Maybe Later

1

Olivia's pov

Siedziałam na łóżku i gapilam się tępo w sufit, nie wiedząc dokładnie kim jestem.

Czy jestem kimś wyjątkowym? Podobno tak

Czy jestem kimś kogo warto naśladować?
Dla wielu osób jestem.

Jednak kim w końcu jestem?

Fotografem 5sos? Tak

Zwykłą dziewczyną z Amnezją? Tak, to też

Ale nadal to samo pytanie ; Kim jestem?

Kim jestem, Kim jestem, Kim jestem... To pytanie dręczyło mnie jeszcze dobre kilka godzin gdy z wyczerpania zasnęłam.

Szłam po plaży, sama, o zachodzie słońca.

Idealna randka - pomyślałam

Fajnie by było mieć taką randkę - powiedział głos w mojej głowie

Szłam dalej wzdłuż morza.

Szum fal, dźwięki mew i cicha muzyka z oddali, prawdopodobnie jakiejś knajpy.

Zobaczyłam kogoś oddalonego ode mnie kilkadziesiąt metrów, z każdym krokiem do tej osoby &- wydawać się by mogło że do anioła - robiło się co raz zimniej, a gdy byłam już zaledwie 15 metrów od Nieznajomego nagle zaczyna się sztorm, ten anioł czy kto to był wszedł do wody nie spuszczając ze mnie wzroku.

Fale go porwały.

Lub ją.

Twarz tej osoby była bardzo jasna, porcelanowa.

Zdezorientowana usłyszałam glos, bardziej echo

-Liv! Olivia!

Melodyjny głos mężczyzny zaczal mnie wołać.

Gwałtownie wstaalm żeby dowiedzieć się że to byl tylko Ashton

- Przeszkodziles mi w moim zajebistym śnie - powiedziałam zasłaniając oczy ręką

- Przepraszam, ale jest już 9, powinnaś wstawać - powiedzial dwudziesto-cztero latek patrząc w oczy Szatynki

- A ja zasnęłam dopiero o czwartej, daj mi spać okej? - powiedziałam i poszłam znowu spać. Usłyszałam jeszcze parę słów typu "Ehhh, Idź" i zamknięcie drzwi, towarzyszyły temu ściszone glosy, dochodzące zza sciany.

Tym razem nie śniło mi się nic.

Totalnie nic, pustka którą ludzie czują czasami po rozstaniu z swoją drugą połówką.

Tak się czuła, jakby ktoś jej coś zabral, ale przecież jej przyjaciele nie oklamaliby jej.

Tak się jej wydawało.

295 słów ❤️