REMEMBER to FORGET

20. Pain.

~

Kevin POV

Pagbalik ko ng cafeteria, tinawag ko agad si celline pero napahinto ako nung nakita ko na umiiyak sya.

Wala akong nagawa kundi humingi ulit ako ng sorry sa kanya, sa ginawa ni swift. Hindi ko alam ang gingawa ko, hi-nug ko sya. Siguro dahil naawa ako sa kanya lalo na't hindi ako sanay ng nakakakita ng babaeng umiiyak.

After naman nun binalikan ko na si swift sa malapit na bench sa starbucks. Nagaya nadin naman akong umuwi. Hinatid ko na muna sya bago ako umuwi ng apartment.

Tinawagan ko nadin si joshua at sinabi na pauwi na ako.

And the Un-expected call.

KRINGG! KRINGG!

When i get the phone, nakita ko na si Mère ang tumatawag.

_______

|----------|

| Calling..

| Mère.

| _____ |

|__ O__ |

And i've answer the call.

"Oui mère, comment allez-vous?"

(A/N: Yes mom, How are you?)

"fils, votre père... "

(A/N: Son, your dad...)

(Mother is crying while saying those words.)

"mère, pourquoi pleurez-vous ? Mère qu'est-il arrivé à mon père? ! ")

(A/N: mom why are you crying? Mom what happened to my dad?!") Nagpapanic na ako kaya hininto ko muna ang car sa tabi, umiiyak si mom. Hindi ko na alam ang nangyayari...

"Fils..."

(A/N: Son...)

"Mère quoi? ! S'il vous plaît me dire ce qui est arrivé à mon père? ! ")

(A/N: Mom what?!! Please tell me what happened to dad?!!")

"Fils je suis désolé, ton père est sur le point de mourir... S'il vous plaît revenez ici dès que possible "

(A/N: Son im sorry, your dad is about to die... Please come back here as soon as possible.)

"H--huhh?!!"

Nabitawan ko ang phone and unfortunately my tears fell from my two eyes... I dont know what to do right now.

After a few minutes tinawagan ko si Kenneth para mag pa book na agad ng flight ko to paris and tell him na sunduin ako dito.

~

Off to NAIA Airfort na kami ni kenneth.

"Bro, si swift dumeretyo na sa airport dun nalang daw sya maghihintay."

Instead na sumagot pa ako, nanahimik nalang ako and im so speechless din sa news ni mère.

Haaay. Bakit pa kaylangan mangyari kay père to, kung alam ko lang na mangyayari to hindi nalang ako umalis ng paris.

And finally nandito na kami sa Airport.

"Sweetheart, im sorry i need to go. I love you." Pagpaalam ko sa kanya and i kiss her forehead.

"I understand sweetheart, take care uh. I love you too." She replied and im about to leave but...

"Wait ken, please ikaw na bahala sa school na magsabi bout this."

"No problem bro. Sige ingat nalang."

"Ok, thanks men., sweetheart, iloveyou. Sorry i have to go. Bye." And i leave.

"Bye sweetheart! Iloveyou!" She shouted, thanks to have her. :)

Im here na sa waiting area and i realized that i forgot something. Hindi ko nasabi kay ken na sabihin din ito kay lola. At kay joshua. For sure mag-aalala si joshua kung bakit di muna ako makakauwi ng apartment. Tinawagan ko pa naman sya kanina na pauwi na ako. Baka kanina pa sya naghihintay sakin. Haaay, wait. Why im worrying? Forget it!