Dışarı çıktığımizda yalnızlıktan kurtulacağımızi zannediyoruz.Bir kaç km yürürüz..Bíraz yoruluruz..Bir arkadaşı ,dostu veya sevgiliyi görmek için yalnızlıktan kurtulmak için baya caba gosteririz. Dostun iki Kelimesini duymak ve mutlu olmak icin yol yürüyoruz. Ferhat gibi şirine kavusmak icin dağları aşiyoruz..Hep yalnizliktan kaçiyoruz. Yinede ,yalnizlik kucağinda bizi beklior...Bu söylediklerim eskiden vardi.Şimdi ki toplumda ask , sevgi, arkadaslik kavramlari unutuldu.insanlar ,duygusuz, sevgisiz, düşüncesiz yaşamayı istiyor.Ben yalnızlığı sevmeyinn demiyorum ama kendinizi de yalnizlastirmayin .Seveniniz varsa bir köşede yalniz kalmayin.Seveniniz yoksa da buna iyi yönden bakin diyorum.En kötü yalnizlik kalabalık içinde sesimizi kimsenin duymamasıdır..O an yüreğimiz.
ağlıyordu..Sonra yalnizliga o kadar cok alisiyoruz ki :yalnızlık bir kanser gibi tüm hucrelerimizi sarıyor.Bazense o alışma doğrultusunda da hata ediyoruz. Artik yanımızda bir kişiye bile tahammül edemiyoruz.Acinin üzerine aciyi ekerek mutlulugu yok ettik.Ortamdan kopuk insanlardan uzak bir yaşamda insanligimizi kaybetme noktasına geldik. Büyük şehirde yasayan insanlar iyi biliyor.kalabalığa karşı bir nefret oldu.Beraber yasam yok olmakta.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnızlıgı sevmek
PoetryBu hayatta öyle yalnızlıklar yaşıyoruz Bazen derdimizi anlatacagimiz hıç kimseler olmuyor..İçimizdeki bu boşluğu ve sevgisizligi yalnızlık dolduruyor. Bazen öyle bir duruma geliyoruz. Kalabalıklar içinde bile derdimizi anlatamiyoruz..Yalnızlık ruhum...
