Yassine & Soufiane

Sorry.

Perspectief Soufiane:

Nadat we waren aangekomen op de bestemming, zag ik een groot huis, maar dan ook echt groot groot.
Rijke mensen zeker dacht ik bij mezelf.
"We zijn er." Zei Yasmine en stapte met Yassine uit waarna Soumaya volgde.
Als ze maar niet vergeten dat ik niet kan lopen.
Ze begonnen dingen met elkaar te bespreken en Yasmine liep het huis binnen en ging wat halen denk ik.
Yassine en Soumaya keken mijn kant op en na een poosje kwam Yasmine vervolgens weer terug met krukken. Ze deden mijn kant van de deur open en overhandigde me de krukken. Nadat we binnen waren, leidde Yasmine me naar een kamer waar Yassine en ik konden overnachten.
"Voel je thuis en als jullie iets nodig hebben, wij zijn beneden." Zei Yasmine.
"Ohja ik zal Soumaya even vragen of ze naar je toe kan komen om even te kijken naar je been."
Maakte ze af en liep weg voordat ik kon zeggen dat het niet nodig was.
Ik plofte neer op het bed.
"Pff wat een dag.." zei ik binnensmonds. Nadat ik even rust wou nemen, was Yassine die er net zoals altijd voor zorgde dat ik dat niet kan doen.
"Wollah dit is gewoon een droom eh Souf. Twee chickies, groot huis, eten, drinken. Heb je buiten al gezien? Ze hebben gewoon zwembad eh neef!" Fluisterde Yassine en begon heen en weer te springen.
Ik moest lachen en gooide een kussen op zijn hoofd.
"Gedraag je eh mongool." Zei ik lachend en ondertussen werd er op de deur geklopt. Ik zat automatisch recht en voelde een erge pijn in me been.
"Kom maar binnen." Zei Yassine. Nieuwsgierig keken we wie binnenkwam. Het was Soumaya met een verbanddoos in haar handen.
"Ehm.. ik eh..ik kom even kijken hoe het met je been gaat." Zei ze verlegen en stond stil bij de deur ingang.
"Jaja tuurlijk. Eh vraagje, waar eh.. is je vriendin? Als ik vragen mag haha" Vroeg Yassine blozend.
Wat een sukkeltje dacht ik bij mezelf. Waar ben ik eigenlijk mee bevriend geraakt.
"Yasmine? Oh die is bene..." Voordat ze haar zin had afgemaakt rende hij naar beneden.
"Let niet op hem. Hij is eh.. Jaa hoe zal ik het zeggen.." Zei ik en krabde achter me hoofd. Ik merkte aan haar dat ze me geen blik gunde en me niet eens 1x aankeek. Ze is vast nog boos na hoe ik tegen haar deed.
Ze kwam naast me zitten en keek naar me wond.
"Hoe heet je?" Vroeg ze terwijl ze het verband uit de doos hield.
"Soufiane." Antwoordde ik.
"Ik heet Soumaya. Ik ga de kogels uit je been halen met een pincet. Het zal even pijn doen, maar daarna voel je er niks meer van."
Knikkend keek ik haar aan en wachtte af tot ze iets zou doen.
Ze keek me aan en keek daarna weg.
De manier hoe ze kijkt is zo, apart. Het is net als of ze niet zomaar in je ogen kijkt maar echt door je heen kan kijken.
Er ging iets door me heen. Een raar gevoel, dat ik nog nooit eerder heb gevoeld.
"Lukt het of..?" Vroeg ik nadat ik het gevoel had dat ze iets van me wou vragen.
Zonder iets te zeggen verliet ze de kamer.
Ik moest natuurlijk me been ontbloten zodat ze het erom heen kon wikkelen, maar ik was zo dom dat ik dat later pas begreep. Binnen No-time kwam ze terug met een broekje.
"Je moet dit aan doen, als je dat niet erg vind." Zei ze en draaide zich vervolgens om.
Ik deed wat ze zei en trok het broekje aan.
Ik gaf een sein dat ik klaar was en ze draaide zich weer om. 
Ze kwam weer naast me zitten en pakte het pincet erbij.
"Ja?" Vroeg ze ter bevestiging en ik knikte ja.
Daar ging ze dan met de pincet in me been. En zoals ze zei, het deed voor even pijn maar daarna niet meer. Nadat ze de kogels eruit had gehaald verschoonde ze de wond en wikkelde me been met verband. Tijdens het wikkelen van me been, begon er een schuldgevoel in me te stijgen van hoe ik net tegen haar deed. Ze probeerde me alleen te helpen en ik reageerde zo bot tegen haar.
"Je bent klaar." Zei ze en vlak voordat ze weg wou lopen pakte ik haar bij haar arm.
"Het spijt me van net." Zei ik en keek haar diep in haar ogen aan.
"Maakt niet uit.." zei ze zacht en verliet de kamer..