Córka Alkoholika

Cześć, nazywam się Andżelika...

I jestem córką alkoholika. Tak powinnam się przedstawiać. Odkąd pamiętam mój tato pije. Zaczęłam pamiętać w wieku 10 lat kiedy to po raz pierwszy miarka się przebrała i trafił do szpitala. Pamiętam tą panikę, strach w oczach mamy, próba złapania oddechu przez tatę i w końcu utrata przytomności. Pamiętam swój krzyk i błaganie na kolanach Boga żeby nie odbierał mi taty, bo nie jestem na to gotowa.
Minęło 7 lat. Od tego czasu tato miał jeszcze ze 4 takie wizyty w szpitalu i to każdą w innym mieście. Nie ma imprezy rodzinnej bez alkoholu. Czy coś się zmieniło? Pomyślmy... Tak. Teraz już się nie boję, że coś mu się stanie. Teraz bardziej czuję gniew i rozpacz. Zaczynam mieć w dupie to, że marnuje swoje zdrowie. Możecie pomyśleć, że jestem potworem. Być może. Ale on wie co robi, jest dorosłym człowiekiem i ma świadomość, że sam sobie szkodzi. Jak to zawsze powtarza: "Piję i będę pić. Bo lubię."
Piszę to przede wszystkim dla siebie ale też dla innych. Chcę żeby ludzie mieli świadomość jak alkohol może zniszczyć komuś życie.