Φιλόλογος Α' κλάσης

V: Το τηλεφώνημα και η αποκάλυψη

Έκανα μία τελευταία στροφή στο κάτω από τα από τα σκεπάσματα, φίλησα τον Τέντυ και σηκώθηκα ήσυχα από το κρεβάτι. Πήγα κατευθείαν στο μπάνιο, έπλυνα το πρόσωπό μου και γύρισα στο δωμάτιο μου να ντυθώ.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο μου το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κοιτάξω το ρολόι 5:55. Ήταν σαν να είχε κολλήσει ο χρόνος… πώς πέρασε τόσο γρήγορα μία ώρα…? Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου είχαν αρχίσει ήδη χωρίζουν σε δεσμίδες το πυκνό σκοτάδι του ορίζοντα και εγώ ακόμα καθόμουν και σκεφτόμουν τη χθεσινή μέρα χωρίς να έχω βγάλει κάποιο νόημα.

Έτριψα το μέτωπο μου και άνοιξα την ντουλάπα. Δεν ήμουν ιδιαίτερα συγκεντρωμένη οπότε απλά άπλωσα το χέρι που και τράβηξα το πρώτο πράγμα που έπιασα. Μαύρη φούστα, μαύρη μπλούζα παρατήρησα άνοιξα το συρτάρι και πήρα το μαύρο καλσόν μου και ένα μπλε πουκάμισο.

Το αγαπημένο μου κραγιόν ήταν, όπως πάντα, στο πάνω συρτάρι της τουαλέτας μου. Αφού πέρασα μια στρώση πάνω στα ξερά μου χείλη πρόσθεσα λίγη μάσκαρα στις βλεφαρίδες μου και ρίχνοντας το κινητό στην τσέπη της φούστας μου άφησα το δωμάτιο μου, έτοιμη για μια βόλτα με την Μυρτώ.

-Καλημερούδια! αναφώνησε η Στέφανι. Της έγνεψα με το κεφάλι μου και μου έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο Σήμερα θα πάω από την Άννα να διαβάζουμε μαζί… ανακοίνωσετην ώρα που ο  μπαμπάς έμπαινε στην κουζίνα, κοιτώντας με σε μια προσπάθεια υπεράσπισης. Εγώ απλά σήκωσα τους ώμους μου αφήνοντας τον μπαμπά να διαλέξει μόνος του

-Καλά… ας είναι… αλλά θα έρθω να σε πάρω στις εννιά…

-Δέκα!

-Εννιά και μισή!

-Δέκα και μισή!

-Δέκα!

-Κλείσαμε! είπε ευχαριστημένη η Στέφανι αρπάζοντας μια φέτα με μέλι από τη πιατέλα στη μέση του τραπεζιού, αγκάλιασε τον μπαμπά, φίλησε την Μυρτώ, έσπρωξε τον γοφό της ενάντια στον δικό μου καθώς έβγαινε από την κουζίνα μας αποχαιρέτησε και έκλεισε την πόρτα πίσω της.

Κάτι τέτοιες στιγμές στις ταινίες λένε «Μεγάλωσε τόσο γρήγορα! Τη μια μέρα ήταν ένα παιδάκι και την επόμενη έγινε γυναίκα!». Αυτό όμως δεν ισχύει και για την Στέφανι. Ανέκαθεν ήταν πιο ώριμη από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της. Δεν χρειάζεται να έχεις τελειώσει ψυχολογία για να καταλάβεις πως το γεγονός ότι μεγάλωσε χωρίς μητέρα την επηρέασε… και της δύο μας ή μάλλον και τους τρεις μας! Ο μπαμπάς πάντα προσπαθούσε να έχει το ρόλο και των δύο γονιών' πάντα προσπαθούσε να πάρει το βάρος από πάνω μου, δεν ήθελε να μεγαλώσω ως μητέρα της μικρής μου αδελφής. Πότε δεν μας εξήγησε τι ακριβώς είχε συμβεί, ποτέ δεν τον ρωτήσαμε. Σπάνια ανέφερε εκείνη τη νύχτα, σπάνια του ζητούσαμε να το κάνει. Συχνά μας έλεγε πως μας αγαπούσε η μητέρα μας, πάντα το χρειαζόμασταν.