"hayır donghyuck, hayır o kumandayı kardeşine atamazsın!"
doyoung her zamanki gibi sitem dolu sesiyle çocuklarını durdurmaya çalışıyordu. fakat her zamanki gibi donghyuck onu dinlememiş ve elindeki kumandayı jeno'nun kafasına fırlatmıştı. bu hareketi zaten iki saat önce ağlamış olan jeno'yu tekrar ağlatmıştı. donghyuck ise babasından korkup koltuğun arkasına saklanmıştı.
doyoung bu çocuklarla ne yapacağını bilmiyordu. bazen çok şirin olsalar da sabahları kalkınca böyle huysuz oluyorlardı. evliliklerinin dördüncü yıldönümlerinde jaehyun ile beraber çocuk evlat edinmek istemişlerdi. jaehyun tek çocuktansa iki çocuğun daha iyi olacağını, beraber evde oyun oynayabileceklerini söyleyerek ikizleri beraber evlat edinmek istemişti. eh doyoung da çocukları severdi, onun bu isteğini geri çevirmemişti. fakat donghyuck üç çocuğa bedeldi ve bazen onu fazlasıyla yoruyordu.
jeno'nun ağlaması durduktan sonra doyoung onlara yemeklerini yedirdi, beraber çizgi film izlediler, boyama yaptılar ve babalarının gelmesini beklediler. jaehyun kapıyı çaldığında jeno hemen koşarak kapıyı açmaya gitti. donghyuck ise televizyondaki belgeseli izlerken uyuyakalmıştı, doyoung onu odasına götürmek için kucağına aldı ve jeno'nun peşinden gitti.
jaehyun içeri girip oğlunu kucağına aldı. yüzüne öpücükler kondurmaya başladı, küçük jeno bunu çok seviyordu ve kahkalar atıyordu. doyoung da kucağındaki oğlunun saçlarını okşayarak onu yatağına yatırarak geri eşinin yanına indi.
jeno'yu kucağından indiren jaehyun da eşine sarılarak ona küçük bir öpücük verdi. bütün gün eşini ve çocuklarını çok özlemişti. onlara sarılmak gününün bütün yorgunluğunu almıştı.
