VURGUN

2. BÖLÜM

 ACI GERÇEKLER

  Güneşin doğup penceremin aralarından arsızca içeriye sızıp yüzüme vurması ile yeni bir güne uyandım.
 
  Ama akşam olanlar geldi birden aklıma ve migdeme bir kramp girdi. Saatlerce yatağın içerisinde hareketsiz yatıp kendi kendimi teşvik eden ve her zaman olduğu gibi bunu da atlatacaksın Umay deyip kalktım yataktan.

  Bir şeyler atıştırıp halının üzerinde duran telefonu ellerim titreyerek yerden alıp baktım ve beş cevapsız arama üçü o Ekrem olacak pislikten diğer ikisi canım dediğim kan bağımız olmamasına rağmen kendimden bir parçam olan arkadaşım Defne'dendi. 

  Defne benim çocukluk arkadaşımdı. Ailem öldükten sonra yanımda kalan tek desteğim can ötemdi. Profesyonel yardım almamı sağlayan ve bu konuda bana destek olan tek kişiydi zaten ondan başka kimsem de yoktu.

  Hemen Defne'nin numarasını çevirip aradım. Sesini duymaya o kadar ihtiyacım vardı ki ve dün olanları ona anlatmam lazımdı. Telefonun diğer ucundan onun huzur veren sesi geldiğinde kendimi biraz daha iyi hissettim ve birkaç saate yanına geleceğimi söyleyerek kapattım.

  Aradan geçen birkaç saat sonra Defne ile salonda oturup kahvelerimizi yudumlarken telefonumun tekrar gelen titreme sesi ile irkilince Defne gözlerini kocaman açarak bana sorgulayan gözlerle bakmaya başladı. O anda yaşadığım endişe ve korkularımı daha fazla göz ardı edemedim ve yanaklarıma doğru süzülen yaşlara engel olamadım. Defne'nin beni sarsan hareketleri ile kendime gelmeye çalışarak yüzümü kaldırıp gözlerinin içine bakarak kekeleyerek

_ Ekrem Defne Ekrem arıyor diyip tekrar ağlamaya başladım.

  Defne sinirle ayağa kalkıp ellerini saçlarına götürüp nasıl olur Umay nasıl bulur o adi herif senin numaranı her yerden gizledik diyip bir ileri bir geri gidip tonlarca küfür savurmaya başladı ve daha sonra yanıma gelip yüzümü avuçlarının arasına alarak bu sefer çocukluğundaki gibi savunmasız degilsin Umay ben varım bu sefer olmayacak izin vermeyeceğim.

  İkimiz de büyüdük ve o şerefsizi hak ettiği yere gönderip huzura erişicez diyerek titreyen ellerine hakim olmaya çalışarak bana sarıldı.
 
   Yaşadığım yıkım geri gelen korkularım sessiz çırpınışlarım bu sefer daha umutluydu artık yetmişti canıma. Ama sanki biri bedenimden ruhumu çıkarmış gibi parmağımı bile kıpırdatamıyordum. Bu yaşadığım şeylerin bir rüya olmasını o kadar çok isterdim ki...

             BÖLÜM SONU

Beğenip bol bol yorum yapmayı unutmayın arkadaşlar. Daha çok yeniyim o yüzden yazım hataları olduysa kusura bakmayın zaman içersinde hepsini düzeltip daha uzun bölümler atmaya çalışacağım. Karakterler hakkındaki düşüncelerinizi merak ediyorum. Sizce Umay'ın hayatında neler olmuştur tahmin var mı? Satır arası yorum yapmayı unutmayın ❤️❤️❤️