LUSNİKA

ÖNSÖZ

Selam millet! Buralarda yıllanmış bir toprağım ama yazacak kafayı daha yeni buluyorum kendimde. Beğenirseniz yazdıklarımı mutlu olurum ama beğenmeseniz de sorun değil içimden geçenleri yazacağım ve her zaman güzel olmuyorlar maalesef. Hikayeme başlamadan önce kendimden bahsetmek istiyorum. Küçüklüğünden beri günlük yazmakla uğraşan ama her yazdığını okuyan bir annenin tek kız çocuğuyum. Yazmak için üniversiteyi bekledim ve işte buradayım, yazıyorum. Aslına bakarsanız aşırı özlemişim kendimle konuşmayı. İçimde küçük bir kızım ama hayatın şartları beni aşırı düşünmeye zorladığı için bedenim hızla yaşlanıyormuşum gibi halsiz ve yorgunum, bazı zamanlar hoplar zıplarım. Ruh halim insanların bana davranışına göre değişir aslında. Aram sevdiklerimle iyiyse mutluyumdur hep. Gülmeyi çok severim güldürmeyi daha çok tıpkı sevilmekten çok sevmek gibi. Uzun zamandır kalbimi emanet ettiğim biri var ve tüm duygularım ona aitmiş gibi öyle çok seviyorum ki. Umarım gün gelir 'Hey millet biz evleniyoruz' demekte nasip olur. Hadi şimdi annem her şeyi tekrardan okumadan hikayemize geçelim. Yolluklarınızı ve suyunuzu almayı unutmayın görünüşe göre uzun bir yolculuk olacak.