Ferfecir (ZOR AŞKLAR SERİSİ - 1) (TAMAMLANDI)

💜 BÖLÜM 27 💜

Gözlerimden öp.
Ve de ki;
'Uyu artık, çok yorukdun. Ben buradayım.'

••

"Ne söyledi Barış sana?"

"Sır, söyleyemem ama ikisi de aşık olmuşlar."

"Peki bunun farkındalar mı?"

"Farkında olmasalar birbirlerinden 'muşmula suratlı' ve 'çatlak' diye bahsetmezlerdi sanıyorum ki." dedim kahkaha atarak.

"Haydi inşallah." diyerek neşeme ortak olmuştu kocam. Daha sonra elimden tutarak odaya sokmuş ve kapıyı kapatmıştı. Beni camın önündeki berjere oturttuktan sonra önümde diz çökmüştü.

"Meleğim, özledin mi sen babayı?"

Elini karnıma koymuş, tüm dikkatini ona vermişti.

"Kız olacağına nasıl bu kadar emin oluyorsun?"

"İnan bana bilmiyorum. Onunla aramda sanki bir bağ var, Aydeniz. Benimle iletişim kuruyor."

"Ama ben erkek hissediyorum."

"Kızımız olacak."

"Araf onu taşıyan benim. Onu içimde hisseden de benim."

Sıcak bir gülümseme ile karşılık vermişti sözlerime. Önce karnıma sonra alnıma küçük bir buse bırakarak ellerimden tutarak kaldırmış ve sımsıkı sarılmıştı.

"İkimizden bir parça o ve inan bana kız ya da erkek bir önemi yok. Sağlıklı olsun, yeter."

Başımı göğsüne koyarak bir süre öyle kalmıştım. Daha sonra Beyza'nın ve Naze annemin anlattıkları dolmuştu zihnime. Kız bebeğe hamile kaldığı için gördüğü hakaretler, eziyetler..
Üzerine getirilmeye çalışılan kumalar..
Ya bende aynılarını yaşarsam?
Bir anda zihnime dolan bu düşünceler ürpermeme sebep olmuştu. Farkında olmadan Araf'ın beline sarılı olan kollarımı sıkılaştırmıştım.

"Sevgilim, iyi misin?"

Sesiyle kendime geldiğimde yüzüme yerleştirmeye çalıştığım gülümseme ile bakmıştım kocama. Başımı olumlu şekilde sallayıp yanağına bir öpücük bırakmıştım.

"Hava serinledi biraz sanırım. Üzerime ince hırka alayım, öyle inelim aşağı."

Salonda kurulmuş olan masaya herkesin toplanmasıyla yemekler servis edilmişti. Normalde fazla olmayan iştahım hamilelik ile biraz açılmıştı. Bebeğim için beslenmek zorundaydım. Tabağıma konan her yemeği bitirmeye çalışıyordum. Yiyemeğim yerlerde ise başta kocam olmak üzere herkesin ısrarı giriyordu devreye. Yemeğin ardından üzerime çöken ağırlık ile göz kapaklarım ağırlık yapmaya başlamıştı. Kapatsam uykuya geçecek haldeydim.

"Müsadenizle, odama çıkacağım. Yemek ağırlık yaptı sanırım."

"Tamam kızım, dinlen iyice. Aman dikkat edesin."

"Tamam anne. Hayırlı geceler."

Odama çıkıp geceliğimi giymiş ve yatağa uzanmıştım. Her ne kadar aklıma getirmek istemesem de duyduklarım beni çok fazla etkiliyordu. Bu konakta Araf'ın benden başka bir kadınla olma düşüncesi!
Aklımı oynatacak gibi hissetmiştim bir anda fakat Araf'ın böyle bir şeye asla izin vermeyeceğini biliyordum. Derin bir nefes alarak yatağa uzanmış ve uykuya teslim etmiştim gözlerimi.

Rüya mı gerçek mi ayırt edilemez bir haldeydim. Yürüyorum fakat bastığım zemini hissetmiyorum. Saçlarım rüzgardan dalgalanıyor ama tenimde hissiyat yok.
Her şey fazlasıyla gerçek durduğu kadar sahte.
Upuzun bir yol var önümde.
Yürüyorum..
Belime kadar uzanan başaklar sarmış her yanımı. Bende başka kimsecikler yok.