Benim Kalemim

39.Bölüm : KAPANA KISILMIŞ

Her şeyin üzerinize geldiği zamanlar yaşadınız mı ?

Hiçbir şeyden tat almadığınız , yaşadığınız evreni siyah beyaz gördüğünüz ve hayallerinizden vazgeçtiğiniz zamanlar yaşadınız mı sizde benim gibi ..

Umutlarınızın tükendiği ve her gününüzün monoton geçtiği zamanlar kendinizi daha iyi tanıyorsunuz.

Hayattan bıkmış bir halde , adeta kapana kısılmış bir kurt gibi sadece yaşam mücadelesi verdiğiniz zaman olgunluğa eriştiğinizin resmiyetidir.

Umutlarımın tükendiğini , çarelermin sona ulaştığını hissedebiliyorum.

Sanki kapana kısılmış bir zavallıdan farksızım ve nefes almaya çalışıyorum .

Sık sık ve az az..

Hayatın verdiği zorluklar yetmiyormuş gibi birde içindeki insanlarla uğraşmak o kadar zor ve ulaşılamaz ki ..

Çaresizlik ve üşengeçlik dolu günler geçiriyorum.

Sabah kalkmaya , yemek yemeyi , dışarıya çıkmaya üşeniyorum . Elimde olsa nefes almaya bile üşeneceğim diye düşünüyorum.

Yapmacık bir hayat , yapmacık insanlar , yapmacık kişilikler içinde yapmacık bir bedene bürünen vücudum .

Yaşamak menfaat olmuş , hep bir çıkar çabasında olan insanlar var . Utanç verici ve hüzün dolu bir gelecek olacağını görebiliyorum.

İçime kapandım ve tek yaptığım şey uyumak ..

Ne kimseden yardım istiyorum , ne de yardım etmek isteyenlere izin veriyorum.

Yanlızlık dışardan bakılınca çok güzel görünsede hiçte öyle değil , bende içine girene kadar güzel sanıyordum.

Aslında huzur dolu , mutluluk dolu ve kendinize zaman ayırmak için birebir ama ne de olsa yanlızlık işte , ne kadar güzel olursa olsun ..

Her şey üstüme geliyor , bazen dayanamayacak duruma geliyorum ama direniyor işte insan ..

Öyle bir noktadayım ki ne yağmurda sırılsıklam ıslanmak , ne de kahve içmek iyi geliyor .

Aslında öyle yaşıyorum ki şuan bir sonbahar yaprağı gibi ..

Her an düşecekmişim gibi.

Kapana kısılmış bir durumdayım , çaresizlik , pişmanlık ve umutsuzluk diz boyu ..

Adeta yaşamadığım bir aşkın ayrılık acısını çekiyorum. Sanki hiç tanımadığım birini deli gibi özlüyorum.

Aslında herkes mutlu ,

Herkes hayallerini yaşıyor ,

Herkes sevdiği insanlarla birlikte ,

Herkesin güzel bir geleceği var.

Herkes hoşlandığı şeylerle meşgul ..

Bazen sormadan duramıyorum kendime ; Neden herkes gibi değilim ?

Yada bana öyle geliyor çünkü dışardan bakınca bende çok mutlu bir insanım ..

Bağırsam bile birileri hiç duymayacak , hep aynı hikaye ..

Belki de bizim kaderimiz mutsuz olmaktı , başkaları mutlu olsun diye ..

Peki siz , siz niye kızgın ve mutsuzsunuz ?

Uzattığınız eli tutmayan ele mi ?

Yoksa onu tutmayacak birine uzattığınız için kendinize mi kızgınsınız

?