Hope

Μερικά... Ψέματα

Ελπίδας POV
1 εβδομάδα μετά...

"Είσαι σίγουρα καλά? Μήπως χρειάζεσαι κάτι? Κάτι να φας να πιεις? Όπα κάτσε... Η γιατρός είπε να μην πινεις πολλά υγρά... Ή το αντίθετο?" Αρχίζει να λέει η Χρύσα και γελάω.

"Να πίνει μωρή άχρηστη και να μην τρώει βαριά φαγητά!" Την μαλώνει η Νώρα και γελάω ξανά.

"Κορίτσια... Είμαι καλά... Δεν χρειάζομαι τίποτα." Τους λέω γελώντας και με κοιτάζουν.

"Δεν χρειάζεσαι τίποτα? Μια χαρά χρειάζεσαι! Χρειάζεσαι φροντίδα και αγάπη." Λέει η Πηνελόπη και γελάω.

"Και ηρεμία. Οπότε πηγαίνετε λίγο έξω να δείτε που είναι και αυτή η κυρία Μπία με το εξιτήριο μου!" Τους λέω και εκείνες τελικά φεύγουν αφήνοντας με στην πολυπόθητη ησυχία μου.

Αυτό που έγινε δεν νομίζω να το ξεχάσω ποτέ...

Μια γυναίκα... Παρίστανε την μαμά μου. Και πήγε να με σκοτώσει.

Πήγα να πεθάνω...

Όμως όλοι τους έκαναν τα πάντα προκειμένου να είμαι εγώ ασφαλείς και είμαι πολύ ευγνώμων.

Είναι όντως φίλοι μου...

Οικογένεια μου...

Αφού δεν έχω οικογένεια με κοινό αίμα ας έχω οικογένεια με κοινές αναμνήσεις ίδια καρδιά και αγάπη...

"Γεια σου Ελπίδα..." Ακούω μια γνωστή τρομακτική φωνή και αμέσως ταραγμένη γυρνάω και βλέπω τον πατέρα του Σταύρου.

"Τι κάνεις μικρή? Είσαι καλά?" Με ρωτάει και προσπαθώντας να κρυψω τον φόβο μου χαμογελάω ψεύτικα.

"Κα... Καλά είμαι." Λέω τραυλιζοντας. Τότε εκείνος κλείνει την πόρτα και με πλησιάζει.

"Έμαθα για την περιπέτεια σου μικρή. Και λυπήθηκα παρά πολύ..." Μου λέει ενώ εγώ σφίγγω τις γροθιές μου έτσι ώστε να μην βάλω τα κλάματα.

"Ξέρεις Ελπίδα... Όταν ήμουν παιδί με είχε εγκαταλήψει και εμένα η μαμά μου και μεγάλωσα με τον πατέρα μου και την μητριά μου. Όταν άκουσα τι έγινε... Πως αυτή η ακαρδη γυναίκα σε εκμεταλλεύτηκε... Αποφάσισα να χρησιμοποίησω τα μέσα που έχω... Και να βρω τους βιολογικούς σου γονείς." Μου λέει και αμέσως τα μάτια μου γυαλιζουν ενώ η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει σαν παλαβη!

"Αλήθεια?" Λέω ενθουσιασμένη και μου δίνει έναν φάκελο.

"Την μητέρα σου την έλεγαν Βασιλική Θεοδόρου. Όμως πέθανε... Όταν γεννηθηκες. Και τον πατέρα σου Διονύση Θεοδόρου. Αυτός σε άφησε στο ορφανοτροφείο. Όμως... Πέντε χρόνια πριν πέθανε σε τροχαίο. Δυστυχώς δεν είχε κανέναν άλλο συγγενή κανένας από τους δύο." Μου λέει και όλη η χαρά εξαφανίζεται...