Sevgiye Direnç | Kim Taehyung | ✔️

~1~

~Meri'nin Kurgusu~

Merhabalar aşk kuşlarım! Yepyeni, bambaşka bir kurguyla beraber sizinleyim. İstenmeyen Üye 1:2 yerine yazdığım bu kitabı çok seveceğinize inanıyorum, umarım çokça destekler ve seversiniz. İyi okumalar <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3

İÜ 1:2 silinen hikayesindeki çifti bu hikayeye ışınlandırıyorum. Umarım yepyeni konuyu ve karakterleri seversiniz, iyi okumalar <3

Sınır: 50 vote, 50 yorum.

Bölümün Yayınlanma Tarihi: 16/03/2019

Medya Kim Cho Hee

Kim Cho Hee

Bakıcı ailem nefret dolu bakışlarıyla bana bakıyorlardı. Her zaman benden nefret ettikleri için bu bakışların altında ezilmiyorum, sadece alışmıştım.

İnsan istemediği her şeye alışabiliyor...

Öz annemin, üvey babamın ölümüne ve onu ne kadar çok seversem seveyim benden nefret eden üvey kardeşiminden ayrı kalmaya da alışmıştım. Bunlara alışan biri olarak, bakıcı aileme alışmamak imkansız olurdu.

''Üzgünüz ama daha fazla bu okulda kalamaz'' müdürün yüzünde benden kurtulacağı için kocaman, eşsiz bir gülümseme vardı. Bakıcı ailemin yüzündeyse benden daha çok nefret ettiklerini belli eden o ifade vardı.

Eve gittiğimizde ne olacağını biliyordum. Önce vücudumda morarmadık yer bırakmayacaklar, daha sonra da bir ay boyunca beni aç bırakarak ev hapsine tutacaklardı.

Bir ayın sonundaysa, ne olacağını gerçekten bilmiyorum...

Belki ölmüş olurum belki de tekrar -daha öncede olduğu gibi- hayatta tutunurum.

''Özür dileriz'' müdür, bakıcı ailemin uzattığı ellerini sıkarak: ''Sorun değil, ona daha uygun okullar bulabilirsiniz. Mesela suçluların okulu, tam kızınıza göre bir yer'' dedi. Bakıcı babam, bana sert bir bakış atarak:

''Ona daha uygun bir yer biliyoruz merak etmeyin'' ayağa kalkıp, müdüre eğilerek selam verip oradan çıktım.

Güney Kore'de doğup, büyüdükten sonra Amerika'ya daha önce hiç tanımadığım ve çocuklardan ölesiye nefret eden bir bakıcı ailenin yanına gönderilmiştim.

İlk başlarda bana gerçekten iyi davranıyorlardı, onları sevebileceğimi düşündüğüm anda ilk darbeyi acımasızca yemiştim hem de sadece çatlamış olan bardağı tezgahın kenarına vurarak kırdığım için.

Düşünsenize zaten kırılmak üzere olan bardağı yanlışlıkla kırdığınız için dayak yediğinizi. Acımasızca değil mi? Maalesef bu yaşadığım şey acı bir gerçek.

Attığım her adımda yanında geçtiğim kişiler hakkımda fısır fısır konuşuyorlardı.

Fısır fısır konuşmak dışında pek bir şey yapamazlar zaten, mesela okuldan haksız yere atıldığımı bilen o kadar çok kişi var ki, suçsuz olduğumu kimseye söylemeye cesaret edemiyorlar.

Bazen, Amerika'daki bakıcı aileye verilmek yerine öldürseydiler ya da ölseydim diye düşünüyorum.

O zaman dünya benim için daha adaletli olurdu.

''Orospuya bak, nasıl da atıldı ama!''

''Onu erkeklerin altına girmeden önce düşünecekti''