" ကဒ္ ! "
ပန္းျခံတြင္းရွိ႐ုိက္ကြင္းတစ္ေနရာမွထြက္ေပၚလာတဲ့အသံတစ္သံ.....။
" yong sunေရ ေနာက္ဆံုးအခန္းေရာက္ေတာ့မယ္ေနာ္ "
" ေသခ်ာၾကိဳစားလိုက္ပါဦး..... "
" ဟုတ္ကဲ့ပါ ဒါ႐ုိက္တာၾကီး "
ဟုတ္ပါတယ္ ဒီပန္းျခံထဲက႐ုိက္ကြင္းဆိုတာ ႐ုပ္သံဌာတစ္ခုမွာလက္ရွိလႊင့္ေနတဲ့ Yongဇာတ္လမ္းတြဲရဲ႕ဇာတ္သိမ္းပိုင္းအတြက္ ႐ုိက္ကူးေနၾကျခင္းပါ။
ထင္သလိုေစာေစာမျပီးပဲ ဇာတ္သိမ္းေျပာင္းသြား၍ အခုလိုေနာက္က်တဲ့အထိ႐ုိက္ကူးေနရပါသည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္လည္း ဆယ္နာရီခြဲေက်ာ္ေနပါျပီ။ ႐ုိက္ကြင္းေနာက္မွာအလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတဲ့staffေတြၾကား သူမကိုရပ္ၾကည့္ေနသူရွိပါသည္။
ထိုသူကတျခားသူမဟုတ္ Byulပင္.....
" ထိုင္ခံုယူေပးရမလား..... "
အသံၾကား၍လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကူstaffေကာင္ေလးမွေမးေနျခင္းပါ။
" ရပါတယ္..... အဆင္ေျပပါတယ္ ဒီတိုင္းပဲရပ္ေနပါ့မယ္ "
Byulထိုသို႔ေျဖလိုက္ေတာ့ အကူstaffလည္း ျပန္ေခါင္းညိတ္ျပကာ ကင္မရာမန္းေတြဆီထြက္သြားလိုက္ပါသည္။ သူလည္းပဲ ႐ုိက္ကြင္းေရွ႕ကYongဆီၾကည့္ေနလိုက္ပါသည္။
ထိုခ်ိန္ သိသိၾကီးနဲ႔ခံရခက္တဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းေၾကာင့္ အၾကည့္ကိုတျခားလႊဲလိုက္ခ်င္ပါသည္..... သို႔ေသာ္
Yong႐ုိက္ေနတဲ့ဇာတ္လမ္းက မိသားစုပံုစံဇာတ္လမ္းေလးေပမယ့္ ႐ုိမန္႔လည္းဟုတ္ေနေတာ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာအနမ္းေပးတဲ့အခန္းေၾကာင့္ ရပ္ၾကည့္ေနရတဲ့Byulမွာ ရင္ဘတ္ထဲတင္းက်ပ္လာသလိုျဖစ္လာသည္။
အၾကိမ္တိုင္းရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ရတဲ့ဒီဇာတ္ဝင္ခန္းေတြက တကယ္တမ္းထပ္ျမင္ရေတာ့ သူ႔အတြက္ခံနိုင္ရည္မရွိမွန္းသိသာေအာင္ နာက်င္လာတဲ့ဝဲဘတ္ရင္အံုေၾကာင့္ Byulအက်ႌစကိုသာက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားလိုက္မိသည္။
မ်က္စိေရွ႕ကျမင္ကြင္းကို ဘယ္လိုမွဆက္မၾကည့္နိုင္ေတာ့၍ ခံုတန္းေလးေတြရွိရာကိုထြက္လာလိုက္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက သူ႔အျမင္အာ႐ုံမွာကပ္ပါလာတဲ့ပံုရိပ္ေတြေၾကာင့္ ေရွ႕သို႔ဆက္မသြားနိုင္ေတာ့ပဲ နီးရာသစ္ပင္ေအာက္မွာထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။
မ်က္ရည္တို႔ကလည္းငိုခ်င္ေပမယ့္အျပင္သို႔ထြက္မလာခဲ့ ရင္ဘတ္ထဲ၌သာေအာ္ငိုေနမိ၏။
ေကာင္းကင္သို႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိမ္ဖံုးကာေမွာင္ရီေနတဲ့ေကာင္းကင္က သူ႔ကိုပိုခံစားရခက္လာေစသည္။ သူ႔အျဖစ္လည္း တိမ္ဖံုးေနတဲ့ေကာင္းကင္လို အခ်စ္ေတြကိုဟန္ေဆာင္ျခင္းနဲ႔ဖံုးကြယ္ထားရသည္ပဲ။ ေကာင္းကင္ကေတာင္ တိမ္ရွင္းသာယာတဲ့ေန႔ရွိေသးသည္။ သူ႔အတြက္ကေတာ့.....
