Φιλόλογος Α' κλάσης

VII: Το φίλι στο... όνειρο

-Δεν μπορώ άλλο! Φτάνει! παραπονέθηκε η Στέφανι και έτριψε τα μάτια της προσπαθώντας να κρύψει το χασμουρητό της. Δεν φτάνει που έχω τον Περικλή έχω και εσένα να μου κάνεις μάθημα στις 10 και μισή η ώρα το βράδυ! Και έχω σχολείο αύριο! συμπλήρωσε όμως η δικαιολογία του Περικλή με είχε ήδη πείσει.

-Εντάξει… αρκετά για σήμερα! είπα κλείνοντας το βιβλίο καιρός για νάνι! την έσπρωξα από την καρέκλα και προχώρησα να βγω από το δωμάτιο όταν άκουσα το γέλιο της.

Πόσο καιρό είχα να ακούσω αυτό το γέλιο? Και ήξερα πολύ καλά τι σήμαινε!

-Το ξέρεις πως μπορείς να το ζητήσεις από μπαμπά μόνη σου, έτσι?

-Ναι… αλλά εσύ είσαι καλύτερη δικαιολογία! είπε χαμογελώντας μου πονηρά

-Το ξέρω! της ανταπέδωσα το χαμόγελο ύπνος τώρα! Αύριο θα κάνουμε μαζί κοπάνα! φώναξα ψιθυρίζοντας ενθουσιασμένη και έκλεισα την πόρτα πίσω μου

Το ρολόι έδειχνε 4:03 το πρωί. Ήταν η πολλοστή φορά που το κοιτούσα' ήθελα να σιγουρευτώ πώς ο χρόνος ήταν εκεί. Όχι ότι υπήρχε περίπτωση να πάει κάπου αλλού' απλά ήθελα να είμαι σίγουρη πως όλα αυτά είχαν συμβεί.

Είχε περάσει μία βδομάδα από τότε που ο Περικλής είχε έρθει στο Πανεπιστήμιο' μία βδομάδα από τότε που είχε να έρθει στο σπίτι. Ακύρωνε συνέχεια τα μαθήματα του με τη Στέφανι και έτσι της έκανα εγώ μάθημα. Είχε περάσει μια βδομάδα που είχα να τον δω. Επίσης αυτό σημαίνει ότι ο γάμος ήταν σε πέντε μέρες και όλα ήταν έτοιμα. Κανείς άλλος, εκτός από εμένα δεν ήξερε για την εγκυμοσύνη της Μυρτώς και αυτό ήταν κάτι που θα λυνόταν σύντομα, αφού θα το ανακοίνωνε στη δεξίωση μετά το γάμο. Είχα πολύ καιρό να δω τον μπαμπά τόσο ενθουσιασμένο και ταραγμένο ταυτόχρονα' ήθελε όλα να είναι στην εντέλεια… ελπίζω η μαμά να είναι σύμφωνη μ’ αυτό!

Είχε περάσει επίσης μία βδομάδα που δεν είχα κοιμηθεί και παρόλα αυτά δεν ένιωθα τα μάτια μου να κλείνουν, δεν ένιωθα κουρασμένη καθόλου. Σκέψεις και υποψίες δεν άφηναν λεπτό το μυαλό μου, ενώ συναισθήματα ανάκατα στροβιλίζονταν στο στομάχι μου κόβοντας μου την όρεξη.

Και σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί η επιθυμία της Στέφανι να κάνει κοπάνα από το σχολείο και εγώ έπρεπε να την καλύψω. Δεν πειράζει όμως! Θα έχει πλάκα! Καθησύχασα τον εαυτό μου και αφέθηκα στις σκέψεις μου.