KOR

🍷3.Bölüm🍷

Tanrı Ölüm diye bir Veda verdi insana..
Alışmalısın..!🌙

____________

3.Bölüm...

Biraz yürürsem geçer dediğim o his beni bilmediğim sokaklara sokmuştu.

Belki de tanıdığım sokaklardı..

Karanlığın hakimiyetine girdiğinden bana yabancı geliyordu...

Canım yanıyordu..

Yandığıyla kalıyordu...

Hiç umut yoktu! Benim için bütün umutlar bu gece ölmüştü!

Biz ölmüştük..

Bu acıyla nasıl yaşarım nasıl devam edebilirim?

Nasıl?

Bu kadar kolay mıydı tekrar birini sevebilmek, Ya vazgeçmek?

Aklım almıyordu...

Aldığım nefes bile artık ağır geliyordu..

Ben güçlü değildim! Her gün onu bir başkasıyla görmeye dayanamazdım. Başkasını sevişini, sarılışını, öpüşünü, gülümsemesini bunlara şahit olmaya hiç hazır değildim. Böyle olmamalıydı! Ben yıllarca onu ne aklımdan ne de kalbimden bir an bile atmamışken onun ise kendine başka bir yol çizmesine dayanamıyordum. İçim acıyordu hemde çok öyle bir ateş vardı ki bütün bedenimi yakıp kavuruyordu. Kalbimde ki bu dinmeyen ateş bir nevi Kor' du! Yakıp kavuruyordu, darmadağın ediyordu...

Şuan ki halim harabeden farksızdı...
Saçım dağılmış, makyajım ağlamaktan akmıştı. Dinmeyen yaşlarımı sildikçe kurumadan yerine yenileri eklenip duruyordu...

Ne ara mezarlığa gelmiştim ben böyle?

Sokak lambasının ışığı üzerine mıhlanmış tanıdık mezarı görünce adımlarımı o yöne doğru yönlendirdim...

Melek yüzlümün yanına geldiğimde mezar taşının yanına oturup başımı yasladım.

Huzur burdaydı..

O' ndaydı...

"Hatırlar mısın bir keresinde hep acının tazeliğini kaybetmeyen şeyin aşık bir kalp olduğundan söz ederdin.
Haklıydın!
Ben acı çekmekten başka bir şey yapmıyorum! Acım hep taze ilk gün ki gibi... Dinmiyor bu acı! Sızım sızım sızlayan küçük aptal bir kalp taşıyorum! " Sesim sonlara doğru kısılmıştı. Ardından bir hıçkırık peydah oldu dudaklarımın arasından. Acıtıyordu hemde çok! Bu acıları yaşamak ayrı, anlatması apayrı acıtıyordu.. Tokat misali çarpıyordu suratıma!

"Zor olsada bir yerden sonra alışıyor ya insan! Acıyla yaşamaya alışıyordu. Ama aynı zamanda yiyip bitiriyordu. Bu acı uykularıma karışır oldu uyuyamıyorum! Uyku bile haram kılınmış bana. Ben böyle olsun istemedim ki! Mecbur olmasam yapar mıydım ona arkamı döner miydim yıllar önce..." Mezarlıkta ki sessizliği lanetlemişçesine sadece benim sesim ve hıçkırıklarım doldurmuştu.