Επικίνδυνα Σε Θέλω

Κεφάλαιο 2

Μετά το συμβάν με τον Μάρκο, κάθε μου μέρα ξεκινούσε με προσευχή και τάμα για να μην τον πετύχω σε σκοτείνα σοκάκια. Ωστόσο, δεν έδωσε σημάδια ζωής, ίσως επειδή τελειώνει η δική μου σύντομα. Νομίζω πως είναι μέρος του σατανικού του σχεδίου να με εξαντλήσει ψυχολογικά και να παίξει με το μυαλό μου. Δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω στο πανεπιστήμιο με την ησυχία μου, ήμουν νευρική συνεχώς και πνιγόμουν από το άγχος.
Πήγα και κρύφτηκα πίσω από μια μεγάλη γλάστρα δίπλα στο κυλικείο, φοβόμουν μην πεταχτεί από καμιά γωνία και μετά βάζουν amber alert για να με βρουν. Έλεγχα το χώρο γύρω μου περιφερειακά, πανοραμικά, δεξιά και αριστερά. Κανένα σημάδι της παρουσίας του, μόνο μερικές παρέες καθόντουσαν στα διάσπαρτα τραπεζάκια του κυλικείου. Το πεδίο ήταν ελεύθερο.
«Έχεις χαζέψει τελείως, ορίστε τίποτα δεν θα γίνει ούτε σήμερα τσάμπα αγχώνεσαι.» μονολογούσα και παράλληλα περπάτουσα στο διάδρομο σαν τη γάτα στις μύτες των ποδιών μου. Τι; Δεν έχει περάσει ο κίνδυνος, ο εχθρός μπορεί να καραδωκεί, πρέπει να είμαι προετοιμασμένη για όλα.
Κοίταξα πίσω μου για να καθησυχάσω τον εαυτό μου, πριν προλάβω να κοιτάξω πάλι μπροστά, είχα ήδη συγκρουστεί με κάποιον.

«Συγγνώμη!» βιαστικά χωρίς να δω ποιος είναι.

«Εσένα ακριβώς έψαχνα. Δεν πιστεύω να με ξέχασες τόσο εύκολα.»

Ξεχνιέσαι εσύ παλικάρι μου;
Εντάξει, την έβαψα. 

Ο Μάρκος μαζί την εξίσου βλαμμένη παρέα του με έσυραν μέχρι το διπλανό παρκάκι, η πανίδα στο  συγκεκριμένο παρκάκι έχει φυτρώσει σε τέτοιο βαθμό που ο Μόγλης, το παιδί της Ζούγκλας, να ερχόταν εδώ, θα τα έβρισκε σκούρα.
Τι κάνω Παναγία μου να σκαρφαλώσω στα δέντρα, να κάνω τη μαϊμού;

Ο Μάρκος βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου εμποδίζοντας την  διαφυγή μου. Η βλαμμένη παρέα του απαρτίζονταν από τον Νίκο και τον Πέτρο, παιδιά μπομπούκια, ακολουθούσαν τον Μάρκο παντού. Οι τρεις τους ήταν σαν boy band, εξίσου εμφανίσιμοι και εξίσου ενοχλητικοί όπως ο αρχηγός του. Ο Νίκος με τον Πέτρο με κρατούσαν ακινητοποιημένη, στηριζόμενη σε ένα τεράστιο δέντρο.
«Δεν είσαι και τόσο ατρόμητη τελικά.» είπε αλαζονικά, έχοντας αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη του.

«Μήπως θες να κλάψω κιόλας; Καλά δεν ντρέπεσαι; Τρεις -ας πούμε άντρες- εναντίον μιας ανυπεράσπιστης γυναίκας;»

«Δεν βλέπω καμία ανυπεράσπιστη εδώ πέρα. Μήπως βλέπετε εσείς παιδιά;» Ο Νίκος και ο Πέτρος σαν πιστά κανίς, κούνησαν αρνητικά το κεφάλι τους.  «Και μην μου πουλάς εμένα μαγκιά μικρή γιατί θα έχεις άσχημα ξεμπερδέματα. Ξέρεις πολύ καλά γιατί είσαι εδώ.»

«Τώρα φοβήθηκα. Να! Να! Δες ανατρίχιασα.» απάντησα.

«Θα το μετανιώσεις.» Ο θυμός άρχισε να εμφανίζεται στο πρόσωπο του, δεν του άρεσε καθόλου που δεν συμμορφωνόμουν στις απειλές του. Όλους τους είχε σούζα, τους διέταζε να χορέψουν και αυτοί χόρευαν στο ρυθμό του. Τον είδα που σήκωσε το χέρι του σφιγμένο σε γροθιά.

Θα με χτυπήσει! Το κάθαρμα!

Έκλεισα σφικτά τα μάτια μου και περίμενα το χτύπημα. Μόνο που αυτό το χτύπημα δεν ήρθε ποτέ.

«Είσαι τυχερή που δεν θέλω η δούλα μου να είναι χτυπημένη και συνεπώς άχρηστη.»

«Τι θα είμαι;!» φώναξα έντρομη.

«Η δούλα μου θα κάνεις ότι σου πω όποτε στο πω.» πλησίασε κοντά στο πρόσωπο μου. Πέρασε τα δάχτυλα του στις τούφες των μαλλιών μου που βρίσκονταν κοντά στο λαιμό μου, τον είδα που έκλεισε τα μάτια του και για μια στιγμή μύρισε τα μαλλιά που κρατούσε στο χέρι του.

Απομακρύνθηκε από κοντά μου, ο Πέτρος με τον Νίκο με άφησαν, έπιασα τα χέρια μου από το πόνο, με κρατούσαν τόση ώρα με δύναμη μπροστά σε ένα δέντρο. Τους κοίταξα με μίσος, ο Μάρκος έβαλε τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του και τους έκανε σήμα να φύγουν.

«Ανυπομονώ να σε δω αύριο-» με κοίταξε πριν φύγει με ένα μικρό διαβολικό χαμόγελο.
«Δούλα μου.»

Ρίγος διαπέρασε τη σπονδυλική μου στήλη, καθώς τον έβλεπα να φεύγει.
Έμπλεξα και όπως είπε και αυτός, θα έχω άσχημα ξεμπερδέματα.
_________________

#hamo_hamo