Fairy Tales

TALE THREE

Maaga akong nagising at nag-asikaso para sa morning excercise ko. Kahit na yata gaano ako kapuyat ay maaga pa rin ako magigising. Must be my body clock working. Dahil sa manila o kahit saan 'man lugar, time is always gold. Traffic pa nga lang ng edsa aksayado na sa oras kaya naman mapipilitan kang gumising ng maaga para hindi ma late sa trabaho. At yun na ang nakasanayan kong buhay simula ng nag-aral ako ng high school hanggang sa makapag tapos at makahanap ng trabaho sa manila.

Pagkatapos kong mag-anlaw, makapagbihis ng pang-jogging at magsuot ng sapatos ay lumabas na ko ng kwarto at bumaba papuntang dining room para makapagpaalam sa parents ko na ngayun ay nag-a-almusal na.

"Good morning, parents!" masayang bati ko sa mga magulang ko. Ngumiti naman ang mga ito sa akin.

"Good morning my princess. C'mon and join us in breakfast" yaya sa akin ni dad pagkatapos ko siyang halikan sa pisngi.

"Maybe, later dad. Mag-jo-jogging muna ako and then, if naabutan ko kayong nagbe-breakfast pa. Maybe I can join you"

"Okay. Just be careful, marami ng nagbago sa lugar natin. Hindi na 'to tulad ng dati" paalala ng mommy niya.

"Yes, mommy. Anyways, I have to start my excercise na. Para naman makasabay pa ko sa inyo mamaya" sabi ko. Muli akong nagpaalam sa kanila at tuluyan ng lumabas ng bahay namin or should I say mansion. Not to brag pero mayaman ang angkan na pinanggalingan ng dad ko. Kahit hindi na ko magtrabaho mabubuhay na ko habang buhay sa properties at iba pang negosyo na ipapamana nila samin ni kuya. Pero I still chose to work para maranasan kung paano kumita ng pinaghirapan mo and because of that I am proud of myself.

I started my warm up and jog a little before I started running. With my armband case for my phone I was able to enjoy the music while running without any hindrances. And enjoy the breeze of fresh air and a beautiful scenery. My mind is busy enjoying the view habang tumatakbo na hindi ko na namalayan kung saan na ako nakarating. Huminto ako sa pagtakbo upang magpahinga saglit. Hinihingal na pinagmasdan ko ang paligid. Still beautiful pero hindi na ko familiar sa lugar. I don't see any houses anymore nor even our house pero na sa gitna pa rin ako ng daan na napapalibutan ng mga puno.

Mukhang naliligaw na ko at sa tingin ko ay malayo na rin ang natakbo ko para hindi maging familiar sa lugar kung nasaan ako ngayun.

Napabuntong hininga ako ng malakas at saka napasabunot ng buhok. Tinanggal ko ang headset sa magkabilang tainga at saka tinggal ang armband case ko at kinuha ang phone. I need to dial my parents ng sa ganun ay alam nila na nawawala ako.

"Bullshit!" naiinis na sabi ko na lang ng walang signal na masagap ang phone ko. Bwiset! Ngayun pa talaga kung kelan kailangan ko sila ma-contact.

Naglakad-lakad ako ulit ng sumuko na ko sa pagsagap ng signal. Kung ganon, kailangan kong baybayin ang daan para malaman kung saan ba ko napunta at ng makabalik na.

"Ay! Ang tanga mo talaga, Aliyah. Kahit kelan! Mag-e-excercise ka na nga lang maliligaw ka pa" sermon ko sa sarili.

Parang baliw na pinagsasabihin ko ang sarili ng may marinig akong kaluskos mula sa kakahuyan. Napahinto ako sa pagsasalita at tumingin sa direksyon na pinaggalingan ng ingay.

"Hello? Is any body their?" malakas na tawag ko sa kung sino 'man yun. Wait? Paano kung hindi naman 'sino' yun? What if it's a wild boar or a dangerous snake? Sa naiisip ko ay kinabahan ako at nahintakutan.

