Benim Kalemim

1.Bölüm : UMUT

Her insanın küçükte olsa bir umuda ihtiyacı vardır. Onu hayata bağlayan yada onu hayattan kopartan ama umut bu aralar pek uğramıyor .

Geleceğinden de umutlu değilim . Aslında hiç birşeyden umutlu değilim şu sıralar , rüzgar ne yana savurursa saçlarımla birlikte o yana savruluyorum . Bedenim ani bir dönüş yapıyor ve dengemi kaybediyorum sonra ise yere daha sağlam basıyorum.

Çaresizlik , umutsuzluk hiç bu kadar acıtmamıştı canımı , açmamıştı yaralarımı böylesine derinden ..

Bir yanlızlık hissiyatı var içimde , hayata küsmüş bir tavır takınıyor bedenim etrafımda kimse olmamasına rağmen o bile fazla geliyor bana ... Kimseyi istemiyorum şu sıralar , görüşmek , konuşmak, buluşmak.. Sanırım birazda olsa kendimi dinlemeye ihtiyacım var yada bu benim minik yalanım.

Sanki hayat mücadelesini çoktan kaybetmişim ve bekliyorum .. Bir savaşta ağır yaralıyım ve tedavi görmeyi bekliyor gibiyim. Her geçen sanoye daha fazla kan kaybediyorum ve ağrılarım artıyor.Ne zaman gelip alıcak canımı diye bekleyiş içersindeyim ..

Herşeyden soğudum aşktan , arkadaşlıktan , dostlarımdan , yaşamaktan .. Bunalım takılıyorum şu sıralar , bilirsinizya sabahtan akşama kadar yatağa gömülüyorum , saatlerce kitap okuyorum , acıkmıyorum.

Ama çay bana bir gerçeği daha öğretti.Bekleyen herşey soğur , acır ve bayatlar .

Gece yatağıma uzandığımda düşünüyorum . Ne zaman bu tavırları takınmaktan vazgeçerim ? Umut tekrar geri gelecek mi ? Belli belirsiz sorularla başa çıkmaya çalışıyorum.

Hayata beni bağlayan anıların , onunla yaşadığım hatıraların neredeyse hepsini unuttum . Hayalini kuramıyorum , sesini , kokusunu hatırlamıyorum en kötüsüde bu, farkındayım.

Bir buruk içim gittiğine seviniyorumda , özlüyorumda .. Oh be ! diyorum. Kısıtlı yaşamaktan yoruldum.

Sanırım unutuyorum onu.Zor oldu , çok zor oldu. Ama geçiyor ya neler geçip gidiyor başucumuzdan , ruhumuz duymazken.

Bu kadarını bile başaracağımı zannetmiyordum . Ama oluyor , hafızamdan siliniyor yavaş yavaş ..

Umarım karşıma tekrar çıkıp herşeyi en başa almaz.Biliyorum ki onu görünce dayanamayacağım tekrar aynı duyguları yaşayacağım ...

Biraz karışık duygular ;

aşkta var , tutkuda ..

Özlemde var , nefrette ..

Hoşgörüde var , kinde ..

Hayat bu aralar bana tek cümle kuruyor .'Kim istemez mutlu olmayı ama mutsuzluğa da var mısın ? '

Yanlızlığın güzel yanları da var tabi örneğin telefonumun şarjı daha geç bitiyor , akşam erken yatıyorum, kendime daha fazla zaman ayırıyorum ...

Ne çiçek kokusu , ne tütün .. En çok yanlızlık kokuyorum bu gece .. Keskin ve dikkat dağıtıcı bir koku bu !

Eve yürüyerek ve geç gidiyorum , fazla müzik dinliyorum ve ister istemez özlüyorum .

Ben yolumdan dümdüz yürüyeyimde , peşimden gelmeyenler utansın diyorum.

Bu gecede umut yok , yarında olmayacak ve sonraki günde ama ben hep bekleyeceğim .. Soğuk bir kış günüde olsa o ayazda onu bekleyeceğim.

Ve kendime diyeceğim ki umut , terk edilmiş insanların düşmanı ...

Belkide umudu sevdiğim bir şarkının ufak bir mısrasında bulacağım ; Umut şimdi hiç görmeyen birine gökkuşağını anlatmak kadar zor ve imkansız .