No, yet I fall (Complete✔️)

Kabanata 41

NYIF 41: Everything

"I'll be at the living room when you need me."

Napatitig lang ako sa TV habang yakap-yakap ang sarili. Hindi na ako umiiyak. Hindi na rin ako nasasaktan—mali, wala akong maramdaman. After everything that happens a while ago, it drains me. Halos wala na akong maisip.

Ayaw ko nang mag-isip.

Dapat masaya ako 'di ba? Dapat masaya ako, kasi sa hinaba-haba nang panahong igunolgol ko sa pagmamahal sa kanya, finally! Mahal niya rin pala ako. Dapat masaya ako. Dapat hindi ako nasasaktan. Dapat ngumiti ako.

Pero hindi ko magawa.

Hindi ko kaya.

Narinig ko ang malalim na paghinga ni Haleth bago niya sinarado ang pinto. I closed my eyes. Ang bigat sa dibdib.

Sana, hindi niya nalang sinabi.

Kasi, nagugulohan na naman ako.

Pinakalma ko muna ang sarili ko bago ko tinanggal ang kumot na nakayakap sa akin. Dahan-dahan akong tumayo at lumabas nang kwarto. Katulad nang sinabi ni Haleth sa akin, nasa sala nga talaga siya.

He was sitting. Nakayuko ang ulo niya. His legs are wide open habang ang dalawang siko niya ay nakatukod sa hita. He looks devastated and I don't want him to feel that way.

You hurt your man again, Lian.

Tahimik akong umupo sa tabi niya. Alam kong alam niyang nandito ako, pero mas pinili niyang manahimik.

At natatakot ako.

"Haleth...I am..." I bit my lower lips. "Sorry" I whispered.

He smiles but never reach his eyes. Humarap siya sa akin at sumenyas na lumapit pa sa kanya nang husto. Para naman akong tuta na agad sumunod sa kanya. Nang makalapit na ako, agad niyang hinawakan ang likod nang ulo ko at hinalikan ang noo ko.

I closed my eyes and breath slowly.

"I'm sorry." My voice trailed off.  Muli, panibagong luha na naman ang lumabas at pumatak.

Ngayon, hindi na dahil kay Zale o kung ano man na tungkol sa nakaraan.

I cried because I am too sharp for him. I cried because again, I hurt him.

"Shh, It's okay, love." he caresses my hair and tried to calm me. Bumaba ang kanyang kamay sa bewang ko at mas lalo akong hinila papalapit sa kanya. Na para bang kulang pa ang paglapit ko kahit magkadikit na ang balat namin.

Umiling ako. Tumingala ako sa kanya. "No. No, I hurt you again. This is not what you needed. This is not what you deserve and I am sorry because I can't be like that. I always—"

He wipes my tears. "It's fine."

"It wasn't"

He smiles. "Everything is endurable. I want to be with you."

Muli akong umiling. Kanina...noon...sobrang dami na nang kasalanan ko sa kanya, pero kahit kailan, hindi siya nagalit. Hindi niya ako pinagalitan. I always say sorry pero palagi niyang sinasabi na okay lang. Kahit alam kong sobra na siyang nasasaktan.

At masasaktan pa.

Umiling ako.  Lumayo ako sa kanya. Tumayo ako at nilingon siya.

"I will always hurt you, do you still want to be with me?"

Tumayo na rin siya. He tried to touch me but I avoided him.

Kanina...habang mag-isa ako, naisip ko na ito. Mahal ko siya. Sobra. Pero hihilain ko lang siya pababa.