Φιλόλογος Α' κλάσης

II: Κανονίστηκε...

Πάμε προς την κουζίνα και βγάζω τη συσκευασία της πίτσας από την κατάψυξη και τη δίνω στη Στέφανι. Ανοίγω την πόρτα του ψυγείου και βγάζω το κασέρι, το σαλάμι, μερικές ντομάτες και φυσικά τυρί. Κατευθύνομαι προς τον πάγκο και παίρνω την ξύλινη τάβλα και το κοφτερό μαχαίρι και πλένω την ντομάτα. Έπειτα τοποθετώ το κασέρι και το σαλάμι πάνω στην τάβλα μαζί με την ντομάτα.

-Μπορείς να κόψεις σαλάτα και ψωμί? τη ρωτάω ενώ ξεκινάω να κόβω το κασέρι σε λεπτές φέτες

-Φυσικά! απαντά και ανοίγει το ψυγείο

-Λοιπόν… τι σου υποσχέθηκε ο Κύριος Περικλής? ρωτάω ενώ τοποθετώ τις φέτες κασέρι πάνω από την πρώτη πίτσα

-Εεεε… να… βασικά τίποτα! Ξέχνα το… κάτι βλακείες δικές μας! μου λέει όχι και πολύ πειστικά

-Δηλαδή? Τι είναι τα «δικά σας»?

-Εεεε… να… δηλαδή… μμμμ… αν σου πω ΥΠΟΣΧΕΣΟΥ πως δεν θα το πεις στον μπαμπά ή την Μυρτώ ΚΑΙ δεν θα φρικάρεις…

-Καλά! Καλά!!! Υπόσχομαι!

-Κάνε το σύνθημα μας!

Αυτό το αναθεματισμένο σύνθημα! Το είχαμε από τότε που η Στέφανι μπήκε στο δημοτικό και έκανε την πρώτη της κοπάνα. Μου το είχε εκμυστηρευτεί τότε και με είχε βάλει να κολλήσουμε τους αγκώνες μας ως υπόσχεση πως δεν θα το έλεγα στον μπαμπά. Από τότε κάθε φορά που θέλουμε να υποσχεθούμε για κάτι πολύ σημαντικό κάνουμε αυτό το σύνθημα.

Αφού κολλάμε τους αγκώνες μας λέει

-Εεεε… να… κ-… κάλεσα… τον Περικλή… στην γιορτή του σχολείου…

-Μμμμ… πρώτον: πόσες φορές πρέπει να σου πω να μην τον αποκαλείς Περικλή… είναι ο καθηγητής σου… και μεγαλύτερός σου… και οφείλεις να τον σέβεσαι! λέω καθώς τελειώνω με το κόψιμο του σαλαμιού. Ξεφυσάω: Δεύτερον: ΓΙΑΤΙ??? ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ?!?!?!?!

-Εεεε… ν-να… ξεκινήσαμε κανονικά το μάθημα… και κάποια στιγμή με ρώτησε αν θα κάνουμε γιορτή για την επέτειο του Πολυτεχνείου… και αν θα πάρω μέρος… και εγώ… χαμηλώνει το βλέμμα της και φαίνεται να είναι κάπως στεναχωρημένη αλλά, παρόλα αυτά, νομίζω πως χαμογελάει

-Και εσύ του τα είπες ΟΛΑ! λέω με αυστηρό τόνο στη φωνή μου.

Κουνάει καταφατικά στο κεφάλι της και αισθάνομαι μια σουβλιά στην πλάτη. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: το γεγονός πως τον προσκάλεσε ή το γεγονός πως ήθελα να τον καλέσει. Κατά βάθος νομίζω πως ήθελα να τον καλέσει και αν και δεν πρέπει να το δείξω νιώθω χαρούμενη που το έκανε.