Φιλόλογος Α' κλάσης

I: Η κρυφή υπόσχεση

Συνεχίζουμε να μιλάμε πολύ ώρα ακόμα. Όχι μόνο για τον Περικλή αλλά και για τα σχέδια του γάμου. Και κάπως έτσι περνά η ώρα και ακούω την πόρτα από το δωμάτιο της Στέφανι να ανοίγει και τον Περικλή να γελάει. Τι λέγανε πάλι? Σκέφτομαι δυνατά και η Μυρτώ μου απαντά από το τηλέφωνο: Βγήκανε?... άντε σ’ αφήνω και εγώ τότε… τα λέμε στο σπίτι… και το κλείνει.

Ωραία τώρα πρέπει να αντιμετωπίσω μόνη μου την Στέφανι. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω από την κουζίνα. Η Στέφανι και ο Περικλής μιλάνε ακόμα και συνεχίζουν να χαχανίζουν. Ώρες-ώρες σκέφτομαι πως δεν είναι δυνατόν να έγινε τίποτα μεταξύ εμένα και του Περικλή… είναι τόσο… παιδί ακόμα…

-Κμκμκμκμ!...  λέω για να τους τραβήξω την προσοχή. Δεν πετυχαίνει από την πρώτη φορά και έτσι το ξανακάνω μέχρι να μου δώσουν σημασία. «Παιδιάστικο!» σκέφτομαι και εκνευρίζομαι. Μετά από δύο τρείς φορές γυρνά πρώτη η Στέφανι με το υφάκι «Δεν βλέπεις ότι μιλάμε!» και λέει: Αν έχεις βήχα πάρε σιρόπι….

Νιώθω όλο το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι… Πριν προλάβω όμως να πω τίποτα ο Περικλής με υπερασπίζεται: Δεν νομίζω πως είναι άρρωστη… απλά… είναι που γελάμε… και δεν έχουμε πει τίποτα… και… δεν τελειώνει την πρόταση του και ξαναξεσπάνε σε γέλια και νομίζω βλέπω τον Πασχάλη να μου κλείνει το μάτι.

Αυτή η υπόθεση θα μου κάψει τον εγκέφαλο… όσο μου έχει μείνει…

-Καλά… εντάξει… ας σοβαρευτούμε… λέει ο Περικλής βάζοντας το χέρι του μπροστά από το στόμα του για να σταματήσει να γελάει. Μετά από λίγο σταματάει να γελά και η Στέφανι. Μου χαμογελάει και χάνεται πάλι στο διάδρομο. Πού πας? τη ρωτάω όμως έχει ήδη χαθεί στην γωνία του χολ. Γυρνάω προς τον Περικλή με ένα ύφος απορίας. Ανασηκώνει τους ώμους του και βρίσκω την ευκαιρία να μου ψιθυρίσει μερικές λέξεις: Θα την πληγώσεις…. Τον ξανακοιτάω και πάω να του πω κάτι. Όμως η Στέφανι πετάγεται από το χολ και δίνει ένα μικρό φάκελο στον Περικλή. Χωρίς να φανεί ξαφνιασμένος παίρνει τον φάκελο και χωρίς να τον ανοίξει τον βάζει στην τσάντα του. Δεν θέλω να μάθω τι συμβαίνει και κάνω πως δεν το έχω προσέξει.

-Λοιπόν? πώς τα πήγατε? ρωτάω επαναφέροντας τη συζήτηση στο επαγγελματικό επίπεδο.

-Καλά… αρκετά καλά… διάβασε αυτά που έπρεπε… όμως την επόμενη φορά πρέπει να είσαι πιο συγκεντρωμένη στο μάθημα… και όχι στο αγόρι σου… ναι? απαντά ο Περικλής και βλέπω την Στέφανι να κοκκινίζει.