I never thought that I'd be in love with him. At first, sinasabihan ko siya ng bakla sa isip ko. I just knew that he's good with more boyish things which makes everything crystal clear for me. Pero, kahit crush ko siya, still...that doesn't change the fact na tawagin ko siyang bakla sa isip ko. Eh, pa'no naman hindi siya mag-mukhang bakla? Parati ko siyang nakikitang sumusuot ng hikaw...not that hindi yun pwede for boys pero EWW! Just EWW...ewan ko ba kung trip lang ba 'yang pagsusuot niya ng hikaw o sadyang bakla siya. Marunong naman siyang mag-skate board, mag-pennyboard, mag-bike (expert siya dun'), at mag-motor. ;) Teka! Teka! Parang nagiging proud ako sa kanya ah? Better not pahalata sa kanya. Here's my story: pag wala siya, hinahanap ko siya...pag andyan siya, dinededma ko siya...pag nakatingin siya (sa akin), umiiwas ako. Nagkakausap naman kami...siyempre, friends kami eh, pero we're not close. Pa'no ko siya nakilala? Well, ipinakilala siya ng mga bestfriends at friends ko sa 'kin. Friends kami sa FB (Even though small thing lang 'yan, napapasaya ako diyan. *What? Come along like What?*) Pa'no ba 'ko na in love sa kanya? Well, na feel ko lang. Nung nakita ko siya, my heart beats fast. That's the time nag-start yung feelings ko for him. 3 years ang gap niya sa 'kin. Pero age doesn't matter most especially when it comes to love.
Right from the start, he was a thief who stole my heart...
Trisha's note: Sorry for my typos guys! Nagkakamali ako ng type minsan. Kaya, please forgive me. Hahaha. Medyo crazy ako.
