"ben istemiyorum. istemiyorum!"
acı... tüm vücudu acının tanımı öğreniyordu. ne adem böyle cezalandırılmıştı ne de havva. kanatları korlanmıştı.
bir meleğin kanatları siliniyordu.
bu cehennemin dibinde olmayla eş değerdi.
belki buna dayabilirdi ama ruhunu taşıyan kalbinin sökülmesi ona daha da ağır geliyordu.
bir daha aşık olamayacaktı.
bu onun cezasıydı.
bir daha onu tanıyamayacaktı.
bu onun ölüm tarihiydi.
ona bir cinsiyet bahşedilmişti.
bu onun kimliğine hakaretti.
o bir melek değildi artık.
vücudunda kalan son hissiyle ağladı kim seokjin.
son kez aklını yokladı sonra.
hala oradaydı.
bir kez daha aklını yokladı.
neden aklını yokladığına şaşırmıştı.
acı bitmişti.
dünyaya gönderilmişti.
unutmuştu.
yaralı bir o kadar da hastaydı.
ilk kez.
▪▪▪
yeniden taejin kurgusuyla.
neden olmasın dedim okunmayacağını bile bile böyle bir şey yazdım.
biraz karışık ama güzel. çünkü içinde taejin var.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YÂD |taejin
Fiksi Penggemar"bu gül kokusu da neyin nesi? güller bu zamanda böyle kokar mıydı? anımsamada bile zorlandım doğrusu." cezalandırılmış bir melek, tedavisi olmayan hastalıkla çevresi aynılaşmış bir şarkıcının hikayesi. taejin içerir.
