သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲျပီးေတာ့ တစ္ခါတည္းLove Moonဆီျပန္လာလိုက္၏။ ရွယ္ယာရွင္ေတြကို meeting roomထဲေစာင့္ခိုင္းေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားသည္။ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကလည္း ထင္တာထက္အခ်ိန္ပိုၾကာသြားေတာ့ ေန႔လယ္စာပင္မစားေတာ့ပဲ တစ္ခါတည္းmeetingထိုင္လိုက္သည္။
Meeting roomထဲမွာလည္း ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျငင္းခံုရျပန္သည္။ ရွယ္ယာေတြျပန္ထုတ္ခ်င္ေနတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ရွယ္ယာရွင္ေတြကို နားဝင္ေအာင္ေျပာရသည္မွာမလြယ္လွေပ။ အျမင္သိပ္မၾကည္ခ်င္သူေတြက အခုအေျခအေနကိုအသံုးခ်ျပီး သူမလက္နဲ႔တည္ေထာင္ထားတဲ့Love Moonကို အေခ်ာင္ရလိုရျငားလိုခ်င္ေနျပန္သည္။
သို႔ေသာ္ အဆံုးသတ္မွာ သူမသာလ်ွင္အနိုင္ရသြားခဲ့၏။ သူမဘက္ပါေအာင္ ရွယ္ယာရွင္တဝက္ကိုသိမ္းသြင္းနိုင္၍ Love Moonရွယ္ယာအားလံုး၏ ငါးဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္းေထာက္ခံမဲျဖင့္ Love Moonေရာ သူမကိုယ္သူမေရာsaveလုပ္နိုင္ခဲ့ေလသည္။
Meetingျပီးဆံုးသြား၍ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မ်ွမရွိေတာ့ေသာ ဤmeeting roomထဲ ထိုင္ခံုေပၚစိတ္ေမာစြာထိုင္ခ်လိုက္သည့္Yong။ သက္ျပင္းဖြဖြကိုခ်ရင္း စားပြဲေပၚတံေတာင္တင္ကာ ထိုလက္ျဖင့္ပင္နားထင္ကိုဖိထားေန၏။
ထိုအခန္း၏အေပါက္ဝတြင္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကရပ္ေနမွန္းမသိေသာ အနက္ေရာင္လူရိပ္တစ္ခုမွာ သူမကိုအတန္ၾကာၾကည့္ေနျပီး ႐ုတ္ျခည္းဆိုသလိုျပန္လွည့္ထြက္သြား၏။
ထိုအနက္ေရာင္အရိပ္ကို စိတ္႐ႈပ္ကာထိုင္ေနတဲ့Yongတစ္ေယာက္ ခပ္ဟဟျဖစ္ေနတဲ့တံခါးၾကားမွ မသဲမကြဲျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္၏။ ရင္းနွီးေနေသာေဘးတိုက္မ်က္နွာေလးေၾကာင့္ သူမနွလံုးခုန္သံေတြျမန္လာရသည္။ အျမင္မွားေနတာပါလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေျပာေနေပမယ့္ ေျခေထာက္ကေတာ့ထိုသို႔မဟုတ္ခဲ့။
" B~Byul~~ "
Meeting roomကေနေျပးထြက္လာကာ သူလွည့္ထြက္သြားတဲ့ဘက္ကို အသည္းအသန္လိုက္ရွာေနမိသည္။ ဘယ္သူမွမရွိဘဲ ရွင္းလင္းေနတဲ့ေကာ္ရစ္ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာကျမင္ကြင္းကို ထင္ေယာင္ထင္မွားျမင္တာမ်ားလားလို႔ စိတ္ထဲေတြးမိေတာ့ ဝမ္းနည္းျခင္းကမဖိတ္ေခၚဘဲေရာက္လာ၏။
" ငါေမ်ွာ္ေနမိတာေတာင္ နင္ကျပန္မလာခဲ့ဘူး..... တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မမုန္းဘဲနဲ႔ ဘာလို႔အခ်ိန္အၾကာၾကီးငါ့နားကထြက္သြားနိုင္ရတာလဲ Byul ? "
ပါးျပင္ေပၚလိမ့္ဆင္းလာတဲ့မ်က္ရည္တစ္စကို လြတ္လပ္စြာစီးက်ခြင့္ျပဳလိုက္၏။ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို တစ္ေနရာတည္းရပ္ေနရင္း တားမရစြာစီးက်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ကိုလက္ေလးနဲ႔ဖိရင္း နံရံကိုမီွကာထိုင္ခ်လိုက္ျပီး အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုငိုေနမိသည္။
သူမနည္းတူ ေကာ္ရစ္ဒါရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္းရွိ အကြယ္တစ္ေနရာ၌ ရပ္ေနသူမွာလည္း ႐ႈိက္ငိုေနတဲ့သူမမ်က္နွာေလးကို အေဝးကေနသာလက္နဲ႔မွန္းထိရင္း အနားသြားဖို႔အတြက္မဝ့ံမရဲျဖစ္ေနသလို မ်က္နွာ၌လည္းဝမ္းနည္းလို႔ေနသည္။
" Yongဘာလို႔ငိုေနရတာလဲ..... "
.........................................................
