Hope

"Σε αγαπάω"

Ελπίδας POV

Κάθομαι μόνη μου στην κούνια που πάντα κάθομαι και κλαίω...

Δεν ξέρω γιατί... Αλλά πονάω.

Έπρεπε κανονικά να είμαι χαρούμενη.

Βρήκα την οικογένεια μου.

Μια... Μια διαλυμένη οικογένεια για την ακρίβεια...

Μια μητέρα και έναν αδελφό που με αγαπάνε...

Αλλά έναν πατέρα που με μισεί...

Δεν με ήθελε...

Και δεν ξέρω το γιατί.

Γιατί με πήρε μακριά από την μαμά μου και από τον αδελφό μου?

Γιατί μου είπε ψέματα?

Γιατί δεν με αγαπάει?

Παιδί του είμαι...

"Το να κάθεσαι μόνη σου σε εγκατελειμενες παιδικές χαρές στις 3 το πρωί δεν είναι και πολύ έξυπνο... Ελπίδα." Ακούω μια φωνή και τρομαγμένη γυρνάω και βλέπω τον Λευτέρη.

"Τι... Τι κάνεις εδώ?" Τον ρωτάω φοβισμένη και εκείνος γελώντας με πλησιάζει.

"Ο Μάνος ήξερε την αλήθεια από την αρχή... Το ότι δηλαδή είσαι αδελφή του Σταύρου. Όπως και η καλές σου φίλες από το ορφανοτροφείο... Όλοι το γνώριζαν... Εκτός από εσένα φυσικά..." Μου λέει καθως με πλησιάζει και κάνω πίσω βήματα φοβισμένη.

"Θα είχαν τους λόγους τους να μην μου πουν την αλήθεια... Δεν θα έκαναν ποτέ κάτι που θα με πλήγωνε." Του απαντάω.

"Όντως... Μάλιστα ο Μάνος είχε κάνει και συμφωνία με τους ανώτερους να μην σου πει την αλήθεια για να ζήσει η μικρή του αδελφή. Ξέρεις είναι 7 χρονών περίπου παιδάκι... Όμως τώρα που μαθεύτηκε η αλήθεια δεν ξέρω τι θα γίνει..." Μου λέει και νιώθω πολύ άσχημα και για τον Μάνο και για το κοριτσάκι.

Είναι παιδί...

Πως μπορούν να κάνουν κακό σε παιδιά?

Είναι αθώα...

Δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν...

"Αν και... Μέχρι και εγώ που μισώ τον Μάνο... Και είμαι αντίπαλος με όλο το παρεακι δεν είμαι και πολύ υπέρ στο να σκοτώνουν παιδιά. Και μιλάω από προσωπική πείρα." Μου λέει ενώ συνεχίζει να με πλησιάζει όμως τότε εγώ κολλάω στον τοίχο και δεν έχω που αλλού να πάω...

"Τι θέλεις τώρα?" Τον ρωτάω προσπαθώντας να κρυψω τον φόβο μου και εκείνος γελάει.