~Wattys2019 'fantastik kategorisi' kazananı.
&
Kaçarken yaralanmıştı. Çektiği acıya rağmen kendini zorlayarak konuştu.
"Kimsin sen?"
Hayatını borçlu olduğu adamın kim olduğunu öğrenmek istiyordu. Karşısında duran maskeli silüet bir süre sessiz kald...
Bu kitabı seveceğini düşündüğünüz arkadaşlarınızı buraya etiketleyin lütfen_
<><><><> ___________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
___________
_Dördüncü Bölüm_ 'Başsız Yılan'
^
Yaşadığımız yer cehenemdi. Birbirinden tehlikeli yaratıklar, zehirli topraklar ve dondurucu soğukluğu ile sağlıksız bedenlerimizi pek çok erkenden daha çok zorlayan havada, korkuyla hayatta kalmaya çalıştığımız bu yeri evimiz olarak görüyorduk. Yıllardır durum bundan ibaretti. Günü bitirmek tek amacımızdı. Hayatta kalmayı başladığımız her gün şanslı sayardık kendimizi.
İçten içe her birimiz bu dünyanın ne zaman bu hale geldiğini sorgulardık. Her şeye sahipken cehenemin gelmesine nasıl engel olamadığımıza anlam veremezdik.
Biz insanlar güçlüydük, peki o halde cehennemin yeryüzüne inmesine nasıl engel olamamıştık?
Gücümüz bizim yanılgımızdı sanırım. Biz aciz varlıklardık. Aksi mümkün olsa hayatta kalmayı bir şekilde başarır dünyayı iyileştirirdik.
Dünya her geçen gün biraz daha hastalanıyordu. Ve biz öylece bekliyor hayatta kalmaya çalışmaktan daha fazlasını yapmıyorduk.
Her gün, günün sonunda yine hiçbir şey yapmadığımı düşünürdüm. Her şeyin daha kötü olmasını engellemek için çaba harcamam gerekirken ben bir gün daha hayatta kalmak ve hayatta tutmak için çabalıyordum.
Yeterli değildi.
Düşüncelerim beni yoruyordu. Çaresizlik aciz hissettiriyordu. Kendimi ne kadar zorlarsam zorlayayım bir çıkış yolu bulamıyordum. Günden güne zihnimin bulanmasının nedeni yalnızca çaresizlik içinde bir yol arayan zihnim olabilirdi.
Yapamıyordum. Gün geçtikçe daha çok zorlanıyordum, ister istemez kendi kabuğuma çekiliyordum. En önemlisi de gün geçtikçe daha çok düşünüyordum. Düşündükçe zihnim daha da karışıyor beni umutsuzluğa sürüklüyordu.
Bu kalabalık kolonide barınmak her geçen gün daha da zorlaşıyordu. Biraya ait olmadığımı hissediyor, gitmek istiyordum. Bunu gizlemek için de hayatım pahasına her türlü işi yapıyor onların güvenliğini sağlarken kendimi de akışa kaptırıp günlerimi böylece geçiriyordum. Bir nevi kendimi oyalıyordum yıllardır. Burada barınmak zorundaydım, dışarıda hayat yoktu.
Kendimi kontrol etmek gittikçe daha da zorlaşıyordu. Bugün olanlar beni endişelendirmişti, gördüğüm rüyanın en sonunda farklı bir sona kavuşması ve duyduğum sesler. Aklımı kaybettiğimi düşünmeme sebep olacak kadar dehşet vericiydi.