တိတ္ဆိတ္ေနေသာလမ္းမထက္ တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလ်ွာက္ျပန္လာသည့္ Yongတစ္ေယာက္ ေန႔လယ္ကကိစၥေတြကိုေမ့ပစ္ျပီး Companyမွာအလုပ္ေတြထိုင္လုပ္ေနလိုက္တာ မိုးခ်ဳပ္လို႔ခ်ဳပ္မွန္းပင္မသိလိုက္။
မန္ေနဂ်ာအစ္ကိုမွာလည္း သူ႔မိန္းမမီးဖြားေတာ့မွာမို႔ သူမပင္ကားကိုယူသြားခိုင္းလိုက္တာေၾကာင့္ အခုလိုလမ္းေလ်ွာက္ျပန္ေနရ၏။ တကၠစီလည္းငွားမစီးခ်င္ေတာ့၍ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္လမ္းေလ်ွာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုခ်ိန္မွာ အိတ္ထဲမွတတူတူျမည္လာတဲ့ဖုန္းသံေၾကာင့္ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မန္ေနဂ်ာအစ္ကိုလို႔ျပေနသျဖင့္
" ဟယ္လို..... ဒီခ်ိန္ၾကီးဘာကိစၥရွိလို႔လဲ oppa ? "
ေဆး႐ုံမွာသူ႔မိန္းမမီးဖြားတာသြားေစာင့္သည့္ မန္ေနဂ်ာအစ္ကိုက ႐ုတ္တရပ္ၾကီးဖုန္းေခၚလာ၍ သူမျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္မွျပန္ေျပာေသာစကားေၾကာင့္ အ့ံအားသင့္သြားရသည္။
" Company ? Companyမွာဘာျဖစ္လို႔လဲ ?? မဟုတ္မွလြဲေရာ ကေလးေတြတစ္ခုခုျဖစ္တာလား ?? oppa ! oppa !!..... "
သူမေမးေနသည္ကိုမေျဖပဲ သိခ်င္ရင္အရင္လာခဲ့ ေနာက္မွရွင္းျပမည္ဆို၍ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းကိုခ်ျပီး ရရာတကၠစီတစ္စီးေပၚတက္ကာ
" ဦးေလးၾကီး Love Moon Agencyေရွ႕ေမာင္းပို႔ေပးပါ "
တကၠစီဦးေလးကိုေနရာေျပာရင္း တစ္ဖက္မွာလည္း ဘာမ်ားျဖစ္ေနၾကလို႔လဲဆိုကာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြဝင္ေနမိသည္။ အလုပ္ျပီးလို႔ျပန္လာတာမွ ကြန္ဒိုကိုေတာင္မေရာက္ေသး မန္ေနဂ်ာဆီကအေရးတၾကီးဆက္သြယ္ဖို႔ဆို ကေလးေတြတစ္ခုခုျဖစ္လို႔ပဲေနမွာ။
စိတ္ကပဲေလာေနလို႔လားမသိ ကားသြားတာေနွးေနတယ္လို႔ေတာင္ထင္မိသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Love Moonအေဆာက္အဦးကိုလွမ္းျမင္ရျပီမို႔ စိတ္ေလာစြာပဲတကၠစီခေပးကာ ထိုေနရာကေနပဲအျမန္ေျပးလိုက္ေတာ့၏။
Companyထဲဝင္ေတာ့ တံခါးေတြေတာင္မပိတ္ရေသးတာမို႔ အျမန္သာေလာေလာဝင္လာခဲ့သည္။ အထဲေရာက္မွသာ သူမသတိထားလိုက္မိတာက မီးေရာင္မိွန္ျပျပသာရွိေနျပီး လူသူမရွိတိတ္ဆိတ္ေနတာကိုပင္။ လံုျခံဳေရးေတြမျပန္ရေသးလို႔ အဝင္တံခါးကပြင့္ေနတာမဟုတ္လား။ ဘာလို႔ေျခာက္ျခားဖို႔ေကာင္းေအာင္ အကုန္တိတ္ဆိတ္ေနရတာလဲ။ ဘယ္မွာလဲ သူမကိုဖုန္းဆက္ေခၚတဲ့မန္ေနဂ်ာ ဘယ္မွာလဲအေရးတၾကီးကိစၥဆိုတာ။
