Kabanata 25

2.3K 142 50
                                    

NYIF  25:  Friend

“Hi.”

I stared to the tall figure in front of me. He’s smiling awkwardly while waving his hand.

My forehead creased. I was about to open my lips, just to asked what is he doing outside of my house, nang maalala ko na palagi nga palagi nga pala kami sabay na pumasok sa school.

Mabilis akong naglakad papasok ng passenger seat dahilan para malagpasan ko siya.  I can still remember how he yells at me and says those hurtful words. Kahit naman papaano ay kaya ko pa rin naming magalit at magtampo sa kanya.

Hindi ko nga lang alam kung hanggan kailan.

“Good morning, Lian” bati ni Manong lyle sa akin ng makapasok na ako.

I fakely smile.

Anong good sa morning? Wala naman ah. “Morning, po.” I greeted back.
Lumingon ako sa labas ng bintana. I crossed my arms while hugging my bag as I also crossed my legs.

Naramdaman ko ang pag-uga ng upuan, senyales na may umupo sa tabi ko. I heard the car door close and his feminine perfume are very familiar to my nose.

Agad na pinaandar ni Manong Lyle ang kotse.

“Uy.” Biglang pag kuhit ni Zale sa akin. Mabilis kong ginalaw ang balikat upang maalis ang daliri niya doon.

I don’t want to talk to him. He wanted this right? Ginusto niya ‘to. Akala ko ba, tanggap niya? Akala ko ba, okay na? Nasaktan lang naman ako, hindi niya na dapat ipagmukha pa sa akin ang isang bagay na hiniding-hindi niya maibibigay sa akin.

Para niya na din ibinaon ng husto ang kutsilyo na nakasaksak sa dibdib ko.

“Galit ka ba?” tanong niya at mukhang hindi man lang natinag sa ginawa ko.

I clenched my jaw. Hindi ba obvious ha?!

Sinundot niya ang tagiliran ko. “Uy, Lian.”

I hissed.

“Lian.” He pokes my waist again.

Galit ko siyang binalingan. I glared at him. My eyes met his eyes. He looks like a lost dog. Nagpapa-puppy eyes pa ang bakla!

“Ano?!”

“Sorry na. Hindi ko naming sinasadya na—“

“Hindi sinasadya?” I almost laughed in sarcastic. Tang inang hindi sinasadya. “Alam mo naman ‘di ba? Alam mo na nahihirapan pa rin ako hanggan ngayon? Sana hinayaan mo nalang akong mag-walk out! Sana hinayaan mo nalang akong umalis! Hindi iyong hahabol-habol ka para pagsalitaan ako ng masasakit na salita!” I snapped.

My vision became blurry but I didn’t stop myself from glaring at him. Gusto kong makita niya kung gaano ako kagalit at nasaktan sa ginawa niya kahapon!

Nabahiran ng guilty at sakit ang kanyang mata. My tears fell ngunit marahas ko itong pinunasan. “I get it okay? I get it that you like that boy and I don’t care what is his name! It’s fine! Alam ko naman! Tanggap ko naman! Pero, tao lang din naman ako, nasasaktan! Hindi ko  kayang umaktong robot na para bang walang nararamdaman.”

“Lian…” he tried to touch me but I immediately shoo it away.

“No. Stop. Don’t touch me.” I glared at him. “I like you, Zale. But I don’t want to lose our friendship again.  I don’t want to lose my best friend again because of my stupid feelings for you.”

I wipe away my tears, Zale tried to wipe my tears but I constantly shooing his hands away from me. I’m serious when I told him not to touch me. Hindi pwede, kasi baka lumambot na naman ako.

No, yet I fall (Complete✔️)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon