Gizli Koruyucum/ HWANG HYUNJİN

İşte şimdi bittim ben...

Ne yapacaktım?

Tam o sırada masanın üzerinde titreşen telefonumu farketim.

Haneul nereye
gittin???

Minho Hyung!

Ne oldu?

Kapımda 5 tane adam
var ve kapımı
yumrukluyorlar!!!

Neee?!

Nasıl biri?

Az önce duydum
adı Daniel.

Kapıyı açmamı
söylüyor hyung!!!

Haneul sakın
kapıyı açayım deme!

Hemen geliyoruz sakin
ol.

Evin içinde bir yere
saklan hemen.

Tamam hyung.

Ayağa kalktım ve yukarı doğru koşmaya başladım. Benim evimin olduğu yer çok tenha bir yerdi.
Yanımda sadece iki ev daha vardı. Biri boştu. Diğerinde de yaşlı bir teyze oturuyordu ama Almanya'daki torunlarını ziyarete gitmişti. Yani beni kurtaracak kimse yoktu.

Hızlıca odama gidip dolabımın içine girdim. Kıyafetlerin arasına iyice gömülürken korkudan titriyordum.

Birden kırılma sesi duydum. Kapıyı kırmışlardı.

Daniel ise evde dolaşarak beni arıyordu. Bunu yaklaşan ayak seslerinden anlayabiliyordum.

Daniel: Haneul nereye saklandıysan hemen çık. Bak seni bekliyorum burada.

Titreyen ellerimle telefonuma gelen mesaja baktım.

Haneul iyi misin?

Hyung kapıyı kırdılar.

Şuan Daniel içerde beni
arıyor. Bulması uzun
sürmeyecektir.

Bak korkma ve
sakin ol tamam mı.

Geliyoruz.

Hyung buraya doğru
geliyor.

Neredesin sen?

Dolabın içindeyim.

Tamam. Gizlenmeye
devam et. Neredeyse
geldik biz.

Sakın dışarı çıkma.

Tamam.

Korkudan titriyordum. Elimde hissettiğim ıslaklıkla gözlerimden akan yaşların farkına vardım.

Daniel: Hadi ama Haneul daha ne kadar devam edeceksin saklanmaya.

Merdivenlerden çıktığını duyuyordum.

Benim odama girdi ve dolaşmaya başladı.

Daniel: Bakalım burada mısın? Hmm. Yatağın altında değil. Kitaplığın arkasıı. Ahh burada da değil. Bakalım dolabın içinde olabilir misin?

İşte şimdi bitmiştim. Dolaba doğru yaklaştı ve yavaşça kapağını açtı.

Daniel: İşte seni bulduuuum.

Bileğimden tuttu ve çekti. Aşağı doğru sürüklemeye başladı beni. Alt kata indiğimizde kapının orada bizimkileri gördüm. Hepsi simsiyah giyinmişti.

Bir insan nasıl böyle olabilir ki?

Evde şirin ve tatlı. Dışarıda ise korkunç ve havalı.

"Derhal kızı bırak."

Daniel: Aaaa. Hyunjin sen mi geldin? Misafirlerimiz de varmış.

I.N: Kızı bırak ve git. Bu işte kapanmış olsun böylelikle.

Daniel: Öyle kolay gitmek yok.

Bunu söyledikten sonra elindeki silahı kafama dayadı.

Öleceğimi düşünmeye başlamıştım.

Silahlı adamların karşısında bizim şirin, silahsız ve eğitimsiz çocuklar.

Evet çocuklar dedim çünkü öyle duruyorlar. Silahlı adamların karşısında ne yapabilirlerdi ki?

Haaa. Önemli bir konu daha. Daniel bizimkileri nereden tanıyor???

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.