Ey istanbul: Sen ki geçmişe meydan okumuş bir sehirsin.Ey Galata ,Ey eminönü ,Ey Sultanahmet ,sahilde size bakıyorum .İstanbulun ne kadar yalniz olduğunu hissediyorum.Sende ben gibi yalnizsin...Bir kızı özler gibi eski İstanbulu özlüyorum..Ey İstanbul sanli bir tarihin var..Bugün ki şehrin kalabalığına isyan ediyorsun..nerden nereye geldim diyorsun..İnsanlar bir zamanlar senle yasarken mutluydular..Simdi herkes yalniz bu acıyı sende yaşıyorsun..Bende yalnızım sen gibi kimse belki de seni benim gibi umursamiyor ..sen yalniz ben yalniz İstanbul oturup dertleşelim...Duygularımızla başbaşa kalalim..Duygular bazen akar sel olur gibi bir doluya tutuluruz..İstanbulu dinlemekte benim yalnızlığına yalnızlık kattı. İstanbulu gerçek anlamda sevmek yürek ister..Ey İstanbul eski yıkık kale sütunları gibi yalnizlikla yıkıldın..ama ..İnsanlarida, insanlar yikar.Güçlü o gösterişli hayatlar yalnızlıkla devrilir..Bugün İstanbul hepimiz yalnizdik
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnızlıgı sevmek
PoetryBu hayatta öyle yalnızlıklar yaşıyoruz Bazen derdimizi anlatacagimiz hıç kimseler olmuyor..İçimizdeki bu boşluğu ve sevgisizligi yalnızlık dolduruyor. Bazen öyle bir duruma geliyoruz. Kalabalıklar içinde bile derdimizi anlatamiyoruz..Yalnızlık ruhum...
