OD TANRISI

Emanet - 6.шесть

Yaşamın başlaması için geceyi bekleyen baykuşlar insanlıktan çok daha farklı bir hayat döngüsüne sahiptiler, gündüzleri uyur geceleri hayatın tadını çıkaran kuş seslerini kondukları ağacın yapraklarına üflerlerdi. İnsanoğlu böyle bir şansa sahip değildi, hayatın ona neler getireceği çetele tutulacak sıradan bir planla ilerlemezdi ve küçük, temkinli adımlar bile sonunu dipsiz bir uçuruma sürükleyebilirdi. İnsan hayatın telaşında soluklandığı ilk anda üflerdi konduğu dala nefesini, diğer dallara nefesi kalmayacak kadar çok üflerdi. İşte, insanoğlu bu hatayı yapıyordu her seferinde: Soluklandığı, yaşamı bulduğu ilk anda bütün nefesini tüketip diğer anlara nefes bırakmıyordu. İnsanoğlu zamansızdı, başına geleceklerden habersiz koskoca bir çemberin halkasından tüten dumanların üzerinde çıplak ayakla koşardı.

Alesta'nın keskin öksürüğü bütün ormana yayıldı, gözlerini aralayabildiği ilk andan beri onu koltukla direksiyon arasına sıkıştıran baskıdan kurtulmaya çalışıyordu. Nafileydi. Fiziksel bir kuvvetle buradan kurtulması imkânsızdı. Zihnini toparladı, yeteneklerini kullanacağı zamanlarda yaptığı gibi bütün kontrol taşlarını avucunun tam içinde biriktirdi, yangını hissedebiliyordu. Zihninde beliren domino taşlarının sırayla devrilmeye başladığını seyretti, bir iki üç... Yüzlerce domino taşı birbirini devirirken gözlerinde yeşillenen dalların yüzündeki her bir köşeyi kora çevirdiğini sandı. Vücudunda biriken enerjiyle bağırmaya başladı, ormana dağılan sesiyle birlikte araba tosladığı ağaçtan geriye savruldu ve sıkışmış kapılar açılıverdi. Başarmıştı.

Alnından süzülüp kuruyan kana, boynundaki ince sızıya ve direksiyonun baskısının göğsüne bıraktığı morluğa aldırmadan kendini arabadan dışarıya attı. Kendine yasakladığı kelimeyi bilinci kapalıyken onlarca kez söylediği için, annesine onu bırakmaması için kimse duymasa bile yalvardığı için kendine o kadar kızgındı ki içinde biriken bütün enerji arabanın arka farlarının da patlamasına neden olmuştu.

"Salvia," Arabadan inip ön taraftan dolandığında açık kapının hemen yanına diz çöktü Alesta. "Gidiyoruz buradan, kurtarıyorum seni. Duyuyor musun beni?" Yağmur şiddetini biraz daha arttırırken Alesta'nın elleri Pera'nın solgun yüzünde gezindi ve saçlarını geriye doğru savurdu.

Pera hafifçe kıpırdandı, bu Alesta için bebeğinin ilk adımlarını izleyen bir baba gibi mucizevî olmuştu. Kısık bir sesin dudaklarından döküldüğünü duymak bile dünyanın en iyi bestelenmiş şarkısı gibi geliyordu kulağa, canlılığını gösteren her şey imkânsızı başaran kahramanlar gibi yüce gözükecekti gözüne.

Pera yeniden kıpırdandı, yüzünde hissettiği sıcacık ellerin tanıdık dokunuşu gözlerini aralamasında ona yardımcı olmuştu. "Aç gözünü, evet işte böyle." Alesta minik direktiflerini diline yapışan bir endişe tozuyla veriyordu Pera'ya.

"Sanırım..." Pera boğazına dolan acı tada rağmen yutkundu. "Omzum çıktı." Diğer elini omzunun üzerine koyup gücünün yettiğince okşadı. Arabadan yükselen dumanların zehri ikisinin de genzine dolmaya devam ederken yağmur onlarla mücadele eder gibi hızla yağmaya devam ediyordu.

"Sorun değil, her şeyi halledeceğim tamam mı? Şimdi buradan çıkmamız gerekiyor. Araba... Her an patlayabilir." Pera, karşısındaki adamın bu arabaya ne kadar değer verdiğini biliyordu, ama umursamaz ses tonu nefesindeki her soluğa yapışmış gibi netti.

Alesta arabanın içine doğru uzandı, ellerini Safkan'ın bacaklarına ve bel boşluğuna geçirerek onu kucağına hiç zorlanmadan almıştı. Gücünü kullandığı için kemiklerinde ağrı çığlık atıyor, kazanın etkisiyle oluşan ezikler ritimsiz bir şarkı söylüyordu. Alesta aldırmadı, kucağındaki yarı baygın Pera'yı iki avucunun arasına tutuşturulmuş ipek bir kumaş kadar hafifmiş gibi taşıyordu. Etrafına bakındı, ormana dalan arabanın toprağa bıraktığı tekerlek izlerini yağmurun izin verdiği kadar takip edip ana yola çıktı.