Obsessed ~ Stenise fanfic

Hoofdstuk 6

De volgende dag hadden we geen aardrijkskunde. Gelukkig maar, want ik wist dat als dat wel zo was, dat ik moeite zou hebben met me inhouden. De dag kroop langzaam voorbij, omdat ik wist dat ik niet naar Steven zou kunnen vanmiddag.
Ugh. Ik moet die gedachtes echt uit mijn hoofd zetten. Ik moet er niet aan toegeven, hoe graag ik het ook wilde.
Ik had het derde uur Engels met Farah. We zaten in B2. Farah was shloom, en ik moest na de les op de gang nog op haar wachten. Ik draaide me om, en ik zag Steven daar lopen. Mijn adem stokte, en het voelde alsof mijn maag een radslag maakte. Hij zag me niet. Toen hij langsliep keek hij op. Hij keek me even aan, en liep daarna gewoon verder. Het deed pijn dat hij me niet erkende. Ja, het was waar ik om had gevraagd, maar dat betekent niet dat ik ineens niks meer voel. Voor hem was dat blijkbaar wel zo.
'Kom je?' Hoorde ik Farah zeggen. Ze keek me aan. 'Is alles okay?' Shit. Ik kan nu niet alles uitleggen. Dat ik mijn docent leuk vind, en hij mij ook. En dat ik hem heb afgewezen, en dat ik er spijt van heb.
'Ja,' Loog ik 'Waar zijn Kaylanios en Carrie?' Gelukkig liet Farah het gaan, en we liepen naar de rest.

———————————————————

Ik kon 's middags alleen nog maar denken aan Steven die me negeerde. Voor hem was het blijkbaar zo makkelijk om over me heen te komen. Ik zal het hem wel moeilijker maken dan. 's Avonds, toen ik mijn outfit voor de volgende dag uitzocht, pakte ik het shirtje met de meeste inkijk, en een skinny jeans. We hadden de dag daarna ook nog AK. Dat kwam goed uit. Voor de zekerheid legde ik er ook een vest bij. Voor als ik het toch te erg zou vinden. Daarna ging ik slapen.

De dag daarna deed ik toch wel het vest aan. Op school werd ik gegroet door Kaylin, Farah en Carlijn.

'Hey.' Zei ik toen ik bij ze ging staan.

'Jeetje. Je bent nog later dan Farah.' Begon Kaylanios. Ik gaf haar een duw in haar arm. Kaylin werd meteen kast. 'Kom dan.' Zei ze dreigend terwijl ze naar me toe stapte. Ik werd ook kast en duwde haar weg. Het deed me denken aan Steven...

'Heb je het niet warm met dat dikke vest?' Vroeg Carlijn.

'Nou kijk, ik was niet zo zeker over mijn outfit.' Ik ritste het vest open, en liet de anderen mijn rode t-shirt zien.

'Het is echt kaolo sexy.' Schreeuwde Kaylin bijna.

'Oeh. Sexy. Waarvoor heb je het aan?' Vroeg Carlijn terwijl ze me in mijn zij probeerde te prikken, maar ik duwde haar op tijd weg.

'Gewoon...'

'Gewoon wat?' Vroeg ze

'Nou, dat. Gewoon. Geen speciale reden.' Hahah dat was een leugen.

'Farah wat vind jij?' Ze was niet zo bij het gesprek betrokken, dus dat probeerde ik te veranderen.

'Ik vind het ook sexy.' Zei ze, maar ik was niet overtuigd.

'Okay dan hou ik het vest wel uit.' Ik keek naar de tijd, 08:27. We liepen naar de les. Ik had het eerste wiskunde met Kaylin, de rest zag ik pas in de pauze weer.

Kaylin was aan het praten over hoeveel ze yoghurt haat. Wij vonden het niet erg want we waren het alleen maar met haar eens.

'Ik wil gewoon haar hoofd van haar lichaam af trekken als een barbiepop.' We lachten allemaal even.

'Ik vind het knap dat je nog steeds niet met haar hebt gevochten.' Zei Carlijn na een paar seconden.

'Ja, omdat ze telkens vlucht.' Antwoordde Kaylin.

'Misschien moet je maar niet met haar gaan vechten.' Begon Farah, 'Er is nu geen reden meer om te gaan vechten. Je zou haar alleen maar boos maken.'

'Het maakt mij niet uit of ze boos wordt. Ik wil haar gewoon een beetje plastische chirurgie geven.'