" oppa !..... Hye Jin ah..... Whee In ah..... "
" ဘယ္သူမွမရွိၾကဘူးလား ?? "
တစ္ေယာက္တည္း ႐ုံးခန္းရွိရာကို ေလွကားကေနတက္လာရင္း အသံေပးျပီးေခၚေနေပမယ့္ ဘာမွထူးျခားမလာပဲတိတ္ဆိတ္ေနျမဲမို႔ ႐ုံးခန္းတံခါးကိုဖြင့္ဖို႔အတြက္ ေၾကာက္ေၾကာက္နွင့္လက္ကိုင္ကိုလက္အလွမ္း ႐ုတ္တရပ္ၾကီး မိွန္ျပျပလင္းေနတဲ့မီးပါပိတ္က်လို႔သြားေလသည္။
" အေမ့ ! "
ျပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဆြဲခ်ဳပ္ျခင္းခံလိုက္ရ၏။ ေၾကာက္ေၾကာက္နွင့္ ငိုလိုက္မိျပီး ပါးစပ္ကေနလည္း
" Byul~~ ငါ့ ကို လာကယ္ပါ~ "
ထိုသို႔တုန္ယင္စြာေရရြတ္လိုက္တဲ့အခိုက္ ေနာက္ေက်ာကေနဆြဲဖက္ထားတဲ့သူ၏ သေဘာတက်ရယ္သံကိုၾကားလိုက္ျပီး သူမပုခံုးကိုေက်ာ္ကာ သူ႔မ်က္နွာကိုသူမပါးနားကပ္ရင္း ေလသံတိုးတိုးနွင့္ေျပာလိုက္သည့္စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားျပဴ းက်ယ္သြားရသလို ၾကက္သီးေမြးညွင္းလည္းထသြားရေလသည္။
..........................................................
ကိစၥအားလံုးျပီးျပီမို႔ အညိဳေရာင္ကုတ္ကိုဝတ္ထားတဲ့ ကိုယ္ရံေတာ္ဆိုေသာ ကေလးသာသာေကာင္မေလးနွင့္ သူေနရာလဲကာ သူမရွိေနသည့္Love Moonဆီ မန္ေနဂ်ာအစ္ကိုရဲ႕အသိေပးမႈနဲ႔ အေရာက္လာခဲ့လိုက္သည္။ Meetingရွိေနတယ္လို႔ေျပာထား၍ အျပင္၌သာရပ္ေစာင့္ေနျပီး သူမထြက္အလာကိုေစာင့္ေပမယ့္ meetingသာျပီးသြားခဲ့သည္ ထြက္လာသူေတြထဲသူမပါမလာခဲ့။
ထို႔ေၾကာင့္ အထဲဝင္ဖို႔ရန္ တံခါးကိုျဖည္းျဖည္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ပင္ပန္းေနသည့္ သူမမ်က္နွာေလးေၾကာင့္ အထဲသို႔ဝင္မယ့္ေျခလွမ္းေတြဟာ အလိုလိုေနာက္သို႔ဆုတ္သြားရသည္။ ေနာက္ဆံုးစိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်ျပီး ထိုအခန္းေရွ႕ကျပန္လွည့္လိုက္မိသည္။
ေနပါေစေတာ့ေလ Yongကိုတို႔အေဝးကေနပဲကာကြယ္ေတာ့မယ္
အဲဒါကအေကာင္းဆံုးအေျဖပဲ မခ်စ္လို႔သတိမရလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး
Yongကိုထားခဲ့မိတဲ့တို႔ကိုျမင္ရင္ စိတ္ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို႔.....