This can't be. Nakita kong may gumalaw sa mga halamanan. Lumakas ang hangin at may mangilan-ngilan na dahon ang nalalag mula sa mga sanga ng puno.

Maya-maya ay nawala rin ang kaluskos kaya naman nasisiguro kong hindi wild animals 'yun. Sa kadahilanan baka may nang ti-trip sa akin ay bumabangon ang inis ko.

"Look! Whoever you are. Whatever your prank is, it's not funny. Kaya kung sino ka 'man. Show yourself and don't hide behind the bush" naiinis na sabi ko.

Muli ay gumalaw-galaw ang halaman kung saan nanggagaling ang kaluskos na 'yun. Kaya sa inis ko ay nilapitan ko na ang halamanan. Nang makalapit ako ay agad kong hinawi ang halamanan para lang magulat sa makikita.

"Eihh" mahinang tinig ng nilalang na nasa harapan ko na tila sigaw na iyon para sa kanya.

Sa bigla ko sa reaksyon niya ay napasigaw din ako sa gulat at napabitiw sa mga halamanan at napasalampak sa lupa.

"Ahhhhh! What the fuck are you?!" histerya kong sabi sa kanya sa nanlalaking mga mata.

Oh my Gosh! Totoo ba 'tong nakikita ko? Right in front of me is a little creature. A little human creature with wings na mas lalong nagpapahilakbo sakin. Eto ba yung engkanto na sinasabi nila? They look harmless but how would I know baka sweet lang sila tingnan pero sobrang harmfull pala. Pero kahit na, seeing a creature like them makes me wants to passed out.

Denying what I am seeing.

Sa gulat na reaksyon ng nilalang ay lumipad ito paalis na tila mas takot kesa sa akin. At sa hindi mapaliwanag na dahilan ay nakita ko na lang ang sarili ko na tumatakbo at sinasabayan ang mabilis na paglipad niya hanggang sa hindi ko namalayan na tuluyan na pala ako nakapasok sa loob ng kagubatan.

"Wait!.... hey! Saglit lang!" sigaw ko sa papalayong nilalang.

Hinihingal na tumigil ako sa pagtakbo at napamaywang na lang ng dahil sa pagod at hingal.

I see a big tree near to where I am standing right now kaya naman naisip kong puntahan ito upang gawing pahingaan kahit sandali lang. Naiinis na talaga ako nangyayari. Kagabi, ay may nakita ako na kakaibang mga liwanag sa gubat malapit sa garden namin at ngayun naman nakakita ako ng kakaibang nilalang. My imagination must be playing with me or is it? Hindi ko na alam kung ano ang nagyayari, sa sobrang frustration pa dahil hindi ko alam kung nasaan na ko. Napayukyok na lang ako sa magkabilang tuhod ko napadasal na sana makahalata sina mommy na matagal na kong hindi bumabalik.

Ilang minuto ang lumipas ng may maramdaman akong mahinang pagaspas at hangin na nagmumula sa mismong harapan ko. Inangat ko ang mukha para makita kung ano ang nasa harapan ko.

Right in front of me is the creature that I've seen kanina. Napaatras siya dahil sa paggalaw ko pero hindi umalis sa harapan ko. So, hindi ako pinaglalaruan ng imahinasyon ko kanina? Totoo nga ang nakita ko. Amazing how I am seeing this kind of creature na akala ko sa mga stories at mythology book ko lang mababasa ang tungkol sa kanila. My friends even told me I'm crazy to believe that there is such a creature living in this world. Together. With us.

I stop to believe in them dahil ayoko maging loka-loka at weird sa paningin ng iba. Pero mali sila at nagsisisi ako. Because I stop believing them. My heart started to beat fast as if I am running away from a thousands of horses like they are chasing me. Adrenaline rush through my veins. And I felt so alive just by seeing this creature. My heart fill with warm feelings na parang napunan na ang kalahati sa pagkatao ko.

"Y-you are real. Fairies, are real" wala sa sarili kong sabi habang mataman na nakatitig sa maliit na nilalang sa harapan ko.