TRUTH or DARE [Short Story] (COMPLETED)

EPILOGUE

CAMILLE'S POV

Habang paunti-unti kong minumulat Ang aking mga Mata ay kasabay Naman nitong pagsakut Ng aking ulo..

Bakit puro puti Ang naaaninag ko sa kwartong ito, nilibot ko Ang aking paningin sa bawat sulok Ng kwarto may mga naaaninag akong mga prutas na nakalagay sa table, mga tao na Hindi ko pa nakikilala dahil malabo Ang mga Mata ko.

Pero naririnig ko Ang mga kanang pinag-uusapan. Dalawang tao na malapit sakin, dalawang tao na gustong-gusto nang mayakap at makasama.

"Aalis ka ba ngayon ?" Tanong Ng babae habang nakaupo sa couch.

"Oo ee. Ikaw na muna Ang magbantay dito sa anak natin. Saglit Lang ako, madali Lang Naman Kasi Ang meeting ee" sabat ng lalake habang inaayos nya Ang kanyang bag.

Mama, papa... Subrang miss na miss na miss ko na kayo.

"Okay. Almost 4 months na Rin Tayo dito sa hospital na 'to pero Hindi pa nagigising Ang anak natin" lungkot na boses Ni mama. 4 months ? 4 months akong nasa hospital ? What the--... mom I'm here na. I'm awake already

"Magiging okay din sya Mahal" pagcomfort Naman Ni papa Kay mama. Niyakap nya Kasi si mama. Ang sweet talaga nila.

"M-m-mom..." Mahina Kong tawag. Agad Naman lumingo sila mama at papa.

"Anak!" Agad naman lumapit si mama na bakas Ang excitement at tuwa sa mukha at ayun na nga umiyak na sya.

"Baby girl" tawag naman Ni papa na agad Naman nyang nilapag sa table Ang kanyang bag.

Ngunit Hindi ko sila masagot dahil sa Wala pa akong kakayahan na ibuka Ang bibig ko.

"Edwardo tawagin mo muna Ang doctor, bilis!" Utos Ni mama Kay papa, Agad Naman itong  lumabas Ng kwarto.

"Anak, don't worry mommy is here for you. Be brave anak". Mom ...... I will.

Maya Maya pa ay andyan na Si papa at kasama na Ang isang doctor at dalawang nurse.

Pumagilid muna sila mama at papa.. niyakap Ni papa si mama habang umiiyak at nakalagay Ang dalawang palad sa bunganga.

Hindi ko na Alam Kung anonang ginagawa Ng doctor sakin, Ang Alam ko Lang ay tinutukan Ang Mata ko Ng flashlight na maliit na tila hinahanap sa Mata ko Ang gold, pero syempre joke Lang.

Maya-maya pa nakaramdam ako Ng panghihina Ng aking Mata na tila pumipikit ito, napahikbi Naman si mama sa nakikita nya. Mom wag OA inaantok Lang talaga ako. Hindi ko na namalayan ay pumipikit na ito...

--

Habang nakaupo ako dito sa bench Ng park malapit sa subdivision Ng bahay namin ay Hindi ko pa Rin talaga lubos maisip Ang mga nangyare 7 months ago.. 3 month ago Ng makalabas ako Ng hospital... 4 months din akong comatose.

3 months that I've always in my room, Hindi ko Kaya na harapin Ang mga magulang Ng mga barkada ko.

Hindi ko Alam Kung anong sasabihin sakanila. Ni Wala nga ako marason na maganda o makatutuhanang rason para sa mga magulang nila ee.

EWAN !

Simula nung magising ako ay nagsipuntuhan na Ang mga magulang Ng mga barkada ko.. iisa Lang Ang mga katanungan nila NASAAN AMG MGA ANAK NILA AT KUNG ANO ANG NANGYARE.

ngunit Wala akong naisagot... I pretend na walang maalala, Sana maging okay Yung nag iisang rason na naisip ko.  Ang mag panggap na walang maalala. Ano Yun ? Sasabihin ko sakanila na Ang totoong nangyare ? Tapos Hindi sila maniniwala ? Baka isipin nila na nababaliw na ako ? Tapos ipaparehab ako nila ? NO WAY ! maayos pa Ang pag iisip ko . Sa ngayon Lang talaga ako naging Bobo sa desesyon Kong ito na Hindi sabihin Ang totoo sakanila. Hindi ko Alam Kung hanggang saan itong pagpapanggap ko.