korkuyorum ... güven kavramı giderek yok oluyor kimseye güvenim kalmıyor herkes aynı gibi gelmeye başlıyor hiç ummadığım insanlar bile şaşırtıyor. Bir iki ay ölümüne seviyorum,bu kesinlikle benim için doğru kişi, onunla evlenmek istiyorum ve en yakın zamanda ailemle tanıştıracağım diye giden cümleler basitleşti kulağımda. Peki ya o sürede verilen sözler ne olacak ?
Söz veriyorum senden başkası olmayacak ,söz veriyorum seni hep seveceğim , söz veriyorum ayrılmayacağız … Tutamayacağı sözleri neden verir ki insan ? Ki sözlere inanmak ne kadar doğru ?
Söz vermeyin bana inanmam ki … Çok oldu söz veriyorumların benim için anlam taşıdığı zamanlar geçeli. Ama insan umutlanıyor işte belki bu kez olacak belkide bu gerçekten olacak …Bir umut diyorsun içinden ve başlıyorsun koşulsuz önyargısız sevmeye güvenmeye ..
Hani nerede o seviyorum,yapalım,edelimler?Şimdi neredeler?
Aslında onlar halen var ama sözleri yok oldu bir söz bu kadar kolay bozulur mu ? Bir insan sözüne bu kadar mı sadakatsiz olur ?
Oysa ben inanırdım bir zamanlar.
Ben sözlere çok güvenirdim.
Söz veren insanlara..
Beklerdim bir gün mutlaka gerçekleşecek diye.
Ama artık kimse bana söz demesin lütfen.
Olsun diyin yapalım diyin
Ama söz demeyin.
Çünkü ben artık inanmam...
■□■
Artık kızmıyorum bile sana, nefret de etmiyorum, kin de beslemiyorum.
Kendimi üzdüğümle kaldım, yıprandığımla.
Şimdi nerede mutluysan orada ol, kiminle mutluysan onunla.
Ben seni çoktan affettim, seninle mahşere bile hesabım kalmasın.!
