Pᴏsᴛ 316 || DᴀʜKᴏᴏᴋ

IV

Naprawdę miała nadzieję na spokojny dzień. Jeon dał jej tego dnia spokój, kończył wcześniej, więc jeszcze lepiej, ale nie spodziewała się, że jej chłopak postanowi odebrać ją tego dnia z pracy i zrobić awanturę o poprzedni dzień i śniadanie, którego tego ranka nie zdąrzyła mu zrobić, bo i tak wstała zbyt późno, zmęczona po wydarzeniach z wieczora.

JungGuk przez chwilę przypatrywał się agresywnej rozmowie tej dwójki, jednak kiedy usłyszał obraźliwe słowa skierowane do lekarki, ruszył w ich stronę.

- Wszystko w porządku?

-Nie wtrącaj się w to Jeon - niemal na niego warknęła, ale dlatego, że nie chciała, żeby wpakował się w kłopoty.

- Pozwalasz, żeby tak się do Ciebie odzywał?

- To nie twój interes. Idź już stąd.

- Okej, jak chcesz. Do jutra. - poszedł na swój nocny dyżur

Kiedy tylko znikł, wściekły chłopak pociągnął biedną dziewczynę do domu, wznawiając przerwaną kłótnię.

Jeon przez całą noc tylko zabawił dwie kobiety, bo cały czas myślał o lekarce i dziwnym mężczyźnie.

- Jeon, nie widziałeś Kim?

- Będzie o ósmej, skończyła dyżur.

- Dobra, to powiedz jej, żeby do mnie przyszła.

DaHyun przyszła do pracy następnego dnia, marząc jedynie o tym, by Jeon nie wracał do zajścia z poprzedniego wieczora. Nie chciała by ktokolwiek się w to mieszał. Z ciężkim westchnieniem przebrała się i udała do dyżurki.

- Hejka. - zmęczony nieprzespaną nocą mężczyzna, powiedział radośnie na jej widok. - Ordynator chce cię wiedzieć.

- O... Okej, już idę - od razu się tam skierowała, zastanawiając się o co chodzi. Stanęła przed drzwiami, w które zapukała.

- Proszę! - męski gruby głos odezwał się z wnętrza pomieszczenia.

- Dzień dobry - powiedziała, lekko się kłaniając i zamykając za sobą drzwi - Słyszałam, że chciał mnie pan widzieć.

- Tak, nie mogłabyś wziąć pojutrze dyżuru? Jeden chirurg się rozchorował.

- Przykro mi, ale mam wtedy ważne spotkanie - powiedziała najbardziej przepraszającym tonem, jakim mogła.

- W takim razie musisz kogoś znaleźć na swoje miejsce.

- Dobrze, postaram się.

- To wszystko, do widzenia.

- Do widzenia - ukłoniła się znów i ruszyła do dyżurki.

Chyba będzie musiała poświęcić nieco dumy.

- Jeon? - zaczęła, wchodząc do pomieszczenia - Mogę cię prosić o przysługę?

- Co tylko chcesz, kotku. - uśmiechnął się, patrząc na nią, na co ona wywróciła oczami.

- Mógłbyś wziąć za mnie dyżur pojutrze? Odpłacę ci się jakoś, w granicach rozsądku oczywiście.

- Ja pojutrze to nie mogę.

- Ugh, dlaczego?

- Bo jestem umówiony. No sorry, nie jesteś jedyna.

- Bzykać się możesz kiedy chcesz, a nie możesz zrobić dla mnie tej jednej przysługi? Przecież nie proszę o wiele.

- Jasne, dzięki, że mi to uświadomiłaś. - prychnął nieco zły i żeby ta rozmowa nie poszła za daleko, wyszedł na obchód.

Tym razem to ona prychnęła. Typowe. Od ciebie zawsze czegoś chcą, ale poproś takiego o coś, to od razu wielki problem. Odetchnęła głęboko, żeby się uspokoić i poszła do ordynatora, powiedzieć mu, że ona przyjdzie. Wiedziała, że najpewniej czeka ją kolejna awantura, bo miała spędzić ten dzień z chłopakiem, co dawno mu obiecała, ale co innego mogła zrobić, gdy nie było innego zastępstwa?