Saat beşti.güneş yavaş yavaş batıyordu.Odanın içini loş bir ışık kaplamıştı.Kar küresi durmuş,Deniz doğrulmuştu.Gözlerini ovuşturdu...Odayı süzdü....Ekremi,Aliyi,Ceydayı,ailesini düşündü...YORGUNDU....Revirin kapısı aralandı hafifçe Ceyda içeri girdi...Sevimli gülümsemesi yüzündeki minik gamzeyi görünür kılmıştı...Sarı dalgalı saçlarını geriye attı.Yosun yeşili gözleri pencereden süzülen ışıkla parladı...
" Ben geldim!"
"Hoşgeldin."Dedi Deniz kuru bir sesle...
"Hoşbulduk!Sana bir haberim var!Hani arada gözlerinin karardığını söylemiştin ya....Onun dışında birkaç belirti daha vardı....Kızarma...Aşırı ateş....Bulantı felan.....aslında kanserden şüpheleniyordum...Ama tahlilere baktım....Veeeee kanser değilsin....O yüzden rahatla." Sanki neden gereksiz heyecan yaptırıyordu ki...Deniz böyle uzatmalardan hoşlanmazdı......Neyi vardı?
"EEE yani?"
"Yanisi sapasağlamsın biraz vitamin eksikliği ve açlıktan kaynaklanıyor senin problemin....Ufak bir ilaç tedavisi yeterli...."
"Pekala."
Deniz için harika bir haberdi.Ama sevinmemişti...Hiç birşey hissetmiyordu.Oysa ki bu onun merak ettiği sorulardandı....Sürekli başının dönmesi sinir bozucuydu....Bayılmasıda öyle...Omuz silkti....Ceyda masasına yönelirken meraklı bir sesle sordu....
"Söylesene burada hiç kız yok mu?"
"Yok."
"Hep erkek mi?"
"Evet."
"Askeriye gibi..."
"Denebilir."
"Sen hep kısa cevaplar mı verirsin?"
"Hayır."
Ceyda sessiz bir kahkaha attı.
"Yine kısa cevap verdin."
"Sen hep bu kadar geveze misin?"
"Hayır.Ya sen hep bu kadar sessiz misin?"
"Evet."
Ceyda gülmemek için dudaklarını ıssırdı....Ama arada bastıramadığı bir kıkırdama yankılanıyordu odada....Bir süre sessizlik tüm odayı kapladı...Sonra Deniz sessizce sordu:
"Staj için neden bir sürü psikopatın olduğu bir ıslahaneyi seçtin?Rahatlıkla güzel bir hastahane seçebilirdin."
Ceydadın yüzündeki gülümseme hızla silinirken omuzları düştü.....
"Evet seçebilirdim..Ama ben burayı tercih ettim."
"Tamam,ama neden?"
"İŞte."
"İşte bir cevap değil."
"Abim için."
"Nasıl?"
"Öyle işte..."
"Abin mi zorladı."
"Saçmalama."
"Neden o zaman?"
"O burda."
"Kİm?yani abin kim?"
"Rüstem."
"Hangi Rüstem?"
"Paşabahçeli..."
"Ama o-"
"Sus!O ölmedi tamam mı!"
Denizin yüzünde yine kaskatı bir ifade vardı...GÜLÜMSEMİYORDU."Paşabahçeli Rüstem"...Müdürün kurbanıydı....Deniz suç işlemiş bir çocuk misali sus pus oldu....Göğüs kafesi sıkıştı sanki kaburga kemikleri birbirine geçiyordu.....Karşısındaki kıza baktı....Gözleri Rüstem gibiydi...Burun yapısıda....Hiç bu şekilde bakmamıştı ona...O Rüstemin kardeşiydi....Ceyda müdürün yaptıklarını mı biliyordu?Islahaneden birileri bir şekilde müdürü şikayet etmişti..Müdür ise gelen müfettişe rüşvet verip susturmuştu....Rüstem ölü..Müdür serbesti....Rüstem nerde nasıl öldüğü bilinmiyordu...Sadece yaka paça götürüldüğünü hatırlıyorlardı...Sonra Rüstem yoktu..Adı bile anılmıyordu...Hücreyi hatırladı Rüstem belki oracıkta inleye inleye can vermişti.....Başını öne eğdi.Rüstemi hücreye götürmek için beş kişi abanmışlardı çocuğa...Rüstem iri ve kuvvetli biriydi...
"Abinin neden öldüğünü biliyor musun?"
"Abim kansermiş...Yatağında ölü bulmuşlar...İfadelere baktım hepsi aynıydı..."
"Kanser mi?"
"Evet bize söylememişlerdi sen neden şaşırdın?"
"Rüstem kansermiymiş?"
"Evet."
"Kim dedi?"
"Müdür."
"PEKALA....özür dilerim başın sağolsun doktor hanım."
"O ÖLMEDİ diyorum sana!VE CEYDA!Bana Ceyda de."
"Nasıl istersen...O ölmedi."
"Deniz"
"Efendim"
"Şey..."
"EVET?"
"Sen neden burdasın?"
Deniz sustu.Sırt üstü uzandı.Gözlerini boşluğa dikti....
"Uzun hikaye."
"Anlat hadi."
"Hayır."
"Lütfen..."
"Adam öldürdüm.TABİ "ADAM" denirse."
Soğuk kuru ve kan dondurucu bir ses tonuydu bu...BU katil olan Denizdi....Pişmanlık duymayan soğuk derin ve kasvetli Deniz....Ceyda elindeki kalemi bıraktı.
"Na-nasıl yani?"
"Dosya mı okumadın mı?
"Okudum da-"
"Ablamın nişanlısını öldürdüm."
"NEDEN?"
"Sonra ablam mı ayyaşın biriyle evlendirdiler."
"NEDEN? diye sordum ben?
"Öyle işte..."
"Deniz?"
"EFENDİM?"
"Cevap vermeyecek misin?"
"Ablamı aldattı."
Ceyda sessizliğe büründü....Bir şey sormadı.SORAMADI...Aslında ikiside bu soruları soracaklarına susmayı diledi...Denizin gözlerine kurşini bir ağarlık çöktü...Uyumak sanki her şeyin ilacıydı...Etraf karanlığa gömülürken bilinmezliğe yolculuk tekrar başladı....