မ်က္လံုးကိုစံုမိွတ္လိုက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းေထာင့္၌မ်က္ရည္တို႔စိုစြတ္သြားသည္။
ပန္းျခံထဲကညမီးတိုင္ရဲ႕မိွန္ဖ်ဖ်အလင္းနဲ႔ အပင္ေအာက္၌ပင္မလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနလိုက္သည္မွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္းမသိလိုက္ခဲ့ ရင္းနွီးတဲ့ေျခသံဖြဖြနဲ႔လွမ္းလာသံေၾကာင့္ မ်က္လံုးတို႔ဖြင့္လိုက္မိ၏။
" Byul..... ဘာလဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲ..... တစ္ခုခုျဖစ္ထားတာလား "
စိုးရိမ္တၾကီးေမးေနတဲ့Yongကို
" ဘာကိုလဲ..... ဘာမျဖစ္ပါဘူး "
" ငိုေနတာမဟုတ္လား ?? မ်က္ရည္ေတြ..... "
ေျပာေျပာဆိုဆို မ်က္နွာနားလွမ္းလာတဲ့Yongလက္ကို Byulေရွာင္လိုက္ရင္း ေစာေစာကငိုထားမိတာကိုသတိရသြားကာ လက္နဲ႔အျမန္သုတ္လိုက္ျပီး
" ဖုန္ဝင္သြားလို႔ျဖစ္မယ္ "
" ခုန ေလတိုက္တုန္းက အမိႈက္ဝင္သြားတာထင္တယ္ "
အသည္းအသန္ေျဖေနတဲ့ Byulရဲ႕နီရဲေနတဲ့မ်က္ဝန္းကိုၾကည့္ျပီး Yongစိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္သြား၏။
ေသခ်ာေပါက္ငိုထားတာပဲကို..... Byul ဘာလို႔ငိုရတာလဲ ခုနကထိအေကာင္းၾကီးပဲေလ..... ဘာလို႔လဲ? ဘာေၾကာင့္လဲ?
Byulနဲ႔အတူကားဆီေလ်ွာက္လာတဲ့တစ္လမ္းလံုး ေမးခြန္းမ်ားစြာထုတ္ကာYongစဥ္းစားလာမိသည္။ Byulကိုၾကည့္ေတာ့လည္း မ်က္လံုးေတြနီေနတာမွအပ သူ႔ထံုးစံအတိုင္းတည္ျငိမ္ေနျပန္ေတာ့ သူမအထင္မွားတာျဖစ္မွာပါေလလို႔သာေတြးလိုက္မိျပီး ေလ်ွာက္ျမဲအတိုင္းေလ်ွာက္လာလိုက္၏။
" ကား ဘယ္နားရပ္ထားတာလဲ..... အိုပါးကိုလည္းမေတြ႕ပါလား "
အခ်ိန္ေတာ္ၾကာေလ်ွာက္လာေပမယ့္ ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာမွာ သူမတို႔ကားအနက္ေလးကိုမေတြ႕ေတာ့ ဒ႐ုိင္ဘာဆီကို Byulဖုန္းဆက္ေနေလ၏။
" ဘာတဲ့လဲ Byul..... "
Yongေမးလိုက္ေတာ့ ဖုန္းခ်ရင္း အေပၚထပ္ကုတ္ထဲဖုန္းကိုထိုးထည့္ကာ
" Yong ႐ုိက္ကြင္းမျပီးေသးေတာ့ သူလည္းဗိုက္ဆာလာလို႔ ဆိုင္မွာဝင္စားေနတာတဲ့..... "
" ထြက္လာတာမၾကာေသးေတာ့ ခဏေနမွေရာက္မယ္ ေစာင့္ေပးဆိုျပီး..... "
သူမကိုေျပာျပီးတာနဲ႔ တစ္ဖက္ကိုမ်က္နွာလႊဲလိုက္တဲ့Byulကို သူမကိုမ်ားစိတ္ခုေနတာလားလို႔ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာYongေတြးမိသည္။ သူမလည္းဘာမွမလုပ္ ဘာမွမေျပာခဲ့မိပါ တစ္ေန႔လံုးေတာင္မအားတာေလ။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ခံုတန္းေဘးမွာရပ္ေနၾကေပမယ့္ ဘယ္သူကမွမထိုင္ခဲ့ၾက နွစ္ေယာက္လံုးေက်ာေပးလ်က္သားရပ္ေနၾကသည္မွာအခ်ိန္တစ္ခုထိ။ နွစ္ေယာက္လံုးဆိုတာထက္ Byulသာေက်ာခိုင္းထားသည္ဆိုပိုမွန္မည္။
တိတ္ဆိတ္ေနၾကတဲ့အေျခအေန၌ သူမဘက္ကပဲစကားစရင္ေကာင္းမလားေတြးမိ၏။ Byulကိုၾကည့္ေတာ့ ေျမၾကီးကိုဖိနပ္နဲ႔ထိုးဖြကစားေနျပီး ေက်ာေပးထားတဲ့အေနအထားမို႔ သူ႔မ်က္နွာကိုေတာ့မျမင္ရပါ။
" Byul..... "
တီတီ.....