တျဖည္းျဖည္းေက်ာခိုင္းေလ်ွာက္လာလိုက္တာ ေထာင့္အကြယ္ေကာ္ရစ္ဒါနားထိေရာက္သြားသည္။ ထိုခ်ိန္မွာ နားထဲမွာျပန္ၾကားမိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြတံု႔သြားမိျပန္၏။
" Yong Sunအနားျပန္လာေပးပါ Moon Byul..... သူတစ္ေယာက္တည္းမရပ္တည္နိုင္ေလာက္ဘူး ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနျပီ "
လြန္ခဲ့ေသာနွစ္နွစ္တာက ဖိုဟန္ျမိဳ႕ရဲ႕ညေနခင္းတစ္ခု၌ ပင္လယ္ကိုၾကည့္ရင္းဆိုလိုက္တဲ့ Yongရဲ႕မန္ေနဂ်ာေဟာင္းတစ္ျဖစ္ အသစ္စက္စက္Love Moon Agency၏မန္ေနဂ်ာရဲ႕ Byulကိုေတာင္းဆိုလိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္း။
" အခုခ်ိန္ဆိုသူမုန္းေနေလာက္ပါျပီ..... ျပန္မလာေတာ့ဘူး oppa အဲဒီအစား သူ႔ကိုေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ "
ေက်ာခိုင္းကာထြက္လာတဲ့Byulကို ေနာက္ကေနလွမ္းေျပာလိုက္သည့္ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ေနာက္ထပ္စကားတစ္ခြန္းက သူ႔ေျခလွမ္းေတြကိုခဏတာေတြေဝသြားေစသည္။
" သူမင္းကိုေစာင့္ေနတုန္းပဲ Moon Byul..... မုန္းဖို႔ဆိုတာပိုေဝးတယ္ သူ႔Agencyနာမည္ကသက္ေသပဲမဟုတ္လား "
" ေတာ္ပါေတာ့..... ျပီးျပီသားေတြပဲ "
ေနာက္မလွည့္တမ္းထြက္လာခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ ထိုေနာက္ပိုင္း အေဒၚၾကီးရဲ႕ထမင္းဆိုင္မွာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္နိုင္သူရွိသည္ဆိုရင္ ေသခ်ာတာေတာ့Byulပဲျဖစ္လိမ့္မည္။
ဒီလိုနဲ႔အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးလာခဲ့ျပီး Byulလည္း ဖိုဟန္ကေန ဂြမ္းဂ်ဴ ကိုေျပာင္းလာျဖစ္ခဲ့သည္။ ဂြမ္းဂ်ဴ မွာေနရင္း အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြကို ဖိုဟန္မွာေနခဲ့တုန္းကလို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဝင္လုပ္ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။ သူမသတင္းေတြကိုနားစြင့္ရင္း ဆိုးလ္ျမိဳ႕တက္ကာတစ္ခါတစ္ေလသူမကိုေတြ႕ရင္ ကြယ္ရာကေနသာခိုးၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဘာလိုလိုနဲ႔ ဂြမ္းဂ်ဴ မွာေနလာတာ လပိုင္းေလာက္ရွိခ်ိန္မွာ သူအခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ဝင္ေနတဲ့ကုန္စံုဆိုင္ဆီ ေရသန္႔ဘူးဝယ္ဖို႔ေရာက္လာတဲ့ မန္ေနဂ်ာအစ္ကိုနွင့္ ဖိုဟန္ကထမင္းဆိုင္တုန္းကလိုပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆံုမိၾကျပန္သည္။
အ့ံၾသသြားတဲ့ထိုအစ္ကိုက Byulကိုေၾကာင္ၾကည့္ေနရင္း တစ္ေနရာကိုလိုက္ခဲ့ဖို႔ေခၚေလသည္။ ထိုေနရာေရာက္ေတာ့ ေနာက္ေက်ာကိုျမင္လိုက္႐ုံနွင့္ ဘယ္သူမွန္းသိလိုက္တာမို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ေတာ့
" ဆက္ျပီးထြက္ေျပးေနဦးမွာလား Moon Byul ? သူမုန္းေနတယ္လို႔ပဲ ဘာလို႔တထစ္ခ်ေတြးေနရတာလဲ..... ဖိုဟန္မွာေတြ႕လာတဲ့အေၾကာင္းေျပာမိတုန္းက သူဘာျဖစ္သြားလဲသိလား ? "