'Ik vind het prima, maar je kunt wel in de problemen komen.' Zei ik. Het was al 11:15, en ik moest nog naar mijn kluisje. Ik ging samen met Farah, met wie ik daarna Engels had.

Na Engels had ik aardrijkskunde, wat ik ook met Farah had. We liepen samen de trap op, pratend over wanneer Farah het voor het laatst met Van Mechelen had gedaan.

'Van Mechelen zou het anders niet erg vinden hoor.' Zei ik iets te hard terwijl ik Farah in haar zij porde.

'Wat niet erg vinden?' Shit. Ik draaide me om, en zag dat Van Mechelen achter ons stond. Farah begon te blozen, en ging achter me staan. Ik besloot om "dapper" te zijn. Met het shirtje dat ik nu aanheb moet dat ook wel.

'Ligt eraan hoeveel u van ons gesprek heeft gehoord.'

'Alleen dit. Jullie hadden het over mij dus?' Hij kantelde z'n hoofd, en een grijns vormde op zijn gezicht. Ik keek naar Farah. Hoe moet ik ons hier nog uit redden?

'Ja meneer. Ik heb nogal moeite met dit hoofdstuk, en ik dacht dat u me misschien kon helpen na school een keertje.' Godzijdank dat Farah zo snel met een excuus kwam.

'Oh. Ja dat kan wel, ik stuur je wel een mailtje vanmiddag, okay?' Zijn pretface verdween. Hij leek... teleurgesteld. Hij had vast wat sappigers verwacht.

Ik keek op mijn telefoon. We waren te laat voor de les. Ik trekte aan Farahs mouw.

'Kom, we zijn al te laat.' Ik trok haar met me mee 'Doeg meneer.' Van Mechelen stak z'n hand omhoog om doei te zeggen.

Terwijl we naar het lokaal liepen trok ik mijn shirt wat naar beneden.

'Jij mag eerst.' Zei ik tegen Farah, 'En thanks voor zonet. Ik was even bang dat we alles moesten uitleggen.'

'Geen probleem. Ik moet nu alleen doen alsof ik niets begrijp van natuurkunde. Ik sta een 8,5.'

'Jaa,' Ik klakte met mijn tong, 'hoe zou dat nou komen?'

We liepen de klas binnen. Steven was al begonnen met zijn les. Iedereen werd stil om ons binnen te zien lopen. Ik zag Steven boos naar Farah kijken, maar zodra hij mij zag, zag ik zijn mond open vallen. Ik moest ervan lachen.

'Waarom zijn jullie zo laat?' Vroeg hij. Zijn vraag was vooral gericht op Farah. Hij probeerde me te negeren, maar dat liet ik niet gebeuren.

'Ik moest nog wat regelen met meneer Van Mechelen.' Ik knipoogte subtiel naar Koelkast. Ik zag zijn gezicht betrekken met woede en jaloezie. Precies wat ik wilde.

'Ahem. Okay. Ga zitten Denise.' Hij gebaarde naar onze plekken, 'En Farah.' Voegde hij toe toen hij zich realiseerde dat Farah er ook nog bij stond.

De rest van de les leunde ik expres over de tafel heen. Ik zag Steven een paar keer gluren. Ik vond het wel leuk om hem zo te beheersen. Ik ben benieuwd wanneer hij toegeeft.

Na de les riep Koelkast me. 'Denise, kan ik je even spreken?' Ik vond zijn diepe stem onweerstaanbaar. Ik wilde eigenlijk wel meer doen dan "even spreken".

'Farah ga maar alvast naar de anderen.'

'Okay tot zo.'

Steven sloot de deur en deed 'm op slot. Interessant. Hij liep naar me toe.

'Denise. Waar ben je mee bezig?' Ik keek hem verbaasd aan. 'Je doet wat met me. Ik kan hier niet tegen.' Hij kwam steeds dichter bij me staan. Toen hij vlak voor me stond pakte hij me bij m'n zij vast. Hij trok me vlug en soepel naar hem toe. Ik schrok en hapte voor adem door een reflex. Hij bracht zijn hoofd naar het mijne en zei mijn naam zachtjes. Hij bracht zijn gezicht nog dichter bij, en sloot zijn ogen. Ik draaide me om, en liep weg. Ik pakte mijn tas op.

Bij de deur draaide ik me nog even om.

'Je geeft het nu al op, hm. Ik had verwacht dat je het langer zou volhouden.' Vertelde ik hem terwijl ik het slot open draaide. Toen ik wegliep stond Steven nog steeds op dezelfde plek. Snakkend naar adem.