Φιλόλογος Α' κλάσης

VI: Το "ραντεβού"

-Και? Μετά? Τι έκανες? ρώτησε ζωηρά η Άννα, μια συμφοιτήτρια μου

Προφανώς δεν μπορούσε να καταλάβει ότι δεν είχα όρεξη να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα εκείνη τη στιγμή. Έτριψα νυσταγμένα τα μάτια μου και προετοιμάστηκα να απαντήσω όμως ένα απαλό χτύπημα στον ώμο με έκανε να γυρίσω το βλέμμα μου και να παγώσω για άλλη μια φορά στη θέση μου

-Π-Περικλή? σχεδόν τρέκλισα. Μου χαμογέλασε και τα γαλανά του μάτια φωτίστηκαν.

-Περίμενα περίπου δέκα λεπτά στην είσοδο, δεν σε είδα πουθενά και αποφάσισα να έρθω να σε πάρω εξήγησε και μου άπλωσε το χέρι του για να σηκωθώ από την θέση μου. Του χαμογέλασα αμυδρά και σηκώθηκα μαζεύοντας τα πράγματα μου

-Πρέπει όμως πρώτα να πάρω άδεια από τον Διευθυντή…

-Κι εγώ που νόμιζα ότι ήρθα σε Πανεπιστήμιο και όχι σε γυμνάσιο… τα κορίτσια γέλασαν με το αστειάκι του' εκείνος τις χαιρέτησε με μια κίνηση του χεριού του και προχωρήσαμε μαζί στον διάδρομο. Σταματήσαμε μπροστά από το γραφείο του Διευθυντή

-Δεν θα μου πάρει πολύ του χαμογέλασα καθώς έμπαινα στο γραφείο του Διευθυντή

-Νομίζω μπορώ να περιμένω αυτή τη φορά αστειεύτηκε κλείνοντας μου το μάτι του ενώ έκλεινα την πόρτα πίσω μου

-Φαίνεσαι λίγο κομμένη παρατήρησε ο Περικλής καθώς περπατούσαμε δίπλα-δίπλα στο πεζοδρόμιο

-Δεν κοιμήθηκα πολύ καλά γι’ αυτό… είπα τρίβοντας τα μάτια μου ακόμα μια φορά' τον κοίταξα και ανταπόδωσε το βλέμμα με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο στα χείλη του. Σήκωσε τα φρύδια του παίρνοντας την έκφραση «Έλα τώρα! Πες την αλήθεια!»

-Καλά! Εντάξει! Δεν κοιμήθηκα καθόλου… ομολόγησα και με σκούντησε συνθηματικά στον ώμο' γύρισα να τον κοιτάξω και είχε πάλι αυτό το αθώο-παιδικό χαμόγελο. Χαχαχα! Σταμάτα! είπα και τον σκούντησα ως απάντηση.

Το χαμόγελο του μεγάλωσε και τα μάτια του έγιναν πιο γαλανά από ότι πριν' τον κοιτούσα που με κοιτούσε προσπαθώντας να τον κάνω να σταματήσει να χαμογελάει όμως μια γκριμάτσα του μας έκανε να βάλουμε τα γέλια μαζί.

Προτού προλάβω να ηρεμήσω έπιασε το χέρι μου και με τράβηξε σ’ ένα στενό' τρέξαμε για λίγο και βρεθήκαμε μπροστά από ένα καφέ. Ήταν γεμάτο, εκτός από ένα τραπέζι με θέα το πάρκο. Έφτιαξε το σακάκι του και περίμενε να βρω την αναπνοή μου.