Obsessed ~ Stenise fanfic

Hoofdstuk 5

Dus. Hij wil dit. Wil ik dit ook? Ik weet het niet, maar wat ik wel zeker weet is dat het niet goed is. Niet legaal. Toch kon ik niet om dit rare gevoel heen. Ik was hier al de hele middag over aan het nadenken. Toen, alsof mijn gedachten werden gelezen, trilde mijn telefoon. Toen ik hem oppakte, zag ik dat het Steven was.

Steven: Sorry voor vanmiddag, ik heb de situatie verkeerd gelezen. Ik heb wat gedaan wat ik niet had moeten doen.

Kijk, ik wist niet hoe ik hier op moest antwoorden. Ik wilde heel graag zeggen dat hij de situatie niet verkeerd had gelezen, en dat ik het ook liever wel had, maar ik kon het niet. Als ik dat zou zeggen, zou het een groen licht voor hem zijn. Aan de andere kant wil ik hem ook geen rood licht geven. Ik houd het wel op oranje.

ik: Het kwam me niet goed uit, ik hoop dat het niet raar wordt tussen ons.

Steven: Ik maak het niet raar als zij het niet raar maakt.

Zij? Wie bedoelt hij met zij? Is het zijn vrouw? Weet zijn vrouw hiervan? Waarom zou hij zoiets doorvertellen? Hij houdt waarschijnlijk nog steeds van haar.

Steven: jij* sorry, typfout.

O mijn god, ik werd net jaloers of niet?

ik: Nee, natuurlijk niet.

Steven: Ik heb nog toetsen om na te kijken (want ik doe dat wel snel ahem kut tofu).

ik: Succes! Doei

Steven: Dankje, doeg

Ik drukte mijn telefoon uit en ging languit op mijn bed liggen. Ik ademde diep uit, blijkbaar hield ik het in. Dit maakte dingen niet precies makkelijker. Ik hoorde mijn hart bonzen in mijn borst. Mijn gedachten dwaalden af naar Koelkast, en zijn kledingstijl, zijn gezicht; die kleine, maar doordringende ogen, zijn baard.. Ik wilde mijn handen er doorheen halen, hem dichtbij me hebben. Ik wilde hem zoenen totdat we niet meer konden ademen. Maar het kon niet.

Het was duidelijk dat ik niet meer goed kon nadenken, dus ik besloot iemand anderste vragen wat ik moet doen. Ik begon te denken. 'Hmm, wie ken ik. Een psycholoog (in wording lmaooo hahaha), iemand die me zou begrijpen.. (ok ik stop nu met die positiviteit over mezelf douwen het voelt raar)'

'Natuurlijk. Het is Carlijn (lmaoo haat me niet pls).'

Ik ging rechtop zitten, en pakte mijn telefoon op. Ik deed mijn best om een zo goed mogelijk bericht te sturen.

ik: Hey Carrie, Koelkast appte me net, en ik weet niet wat ik moet doen. Volgens mij wil hij mij fixen haha.

Carlijn was aan het typen, en ik werd nerveus over wat ze dacht. Wat als ze keihard gaat haten?

Carlijn: Ooh spill the tea

Dus ik vertelde haar over hoe we bijna zoenden, en hij sorry kwam zeggen.

ik: Wat moet ik doen?

Carlijn: Dat ligt eraan. Wat wil jij?

Wat wil ik? De woorden galmden door mijn hoofd. Wil ik dit wel? Dat ik Steven graag wilde, ja, daar kon ik niet omheen, maar wilde ik alles er omheen? Wilde ik de problemen met zijn vrouw? Misschien zelfs met de politie? Het zou dom zijn om wat met hem aan te gaan. Ik moet het niet doen, hoe graag ik het misschien zou willen.

Carlijn: Hallowh?

ik: Sorry, ik denk dat ik het wel wil, maar dat het niet goed voor me is.

Carlijn: En daar heb je je antwoord, gewoon zonder mijn advies. Het zat al in je.

ik: Niet zo stoer doen

ik: Maar dankje

Carlijn: np bby xx

Ik legde mijn telefoon weer weg. Als ik mijn gevoelens lang genoeg negeer, gaan ze vanzelf weg.

Toch?

----------------------------------------------------------------------------

De volgende aardrijkskundeles ging prima, aan het begin van de les was het even ongemakkelijk tussen Steven en mij, maar hij hield gelukkig een normale les. Ik wilde na de les naar hem toe gaan. Het was toch pauze, en ik zag in zijn ogen dat hij ook met me wilde spreken. Ik besloot om het niet te doen. Het zou opvallen, En ik denk dat hij dat zich ook realiseerde.

Toch ging ik na het zevende uur naar hem toe. Ik gebruikte mentorles als een excuus. Ik had mijn vriendinnen verteld dat ik op gesprek moest, dus Farah was al weg gegaan.

Ik liep richting m28. Ik probeerde zo zelfverzekerd mogelijk te lopen, maar vanbinnen smolt ik iedere keer dat ik aan Steven dacht. Ik duwde het weg. Ik moest er niet aan denken. Gewoon. Doorlopen.

Toen ik aankwam bij het lokaal, zag ik Steven aan zijn bureau zitten. Hij keek naar zijn laptop, maar ik kon niet zien wat hij aan het doen was. Ik haalde diep adem, en klopte op de deur. Stevens hoofd draaide om. Ik zag zijn ogen beginnen te twinkelen toen hij me zag, of tenminste, dat dacht ik te zien. Ik opende de deur, en stak mijn hoofd door de opening.

'Hey, komt het uit?' Hij sloot z'n laptop.

'Tuurlijk. Kom binnen.' Zei hij terwijl hij opstond van zijn stoel. Hij ging op zijn bureau zitten. Ik sloot de deur achter me, en ging op de middelste tafel vooraan zitten.

'Wat is er aan de hand?' Vroeg hij op een zorgzame manier.

'Steven, we kunnen niet negeren dat er wat tussen ons is.' Steven stond op nadat ik dit had gezegd. Hij legde zijn hand op mijn nek, en bracht mijn gezicht dichter bij het zijne. Ik zag hem dichterbij komen, en sloot mijn ogen. We wilden dit allebei. Zijn lippen kwamen zachtjes tegen de mijne, maar ik draaide mijn hoofd weg.

'We kunnen dit niet doen.' Ik stond op, en keek hem aan. Hij keek gekwetst terug.

'We moeten hiermee stoppen. We moeten elkaar met rust laten.' Ik keek hem aan om te laten weten dat ik het meende, en liep het lokaal uit.

----------------------------------------------------------------------

Die avond hoopte ik op een appje van Steven. Een appje waarin zou staan dat hij dit niet kan. Dat hij liever zijn baan riskeert dan dat hij zonder mij is. En ik realiseer me ook wel dat dat enorm egoïstisch is, maar ik hoopte erop. Zoals je misschien al had verwacht; het appje kwam niet. Ik had tenslotte gezegd dat hij me met rust moest laten.

--Sorry dat dit hoofdstuk niet lang en niet zo sappig is hahah pls vote en comment haha aandachtshoertje dat ik ben

xxx