You Snatched My Heart

Chapter 9- Leaving Without Goodbye

Malayo na ang narating nila James at Devon, kaya naman hingal na sila nang tumigil. Hindi na nila nakita ang mga bully humahabol sa kanila, malamang ay hindi na sila naabutan sa bilis nila tumakbo. Sa pagkakataong iyon ay hawak pa din ni James ang kamay ni Devon, and the moment she noticed it, she immediately took back her hand. Because a sudden gush of electric current flows through her, but only a low voltage, enough to tickle every tiny cells of her body.

Natawa si James sa naging reaksyon ng dalaga, para kasing bigla etong nagising at handa na naman syang awayin. " I'm starving, let's grab something to eat."

" Dun sa kabilang kanto may tapsilogan dun, sikat yun kasi masarap yung fried rice at soup nila. Yun eh, kung kumakain ka sa mga ganon lugar? Mukha kasing maselan ka eh." may paghahamon ang mga tingin nya dito. Paborito nya kasi ang kainan na nabanggit dahil madalas sila doon kumain ng tropa nya.

" Alright then, let's go. Hindi ako mapili pagdating sa pagkain, mind you." natuwa naman si Devon sa nalaman. Major turn off kasi sa kanya ang lalaking pihikan sa pagkain.

Naging masaya ang hapunan nang dalawa kahit na nga ba hindi pa rin malinaw ang relasyon nila; magkaibigan na o magkaaway pa din ba sila? Ngunit isa lang ang sigurado, unti-unti ay nagiging mas malapit na sila sa isa't isa. 

" Waah, ang sarap nga nung soup nila, talo pa yung luto ni manang sa bahay. This is a good place to eat, clean, not too crowded, the services was good they are all accomodating, and of course the food was superb, kahit simple lang ang preparation, and definitely affordable, worth every pesos you will spend." mahabang litanya ng binata.

" Alam mo, kung isa ka palang blogger, i-post mo lang yang mga sinabi mo sa internet sisikat ang lugar na eto." she admired him for appreciating simple thing like this, hindi naman pala sya typical na mayaman na walang alam kundi mang-insulto, may soft side din naman pala ang kanong eto, at hindi nya inaasahan yun. The fact na naubos nya ang tatlong servings nang tapsilog ay totoo ngang nasarapan sya sa kinain.

" Teka, pano ba yan natalo kita sa pustahan, ni hindi ka nga naka-score eh. So, ikaw na magpipintura nang buong wall dun sa plaza ah."

" Oh no, it's not yet over. We agreed to first 10 kaya hindi ka pa panalo. We need a rematch, back to zero." at tumatawang iniwan nya eto sa lamesa at mabilis tumakbo papuntang sasakyan.

" Hey, it's unfair! Tuloy na lang natin, okay? Lamang ako ah." sagot neto habang humahabol s isa.

" Alright, come on let's go home. It's getting late." muli ay hinatid ni James ang dalaga sa inaakalang bahay neto, ngunit nang makarating doon ay dumeretso na din si Devon umuwi, ayaw nyang abalahin pa ang mga kaibigan.

♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡

Maganda ang umaga ni Devon noong araw na iyon, She can't explain exactly what got into her. She just felt a sudden rush of positivity all over her conciousness, na parang may mga ibong humuhuni para gisingin sya. It felt weird, she knew it, but weird in a very appealing way. Naramdaman iyon nang pamilya nya at masaya sila sa nakikitang aura nya. Even her Bestie felt the same way, nahawahan na nya eto ng magandang ngiti.

" Vonvon, gusto ko lagi kang ganyan. Lalo kang gumaganda, kaso delikado din baka bigla kang maligawan." may katotohanan ang sinabing iyon ni Quen. At talagang takot sya sa posibilidad na iyon.

" Ayaw mo nun, hindi na nila ako pagkakamalang tomboy."

" Not really, hindi ko lang maimagine na may ibang lalaki na aaligid sayo. Hindi ko yata kakayanin yun. Arrggh!" at eksaheradang hinawakan ang dibdib at umaktong sobrang nasasaktan.