Adam&Laila

Deel 20

Ik stapte in mijn auto en reed naar een parkje waar ik altijd kwam met mijn ouders vroeger. Ik pakte een vest die ik ooit in mijn auto had en liep naar een bankje. Ik staarde voor mij uit en begon zachtjes te huilen. Hoe kon dit mij overkomen. Snapt hij dan niet dat ik het zat was. Waarom kan zij er wel mee wegkomen en ik niet. Ik heb alles aan haar verloren. Issam mijn wederhelft, Issam die zo zijn best had gedaan voor mij. En ik hem zo teleurgesteld. Hoe gaat hij mij ooit terug willen. Ik begon zachtjes in mijn in mijn schoot te huilen totdat ik iemand hoorde. Sorry mevrouw ik zag u huilen, gaat het zei een klein jongetje van een jaar of 15. Ik schrok. Wat doe jij hier zo laat buiten zei ik snel. Mijn ouders hebben ruzie zei hij, ik kom altijd stiekem naar het park om even mijn hoofd te legen zei hij lief. Kom naast mij zitten commandeerde ik hem en ik veegde mijn tranen. Ik begon hem wat vragen te stellen. Zijn naam was Noah, hij zat op het VWO maar hij ging achteruit op school, omdat zijn ouders midden ineen scheiding zaten. Hij vertelde hoe hij het hartstikke moeilijk vond. En dat hij hiernaar toe kwam voor wat rust. Ik keek hem aan en vertelde hem over mijn jeugd. En hoe ik dealden met de breuk van mijn ouders en ik hem heel goed kon begrijpen. Ik gaf hem wat advies en vertelde hem dat hij het hier met zijn ouders over moest hebben. Het kon ook verkeerd aflopen zei ik tegen hem. Hoe heet u en waarom bent u hier gekomen zei hij lief. Niet veel mensen kennen deze plek. Mijn naam is Laila zei ik en ik gaf hem een hand. Fijn om je te ontmoeten Noah. Weetje waarom ik hier kom zei ik. Ik kom eerlijk gezegd ook voor mijn rust. Als ik heel boos ben of er is iets vervelends gebeurd dan kom ik op deze plek om mijzelf even een momentje te geven. Dan denk ik meestal over de dingen die ik heb gedaan en ga ik nadenken wat ik beter had moeten doen, en wat ik kan zeggen om bijvoorbeeld de persoon die ik heb pijn gedaan te troosten. Waarom zegt u geen sorry hoorde ik hem nu zeggen. Ik moest lachen. Wat een onschuldig zieltje zat er naast mij en ik aaide hem over zijn rug. Soms is sorry niet genoeg Noah en moeten mensen bewijzen dat ze spijt hebben. Kom zei ik en ik pakte hem bij zijn hand. Ik breng je wel naar huis. En we liepen samen door het park. Waar woon je zei ik tegen hem, en hij wijsde mij een huis aan. Ik nam hem mee en belde aan. Er kwam een man voor de deur staan. Noah? Zei hij verbaasd. Wat doe jij zolaat buiten. En hij trok hem mee naar binnen. Meneer zei ik. Ik weet niet of u in een vervelende sitaitie zit maar uw kind lijdt eronder. Als u problemen heeft met uw echtgenote dan zou ik aamraden om naar een specialist te gaan. Bedankt voor je advies en voor het naar huis brengen van mijn kind, en hij smeet de deur dicht. Aso zei ik en ik liep weer terug naar mijn auto. Ik ging in mijn auto zitten en keek een beetje voor mij uit. Ik keek in mijn achteruit spiegel en zag dat ik een kras op mijn gezicht had. Kutwijf dat ze er was. Ik keek op mijn telefoon en zag dat Hakim mij meer als 7x had gebeld. Pff wat was het een zooitje. Ik heb letterlijk alles aan haar verpest.. Alles. Ik starte mijn auto en begon wat te rijden. Ik keek onder het vakje van mijn radio en zag dat Issam de sleutels van onze huis er had neergelegd. Zal ik naar huis dacht ik en ik reed ernaar toe. Gelukkig ik zag zijn auto niet staan. Ik parkeerde mijn auto maar op de oprit omdat het inmiddels alweer half 2 was en er geen hond op straat was. Ik opende de deur en liep naar binnen. Ik liep naar de woonkamer en begon mijzelf maar in te beelden hoe ik het allemaal zou gaan inrichten. Ik liep nu naar boven, en ik liep naar de master bedroom en er begon een traan over mijn wang te rollen. Ik liep ook naar de andere kamers en begon mij maar alles in te beelden. Dit zou een perfecte baby kamer zijn. Ik wou altijd als eerst een zoontje. Ik liep de kamer uit en liep naar boven. De perfecte washok begon ik in mijzelf te lachen. Ik ging op de trap te zitten en begon over alles natedenken, hoe moest ik mijn gedrag verantwoorden tegenover  mijn vader. Zelfs mijn vader zou  teleurgesteld in mijn zijn. Ik leunde met mijn hoofd tegen de muur en deed mijn ogen even dicht. Mijn hoofd kon elk moment ontploffen. Wat doe jij hier hoorde ik Issam hard roepen. Ik schrok mij kapot en pakte mijn hart vast. So..So..Sooryy zei ik geschrokken. Ik kwam alleen je sleutel terug brengen en dan zou ik weg gaan. En ik stond op en liep van de trap. De brok in mijn keel werd steeds zwaarder en mijn ogen vulden zich met tranen. Ik liep langs hem in de hoop dat hij mij naar zich toe zou trekken maar ook dat deed hij niet. Voordat ik weer verder liep naar beneden, draaiden ik naar hem om. Ik keek hem aan en ik probeerde hem zo normaal mogelijk een vraag te stellen. Ik kwam wat dichter bij hem staan en pakte zijn hand. Mag ik kijken zei ik zacht. En tot mijn verbazing gaf hij zijn hand. Ik zag dat ik hem een flinke beet had gegeven. Sorry zei ik, en ik  kuste zijn hand. Hij trok zijn hamd weer naar zich toe. Ik draaide mij om en lie naar beneden. Ik legde de sleutel op de trap. Ik liep nu maar de deur en trok hem open. Dankje wel voor alles Issam zei ik voor de laatste keer. Vergeet alsjeblieft niet onze leuke dagen, ik zal je nooit vegeten zei ik glimlachend met tranen die naar beneden vielen. Ik trok de deur achter mij dicht en ging in mijn auto zitten. Dat was het dan Laila en Issam zijn officieel over. Het begon te regenen en ik starte mijn auto om naar huis te rijden. Tijdens het rijden werd mijn weg geblokkeerd....