The Days passed, the more I became colder than my mother. Every time she was in the room I was asleep.
I'm not even ready to talk to her. To ask her why he did it.
Every time we eat it, I'm ready to stand up for myself. She sometimes talked to me what I did during the afternoon. If I'm ok..
I was in the sofa and read the book as she stood beside me.
I look at her "we'll be leaving your papa for some time to take care of us business in Cebu" she said,
I'm pouting "okay then"
She was a little surprised at my answer, "do you have a problem?here I am listening"
I stopped reading and stared at her eyes " mama, I'll ask you something "
"What do you ask"
I'm breathing first. "Mama did you ever think na mag hanap ng iba, kahit na may asawa ka at may anak"
She was stunned
She laughed "what are you talking about? I will not do it anymore. I love you all very much"
Napa iling ako,
Liar, Your a liar mama!
Tumayo ako at inayos ang mga libro ko "mag papahinga napo ako"
Tumayo rin siya, "mamaya lumabas ka ng kwarto mo para makapag paalam kaman lang samin ng papa mo"
Tumango nalang ako at nilagpasan siya.
----
Hindi ko sinunod si mama. Mag hapon lang ako nasa kwarto siguro wala na sila kasi kanina pa yung flight nila.
Tumingin ako sa orasan, 5;45pm mag aalas sais na pala. Biglang may naisip akong gawin'
Tumayo ako at kinuha ang Denim jacket ko.
Lalabas ako Gusto ko pumunta sa malapit na park,
Dahan dahan nag lakad papunta sa kwarto ni yaya miding para tignan kung gising siya. Binuksan ko iyon,
Kung sinuswerte ka nga naman oh! Tulog si yaya miding.
Wala na akong sinayang na oras at mabilis na akong lumabas ng mansyon.
Mag didilim na pala siguro mga alasais babalik nako.
When I arrived at the park, I looked around. There are children who play, there is also a boyfriend and girlfriend, so sweet!
I sit in the grass looking at the children who play.
I hope its just that when I was a kid.
Nakakalungkot sa tuwing bumabalik ang masasakit na ala-ala nung bata ako. Kung paano pa ulit ulit ako na operahan, kung paano mag hirap sila mama at papa. Kung paano ako pag higpitan na lumabas Dahil sa sakit ko.
Gusto ko maging Malaya kahit ngayon lang, kahit ngayon na wala sila mama at papa.
Gusto ko muna kalimutan ang lahat ng sakit.
Gusto ko muna kalimutan na wala akong Sakit.
Gusto ko muna sumaya.
Gustong gusto ko pero diko magawa.
Marahan Kong pinahid ang luha ko, diko namalayan na umiiyak na pala ako.
"Ice cream, ice cream kayo diyan"
Napatingin ako don sa mama na nag lalako ng ice cream nag takbuhan ang mga bata at nag unahan na makabili ng ice cream.
"Ikaw ineng ibibili ka" biglang tanong sakin ni manong nag titinda ng ice cream.
Umiling ako "h-hindi po wala po akong pera eh"
Nginitian niya ko, "oh eto libre nalang" inabot niya sakin ang isang chocolate ice cream.
Nahihiya Kong tinanggap iyon. "Salamat po manong"
Tinanguan niya ako at nag benta na ulit siya sa mga bumibili.
Pinag iisipan ko kung titikman koba, Baka kasi.. Hayss Bahala na nga wala naman siguro tong Lason noh!
Titikman kona sana ng may nag salita sa gilid ko.
"Kainin mona' natutunaw na oh"
Gulat ko siyang tinignan "i-ikaw, nandito ka"
Tumaas ang kilay niya "anong akala mo sakin multo" masungit na sabi niya, ngayon lang din napansin na may hawak din siyang ice cream,
"Sinabi koba!"
Hindi niya ko pinansin, umupo siya tabi ko at dinila - dilaan ang ice cream nya...iwww,
Naramdaman ko ang pagtulo ng malamig na bagay sa kamay ko, sh*t na lulusaw na, kinuha ko ang tissue at pinunasan iyon.
Katulad ng ginawa niya, dinila-dilaan koyon, grabe ang sarap mukhang hahanap hanapin koto.
"Ano nga palang pangalan mo?" Tanong ko sa kanya, pag katapos Kong ubusin ang ice cream ko.
Nginisihan niya ko "bakit crush moko noh. Siguro i-aad moko sa Facebook para may connection tayo"
"Hindi noh, tska pano kita ma add sa Facebook eh wala naman ako non." Sagot ko.
"Hindi ako naniniwala sayo, madami ng adik ngayon sa Facebook tapos sasabihin mo ikaw wala kang fb acc.." Sabi niya pa.
"Wala nga! Bawal kasi sakin yon eh"
Humalakhak siya, pinag taka ko naman. May na sabi bakong nakakatawa?
"Bakit Strict ang parents mo?"
Inirapan ko siya, wala naman nakakatawa eh. "Oo eh, ikaw ba Hindi"
Natigilan siya "wala nakong magulang," malungkot niyang sabi.
"Sorry"
Tinignan nya ko na nag tataka ang mata "bakit ka nag so sorry?" Tanong niya.
"Diba patay na ang magulang mo"
"Hindi pa sila Patay!"
Ano daw, kasasabi niya lang diba.
"Ha?di kita maintindihan"
"Iniwan lang nila ako pero dipa sila Patay, hays bakit koba sinasabi sayo to eh Hindi naman kita kilala! Diyan kana nga "
