mijn stoel, en keek Steven aan. We zeiden niks. Ik bracht mijn hoofd dichter naar zijn hoofd, tot onze lippen elkaar zachtjes raakten. We gingen steeds dieper in de kus. Zijn lippen waren zacht. Ik wilde meer, maar niet hier. Ik haalde mijn hoofd weer terug. 

'Pizza?' Vroeg ik. Steven bleef even stil, maar hij startte de auto.

'Ja.' We reden in stilte terug naar zijn huis.

Bij hem thuis had Steven pizza's gemaakt. Salami voor hem, pepperoni voor mij. We zaten aan zijn keukentafel. Steven brak de stilte.

'Binnenkort is er een excursie.'

'Oh echt? Waarheen?' 

'Hamburg. En ik ga mee. Eigenlijk zou Edwin mee, sorry, meneer Van Egteren, maar hij kan nog steeds niet op school komen.'

'Okay. Zonder jou zou ik er geen zin in hebben eigenlijk. Het is dus maar beter dat "Edwin" er nog niet is.' We moesten allebei even lachen. Hij keek even op zijn horloge.

'Het is al 11 uur. We moeten zo gaan slapen.'

'Zo he, ga je nu ineens m'n vader spelen?' Zei ik, met de glimlach nog op mijn gezicht.

'Erg grappig, Maar ik heb veel lessen morgen. Ik moet er wel bij blijven.' 

'Pfff. Okay dan.' Ik pakte de lege borden op, en zette ze in de vaatwasser. Steven deed de lichten uit, en we liepen samen naar boven.

We lagen allebei in zijn bed. Het was raar om naast iemand te slapen, ik had het nog nooit gedaan. Ik moest ook strijden om van hem af te blijven, en ik had het gevoel dat hij er ook moeite mee had, maar we vielen uiteindelijk in slaap.