May:
Janken. Dat is het enige wat ik kan doen. Ik lig al de hele dag te huilen op bed. De pijn word alleen maar erger. Dit gevoel wat ik met Max had heb ik nooit eerder gehad. Bij hem kon ik echt mezelf zijn. Het is net alsof het me nieg gegunt wordt...
Ik moet iemand er over spreken en besluit langs Saar te gaan.
Na de 4e keer kloppen doet er nog niemand open. Ik denk dat ze weg is want de deur zit op slot. Top! De keer dat ik haar nodig heb is ze er niet. Ik laat me tegen de buitenkant van de duer zakken en pak mijn mobiel.
'Met Saar!' Ik breek al bijna wanneer ik haar vrolijke stem hoor. 'Hey schat waar ben je?' Ik hoor geschuivel aan de andere kant van de lijn. 'Jaa lang verhaal, ik ben een weekje op vakantie onverwachts. Met Nick...'
'Wat??!' Voor een moment vergeet ik mijn eigen problemen. 'Jaa het was echt raar-'
Saar verteld me alles, echt alles het verhaal is te gek voor woorden. Ik besluit maar niet over mijn eigen problemen te praten, dit helpt me met mijn afleiding. 'En je bent gewoon daar als vrienden?' Saar zucht. 'Jahaa voor de vijfde keer!' Ik lach. De eerste keer sinds.. naja je weet wel!!
'Dus je hebt ook geen gevoelens voor hem?'.
'Nope het is gewoon heel gezellig, trouwens hoe is het met jou May, ik zie je de laatste tijd minder?' Oh jee... ' ja goed hoor er zijn wat kleine dingen maar dat vertel ik wel als je thuis bent.'. 'Weet je het zeker? Moet ik me zorgen maken??' Ik speel met mijn rits en kijk omhoog om niet te huilen. 'Nee Saar geniet gewoon daar, je hebt het verdiend. Oh ik moet gaan spreek je later!' Ik hang snel op en barst weer in tranen uit.
'May? May? Gaat het?' Ik kijk op en veeg mijn tranen weg om beter te zien. 'Jacob, hoi!' Jacob is een jongen van onze school, hij woont aan de overkant. Hij is wel aardig ik ken hem alleen van hier en feestjes. 'Ja ik zat even ergens mee, maar is al weer goed.' Ik lach door mijn tranen heen. 'Nee dat is het niet, kom'. Hij steekt zijn hand uit. Ik twijfel om hem te pakken. Maar ik doe het toch. Jacob hijst me omhoog. 'Zullen we even gaan wandelen? Dan kun je zelf beslissen of je wil praten.'
Dat is fijn.. 'Ja graag'. Ik loop met hem mee naar buiten. De eerste 15 minuten lopen wel alleen maar en zegt niemand iets. Ik bedoel ik heb wel eens met hem gepraat enzo, maar dat was het ook. 'Ik vind die wind heerlijk hè?' Hij zegt het alsof hij een bevesteging verwacht. 'Hoe bedoel je? Mijn haar gaat er alleen maar van in de war??' Jacob lacht. 'Gewoon hoe het voelt aan je gezicht, en de geschiedenis die het mee brengt. 'Geschiedenis? Ben jij niet helemaal 100 ofzo?' Giechel ik.
'Nehee ik bedoel gewoon dat de lucht die jij inademt, bijvoorbeeld koniging juliana ook heeft ingeademt. 'Maar dan geld dat ook voor hitler.. je ademt dan ook slechte wind in..' ik kijk hem semi-geschokt aan. 'Nouuu ! Je verpest mijn hele geloof hahahaha!' Hij geeft me een duw en we lopen een parkje in.
Uiteindelijk stopt hij bij een bankje. Het bankje kijkt uit op een prachtig meer, waar nu nog bomen met bladeren omheen staan. Dat is nog best lang voor de tijd van het jaar. 'Wat mooi...' fluister ik. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat Jacob knikt. Langzaam glijd er een traan langs mijn wang. 'Wil je een grappig verhaal horen?' Mijn stem breekt als ik het zeg. 'Ga je gang' ik barst los, vertel alles, hoe dom ik ook ben ik ga door.
'Maar als je zo veel van hem houdt, waarom ging je niet van school veranderen?' Jacob kijkt me voor het eerst aan sinds we op het bankje zitten. 'Juist omdat ik zo veel van hem hou, we zouden ons niet in allerlei bochten moeten wringen om bij elkaar te mogen zijn. En ik heb trouwens ook nog een beurs van deze school dus ik moet deze opleiding hier wel afmaken.
'Dat is kut ja...zeg May, wil je een keer wat met me drinken?'
Ik schiet in de lach. 'Jezus jij hebt lef, ik heb mijn hele verhaal net bij je gedaan en mijn wangen zijn nog niet droog en je vraagt me al op een date!'
