Inside A Fantasy

Kabanata 2

Santia's POV

Pilit kong minulat ang mga mata ko kahit nagdudulot ito ng pananaki sa ulo ko. Halos mahilo ako dahil parang umiikot ang vision ko.

"Aww."

Maging ang elbow ko sa kaliwang kamay ay kumikirot dahilan para mahirapan ako sa paggalaw. Wala naman sanang fracture.

Sinubukan Kong mag-unat ng dahan-dahan kasi gusto ko nang tumayo dahil kanina pa ako ngalay na ngalay sa pagkakahiga. Feeling ko, hindi ako gumalaw sa pwesto ko magmula pa nung ihiga ako sa kama hanggang sa magising ako. Fudge! Parang magkakalasan ata ang buto ko.

I frowned kasi kanina pa ako hindi mapakali sa pagkakahiga dito sobrang uncomfortable. Kinamot ko ang noo ko ngunit na maglanding ang kamay ko rito ay may nakapa ako na kung ano, dahilan para mapatigil ako. Medyo nanghihina pa ako pero nagawa Kong dukutin ang lapastangang bagay na nasa noo ko. Baka mamaya butiki na pala e. Akala ko epekto lang ng paghagis ko ang nakikita ko ngayon but no. At ganung nalang ang gulat ko dahil may, "Whatda—DAHON?!"

Oo na. Medyo tanga ako pero hep hep, hindi naman ako bobo No! Naaalala ko pa naman ang nangyari sa'kin bago ako mawalan ng malay. Sa pagkakaalala ko, I shifted my motorcycle away para iwasan kapwa motor na paparating. Nailiko ko ang motor na nagresulta sa pagkahagis ko at nauntog. Malakas 'yung pwersa kaya malamang head injury ang uwi ko o baka nga ma's malala pa.

But how come na dahon ang lagagay sa ulo ko? I was expecting life support or something. Hindi naman sa minamailiit ko 'to no. Alam Kong effective naman talaga ang mga halamang gamot. Herbolario ang lola ko e. Pero— Impossible talaga! Dahon over head injury? Nevermind. Pero atleast buhay ako diba.

Tiniis ko ang sakit ng aking pangangatawan at inipon ang lakas ko para makatayo. Inalis ko ang makapal na kumot na nakapatong sa'kin. Buti nalang at maayos-ayos na ang pakiramdam ko. Inilibot ako ang paningin ko, I thought Mom and Dad would be the first person that I would see pagkagising ko, pero hindi. Wala ang mga magulang ko maging ang mga kaibigan ko.

At Imbis na mala-langit na hospital ang makita ay isang old classical room ang nadatnan ko. May iba tao bang nakakita sa'kin at dinala ako dito para gamutin? Kasi malapit na akong mamatay at hindi na aabot sa ospital? I laughed with that thought. Ang over e. But who knows?

I diverted my gaze at the door ng bumukas ito. "Oh Satana, gising ka na pala?" An unfamiliar woman asked. Matanda na ito—mga nasa Mid 50's na, pero kita ang kagandahan sa hitsura nito. Maputi, makings at parang nagbe-belo. But wait what?

"Hindi po ako—" She cut me out sasabihin ko. Sa halip ay lumapit into sa'kin at niyakap ako. "Akala ko ay matagal ka pang magigising dahil sa nangyari. Malaking pinsala ang natamo mo dahil sa engkwentro. Ngunit salamat dahil naging malakas ka." Dugtong niyo habang nanatiling nakayakap sa'kin. Wala sa sariling napakunot ako ng noo. What is this old woman saying?

Kumalas siya sa yakap at inabot ang isang nakatuping damit na nakapatong nasa braso niya. Ngayon ko lang din into napansin dahil masyadong na-okupa ang utak ko sa sinabi niya. "Hija, heto ang damit. Magpalit ka na ng kasuotan. Lilinisan ko pa ang 'yong sugat." Naguguluhan akong tumingin sa kanya. Mad komportable ako sa tokong at shirt. But sh*t as I look at myself, iba na rin ang suot ko. Nag-motor ba akong ganto? Like what-the-heck-is-happening-in-here?

"Hindi na po, Salamat." I bow down slightly para magasalamat. Siya siguro ang naligtas sa'kin. "Pero kailangan ko na pong umuwi." She frowned at me parang nagtataka. "Ano bang—"