Günlük

Küçük Kız

Anneannemlerin evine adımımı attığım anda bir şey dikkatimi çekti; içeride birsürü başı örtülü kadın vardı. Bunun ne anlama geldiğini biliyordum ama kabullenmek istemiyordum.. Teyzeme sakin bir şekilde "Dedem nerde?" diye sordum. Sanırım yaşımdaki çocukların olayları algılama yetisini hafife almış olacak ki bana "Gezmeye çıktı." dedi. Dalga geçer gibi görünmüyordu, gerçekten benim buna inanmamı bekliyordu. En son yaklaşık bir hafta önce görmüştüm dedemi.. O benim için adaletti, sevgiydi, örnek baba figürüydü.. Annem az kalsın beni dövecekken beni arkasına alıp sakladığı gün hâlâ hatırımda.. Soldaki odaya geçip camı açtım. Görüşüm bulanıklaşmaya başladı ve kalbimden bir parça kopmuş gibi hissettim. O ruh haliyle gidip kendimi camdan sarkıttım ve ölmek istediğimi içimden tekrar edip durdum. Artık baba figürü olarak görebileceğim kimse yoktu. Tam kendimi bırakacağım sırada biri beni belimden tutup odaya çekti. Hiçbir şey düşünemiyordum. Tek görebildiğim şey anneannemin gözlerindeki korkuydu. Elinde siyah tülden, uçları dantelli bir eşarp vardı. Birşeyler söyleyip eşarbı elime tutuşturdu. Ne dediğini duyamıyordum, sözcükler havada buğulanır gibi yok oluyordu. Elime verdiği eşarbı bağladım ve onun peşinden gittim. Salona gittiğimde koltuğa oturduğum gibi uyuyakaldım. O kadar çok ağlamıştım ki yorulmuştum..