Φιλόλογος Α' κλάσης

Ξύπνησα λοιπόν ένα Αυγουστιάτικο πρωινό και καθώς κοίταξα δίπλα μου και βρήκα τον καθηγητή Φιλολογικών της μικρής μου αδελφής… Τώρα θα λέτε ποια σκύλα αδελφή θα το έκανε αυτό?... Λοιπόν θα σας πω εγώ γιατί απλά εγώ είμαι αυτή.

Το όνομά μου είναι Νεφέλη Παπαδοπούλου. Είμαι  19 χρονών, σπουδάζω Αρχαιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ζω με τον μπαμπά μου, την ‘μητριά’  μου (που είμαστε σχεδόν συνομήλικες) και την μικρή μου αδελφή, τη Στέφανι.

Η μαμά μου πέθανε όταν ήμουν 4 χρονών, λίγο πριν σαραντίσει η Στέφανι. Τι συνέβη? Δεν ξέρω! Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την μέρα είναι την μπέμπα (τότε δεν είχαμε την είχαμε βαφτίσει ακόμα) να γκρινιάζει και τον μπαμπά να με ξυπνά από τον ύπνο μου μέσα στην νύχτα. Μπήκαμε στο αμάξι και σε δέκα λεπτά ήμασταν στην κλινική (εκεί είχε πάει η μαμά μου μερικές μέρες πριν μας τηλεφωνήσουν). Ο μπαμπάς πήρε αγκαλιά την μπέμπα και μου έδωσε να κρατάω μια τσάντα και μου είπε: Αυτά είναι τα ρούχα της μαμάς… ναι? Μην αφήσεις την τσάντα από το χεράκι σου και να κρατάς το δικό μου με το άλλο… Μετά όλα μπερδεμένα. Θυμάμαι τον μπαμπά να τρέχει στους διαδρόμους του νοσοκομείου με την μπέμπα στην αγκαλιά και την μαμά… Εκεί ήταν η τελευταία φορά που την είδα.

Μπήκα μέσα στο δωμάτιο που την είχαν. Ήταν ξαπλωμένη σ’ ένα κρεβάτι με σωληνάκια και βελόνες να κρέμονται από τα χέρια της. Μόλις με είδε δάκρυσε και μου έκανε νόημα να κάτσω δίπλα της. Σκαρφάλωσα στο κρεβάτι και της έπιασα το χέρι. Πάλι δάκρυσε. «Αγαπούλα μου… Καρδούλα μου… Ομορφιά μου… υποσχέσου μου κάτι: ό, τι και να γίνει θα προσέχεις την μπέμπα και τον μπαμπά… ναι? Κάντο για μένα… ναι?» Δεν της είπα τίποτα, αλλά την αγκάλιασα και της έδωσα ένα φιλί στο βρεγμένο της μάγουλο. «Μην μ’ αφήσεις» της είπα τελικά και άκουσα ένα ΝΤΙ-Ι-Ι-Ι-Ι-Ι… να κάνει μια μηχανή. Αμέσως ήρθαν μέσα γιατροί, νοσοκόμες. Με έβγαλαν έξω… άρχισα να κλαίω…, και δεν την ξαναείδα ποτέ.

Το χειρότερο όμως δεν είναι που έφυγε… είναι που αθέτησα τον λόγο μου να προσέχω την Στέφανι. Γιατί? Γιατί το να είσαι φίλη με τον καθηγητή φιλολογικών της αδελφής σου δεν πειράζει, το να έχεις άλλες σχέσεις (καταλαβαίνετε τι σχέσεις εννοώ) μαζί του είναι απλά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!

Καθώς τα σκέφτομαι αυτά χτυπάει το κουδούνι και σηκώνομαι να ανοίξω. Ανοίγω και είναι ο Περικλής (ο Φιλόλογος, που λέγαμε…). Μου λέει Γεια… και τελείως ασυναίσθητα τον χαστουκίζω!

Ακούω την πόρτα από το δωμάτιο της Στέφανι να ανοίγει και αυτή πετάγεται στον διάδρομο.

-Συγνώμη… εεεε… σκεφτόμουν κάτι και… πριν προλάβω να τελειώσω την πρόταση μου η Στέφανι έχει ήδη αρπάξει τον Περικλή από τον αγκώνα και τραβάει πορεία προς το δωμάτιο της.

-Δεν θα σε χρειαστούμε… μου λέει και κλείνει την πόρτα πίσω της. Ξεφυσάω ανακουφισμένη και προχωράω προς την κουζίνα.

Αυτό που ξέχασα να σας πω είναι πως η Στέφανι είναι ερωτευμένη με τον καθηγητή της. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι χειρότερα.

Χτυπάει το κινητό μου και μέχρι να το βρω το έχουν κλείσει. Βλέπω το μητρώο κλήσεων. Μυρτώ, εξερχόμενη κλήση, πριν από 0 λεπτά. Χωρίς να πολυσκεφτώ την καλώ…

-Ναι…? ακούγεται η φωνή της

-Ναι…? Μυρτώ?

-Νεφέλη? Εσύ είσαι?

-Ναι… ναι εγώ είμαι… Με πήρες?

-Ναι! είμαι κέντρο και διαλέγω νυφικό… έλεγα αν θες να έρθεις…

-Μακάρι να μπορούσα… αλλά η Στέφανι έχει μάθημα με τον Περικλή…

-Αλήθεια τι γίνεται με αυτόν? με ρωτάει σαν να ξεχνά τα ψώνια της. Ακούγεται τόσο συγκεντρωμένη σε αυτά που θα της πω. Πάντα όταν της μιλάω νιώθω ασφάλεια…

Γιατί, όπως είπα και στην αρχή, η Μυρτώ είναι σχεδόν συνομήλικη μου και κάνει μεταπτυχιακό στην ψυχολογία. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω ακριβώς τι σπούδασε ή τι είναι αυτό το μεταπτυχιακό… απλά μ’ αρέσει όταν μιλάμε γιατί χωρίς να μου πει τίποτα μα κάνει να αισθάνομαι έξυπνη και… δεν ξέρω! απλά την εμπιστεύομαι. Πέτυχε αυτό που θέλουν όλες οι μητριές: έγινε η καλύτερη μου φίλη.

-Τίποτα… τα ίδια… λες και μόνο εγώ το θυμάμαι… λες τελικά να ήταν μόνο ένα όνειρο…? ρωτάω αν και ξέρω πως ήταν αλήθεια… ήταν πολύ αληθινό για να είναι μόνο ένα όνειρο…