သူမစကားစမလို႔ရွိေသး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္လိုက္တဲ့ကားသံေၾကာင့္.....
" Yong ကားေရာက္လာျပီ..... ျပန္ေတာ့ေလ မိုးခ်ဳပ္ေနျပီ "
ကားနားမလိုက္လာပဲသူမကိုေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ သူမအ့ံၾသသြားရသည္။ ခါတိုင္းအတူျပန္ေနက်ကို ဒီေန႔မွByulဘာျဖစ္ေနတာလဲ ထူးဆန္းေနသလိုပဲလို႔လည္း စိတ္ထဲကေတြးလိုက္မိေသး၏။
" Byul !..... "
" ဘာလို႔လဲ ? ခါတိုင္းလိုက္ပို႔ေနက်ပဲကို "
" ဒီေန႔ကေနာက္က်ေနျပီေလ Fanေတြလည္းမေစာင့္ေနေလာက္ပါဘူး..... အဲဒါေၾကာင့္ပါ "
" ဒါေပမယ့္လည္း..... "
" Byulကေရာ ?? ဘာနဲ႔ျပန္မွာလဲ မိုးခ်ဳပ္ေနျပီကို တစ္ေယာက္တည္း "
" Busနဲ႔ျပန္မယ္ေလ..... အဆင္ေျပပါတယ္ ျပန္ပါေတာ့..... "
" တက္ပါ..... ကားေပၚကို "
Yongကိုအတင္းကားေပၚတက္ခိုင္းရင္း ဒ႐ိုင္ဘာအစ္ကိုကို ေသခ်ာျပန္ပို႔ဖို႔အတြက္မွာလိုက္မိသည္။ သူကေတာ့ Yongကားေလးထြက္သြားတာနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းBusေစာင့္ဖို႔ Bus Stopဆီေလ်ွာက္လာခဲ့လိုက္သည္။
Bus stopဆီေရာက္ေတာ့ Yongရဲ႕ေၾကာ္ျငာဗီနိုင္းေတြ႕၍ သက္မဲ့ပံုေလးရဲ႕မ်က္နွာကိုလက္နဲ႔အသာထိၾကည့္ရင္းမွ ေစာေစာကပံုရိပ္ေတြကျပန္ျမင္ေယာင္လာျပန္ေတာ့.....
လက္တို႔ကအတန္ၾကာေလထဲမွာရပ္ေနျပီးေနာက္ လြင့္ေနတဲ့အေတြးကိုေဖ်ာက္ျပီးလက္ျပန္႐ုပ္လိုက္မိသည္။
Busေတြလည္းတစ္စီးျပီးတစ္စီးျဖတ္သြား ရပ္သြားေပမယ့္ Bus Stopကခံုေလးမွာ ထိုင္ေနသူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ျဖတ္သြားတဲ့ကားေတြကိုေငးေမာၾကည့္ရင္း ထိုညအတြက္ေတာ့အိမ္ျပန္ဖို႔လမ္းေပ်ာက္ခဲ့ျပီေလ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ESTÁS LEYENDO
မင်းသမီးလေးရဲ့ကိုယ်ရံတော် ( Z + U ) ©
Fanficဒီရင်ဘတ်က နာကျင်တာထက်ပိုနေတယ် ခံစားရအရမ်းခက်တယ် yong..... ဖွင့်ပြောဖို့ခက်နေတယ် မဟာတံတိုင်းကြီးကာရံထားသလိုပဲ..... အနားတိုးလာလေလေ အဆုံးမရှိတဲ့နံရံကိုမြင်ရလေလေနဲ့ ဒီရင်ဘတ်ကလည်းပိုနာကျင်လာလေပဲ..... ဖွင့်ပြောဖို့အရမ်းခဲယဉ်းတာမဟုတ်ဘူး ဖွင့်ပြောရဲတယ် ဒါပေ...
