Her şey 4 ay önce geçirdiğim bir tırafik kazasıyla başladı.Hayatımı mahveden bu kaza ayaklarımı benden aldı! Her ne kadar yaklaşık 6 aylığına almış olsada ne farkeder?Ayaklarımı benden aldı,diğer insanlar gibi koşamıyorum , yürüyemiyorum belki fiziksel olarak bana bir acı vermesede ruhsal olarak tahmin edemeyeceğiniz bir acı veriyor.Ben Yağmur Yıldız,17 yaşındayım ve İzmir'de yaşıyorum.Şimdi hiçbirinizin tahmin edemeyeceği bir hayata tekrardan tutunma hikayesine tanık oluyorsunuz . İyi okumalar.
4 Ay Önce
Annemin ve babamın kavgaları sık sık yaşanıyordu.O gün yine kavga ediyorlardı bu sefer her şeyin bittiğini anlamıştım.
"Artık boşanmak istiyorum ben Salih " dedi annem.Babam ufak çaplı bir şok yaşadı ama atlatması uzun sürmedi.
"Bencede artık yollarımızı ayırmanın zamanı geldi"diye bağırarak dedi babam. Ağzımdan küçük bir hıçkırık çıktı.Ama duymuyorlardı...
Yanlarında benim olduğumu tamamen unutmuş gibiydiler kavgaya o kadar dalmışardı ki benim ağladığımı ikiside fark etmedi.Bir hışımla evin kapısını hızlı bir şekilde çarpıp evden çıktım arabaya koşar adım gittim kapıyı sertçe açıp arabaya bindim.Çok hızlı gitmeye başladım, nereye,kime gittiğimi bilmiyordum,sanki sonsuzluğa sürüyordum arabayı.Ağlamaktan önümü göremiyordum.Ben her zaman ailesine bağlı bir kız olarak büyüdüm şimdi ne olmuştu da param parça olmuştuk ? Aklımda bu soru varken önüme çıkan arabayı fark edemedim.Ani bir fren sesi ve çarpışma hayatımı mahveden olay.İçimden her şey bitti! diyordum.İnsanlar koşuşturuyordu tanımadığım biri "Ambulans çağırın "
diye bas bas bağırdığını duydum ve sonra büyük bir hiçlik sonsuzluğa uzanan bir karanlık "bitti" diyordum.Artık her şey bitti. Fakat yanılmışım asıl her şey 4 ay önce geçirdiğim felaket bir kazayla başlamıştı.Her ne kadar bunu 4 ay sonra anlamış olsamda...
Oy verin lütfen!
