Son görülme | Texting (TAMAMLANDI)

10 | ✨Kaybetme Hissi✨

Bütün gün evde oturmuştum, kamp alanına dahi çıkmamıştım, anonim sabahtan beri nasıl olduğumu falan soruyordu.

Saate baktığımda 23.38'e geliyordu o sırada telefonum çaldı arayan abimdi

" Efendim dünyaların en yakışıklı abisi."

"Miray..."

"Abi bir sorun mu var?"

"Miray çabuk Almanya'ya gel."

"Abi neden noluyor?"

"Miray annem ameliyatta..."

"Ne??"

"Sana söylememem gerekiyordu, ama şu an sana ihtiyacım var."

"Abi ne oldu, neden?"

"Soru sorma ilk uçakla burda ol Miray lütfen..."

"Ta-tamam"

Hemen dolabımı açtığım ve ağlaya ağlaya eşyalırımı bavuluma tıkıştırdım, cüzdanıma yanımda olan tüm parayı ve kredi kartını tıkıştırdım. Evden çıktığım gibi taksiyi aradım ve havaalanına doğru sürmesine istedim, telefonumdan uçak biletlerine bakarken, tam da otuz dakika sonraya olan bir uçak gördüm hemen biletimi aldım, ve telefonumu kapattım, ağlamaktan gözlerim yanıyordu, umursamadan yolu bekledim...

Telefonuma bir çok bildirim gelmişti, Hazal dışarda olduğu için gittiğimi bilmiyordu, anonimde beni taksiye binerken görmüş olmalı ki bir sürü mesaj atmıştı ve atmaya devam ediyordu.

Açıkçası şu an kimseyi düşünecebilecek halde değildim, annem bana o yüzden mesaj atmış olmalı ne olduğunu neden ameliyat olduğuna dair hiç bir fikrim yok, umarım ciddi bir şey değildir...

Gerçi ameliyat yine de ama, olsun safra kesesi olsun ne biliyim, apandisit olsun ama ciddi bir şey olmasın.

Her iç çekişimde kalbime sanki bıçak sapkıyorlarmış gibi hissediyordum, iyi değildim...

İlk defa böyle bir korku yaşıyordum, kaybetme korkusu...

Anonimin dediği gibi kaybetme korkusu insanda yapıcağı şeyi sorgulatmıyor bile, demek ki anonim bana yazdığında oda benim gibi hissetmişti.

Hayatımda bir çok şey oluyordu olumlu veya olumsuz ama ailemi kaybetme korkusu ikinci defa başıma geliyordu, en son araba kazamızda böyle hissetmiştim...

Kaza (2016)

Çok güzel bir tatilin daha sonuna gelmiştik, arabamızla istanbula yani son durağımıza gidiyorduk, babam çok yorulduğu için arabayı zar zor kullanıyor, annem uyuyor abim ise sevgilisiyle mesajlaşıyordu, bende telefonumla oynamaya devam ederken araba birden savrulmaya başladı, babam direksiyonu bırakmış daha fazla uykusuzluğa dayanamamıştı, işte tam o sırada ilerimizde duran arabaya çarpmıştık iki arabada takla ata ata savrulmuştu, ben de çok hasar yoktu, kolum kırılmış, burnum çatlamıştı, bir kaç ayda yere basamamıştım ama annem ve babam öyle değildi, babamın o zamandan hala bugüne olan panik atağı başlamıştı başlıca aynı zamanda  iki ay yoğum bakımdan çıkmamıştı, annemin ise durumu kritikdi her an ne olucağı belli değildi, abim oda benim gibi ufak şeylerle sıyrılmıştı. O zaman ilk defa kaybetme korkusu yaşıyordum, karşı ailede ise iki çocuk ve anne baba vardı, onlarla yüze yüze ne ailem ne de ben görüşmüştük, her şeyi avukat halletmişti.

Günümüz

Havaalanına geldiğim gibi taksiyi ödeyip, uçağa yetişmiştim, ağlamaktan harap olmuştum ama umrumda değildi.

Oturduğumda yanımdaki kişiye baktım ve benim yaşlarımda bir genç gördüm, bana bakıyordu konuşmak istiyordu ama konuşamıyormuş gibi geliyordu.