ထိုစကားေတြေၾကာင့္ Byulရပ္လိုက္မိသည္။ သူတို႔စကားေျပာေနတဲ့ေနရာကလည္း Yongနွင့္အေတာ္ေလးလွမ္းပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအစ္ကိုဘာဆက္ေျပာမည္ကိုသိခ်င္မိ၍ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားရပ္လိုက္ကာ ေျပာလာမယ့္စကားကိုနားေထာင္ေနမိသည္။
" သူအ႐ူးတစ္ေယာက္လိုပဲ ညဘက္ၾကီးဖိုဟန္ကိုဆင္းသြားတာ..... မင္းကိုေတြ႕ဖို႔အတြက္တဲ့ ငါလည္းကားနဲ႔အမီလိုက္ခဲ့ရတာ..... မင္းကိုသံုးရက္တိတိလိုက္ရွာေနခဲ့တယ္ မင္းပဲအပုန္းေကာင္းတာလားမသိဘူး ငါတို႔လိုက္ရွာလို႔မေတြ႕ခဲ့ဘူး..... ေနာက္ဆံုး ငါနားခ်လိုက္ေတာ့မွ သူလက္ေလ်ွာ့ျပီးျပန္လာခဲ့တယ္..... "
" မင္းတို႔နွစ္ေယာက္လံုးက ငါ့ညီမေလးလိုပဲမို႔..... အဲတုန္းကကိစၥကိုငါမကာကြယ္ေပးနိုင္လို႔ အျပစ္ရွိသလိုခံစားရပါတယ္..... အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္မက်ေသးခင္ျပန္လာခဲ့ပါ Moon Byul သူလည္းမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆိုတာမေမ့ပါနဲ႔ "
အရင္ထြက္သြားလိုက္တဲ့ထိုအစ္ကိုရဲ႕စကားကို Byulဘာမွမတံု႔ျပန္နိုင္ခဲ့ေပ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းလည္း အျမဲလိုလိုနီးပါး အလုပ္ကိစၥနဲ႔ေရာက္ေရာက္လာတိုင္း Byulကိုနားခ်ခ်ေနခဲ့သည္။
အဲဒီေတာ့မွသာ Yongရဲ႕အနားယူျခင္းက သူျပန္လာေစဖို႔ဆိုတာ မန္ေနဂ်ာအစ္ကိုေျပာမွသိခဲ့ရသည္။ အစကေတာ့ သူထင္ေနတာက သူ႔ကိုမုန္းသြား၍ကတိမတည္ခဲ့တာလို႔ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူမ သူ႔ကိုသိပ္ခ်စ္ခဲ့သည္ပဲ။
ေျခလွမ္းေတြကိုၾကိဳးစားျပီးျပန္လွည့္လိုက္ကာ သူမအခ်စ္ေတြကိုမျမင္မိခဲ့တဲ့ သူ႔ကိုယ္သူအျပစ္တင္ရင္း သူမရွိေနမည့္meeting roomေရွ႕ကိုျပန္ေလ်ွာက္လာခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ သူမမ်က္ရည္ေတြကသာ သူ႔ကိုဆီးၾကိဳေနခဲ့ေလသည္။
" Yongဘာလို႔ငိုေနရတာလဲ..... "
အကြယ္တစ္ေနရာကေန သူမမ်က္နွာေလးကို လက္နဲ႔မွန္းကိုင္ရင္း ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ကုတ္အက်ႌအိတ္ထဲမွဖုန္းကိုထုတ္ကာ နံပါတ္တစ္ခုကိုေခၚဆိုလိုက္ေလ၏။
" oppa အကူအညီေတာင္းစရာရွိတယ္..... သူ႔ေရွ႕ကိုဒီတိုင္းမသြားခ်င္ဘူး အဲဒီအတြက္oppaအကူအညီလိုလို႔..... "
သူဖုန္းေျပာျပီးသည္နွင့္ ကုတ္အက်ႌအိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္သည္။ လ်င္ျမန္တဲ့ေျခလွမ္းေတြနွင့္ ျပတ္သားေသာဆံုးျဖတ္တစ္ခုတို႔နဲ႔အတူ Love Moonကေနထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ျပာလြင္ေနတဲ့မိုးေကာင္းကင္ကို စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာေမာ့ၾကည့္လိုက္ျပီး
Yong..... တို႔ကိုခဏေလာက္ထပ္ေစာင့္ေပးနိုင္မလား မင္းနားကိုျပန္လာခဲ့ပါမယ္
ဒါေပမယ့္ အဲအခ်ိန္တစ္ခုကိုေတာင္ တို႔စိတ္မရွည္နိုင္ေတာ့ေအာင္ ျမန္ျမန္ေရာက္ေစခ်င္ျပီ ခဏေလးပဲ
တကယ္ကိုခဏေလးပဲေစာင့္ေပးပါ အနားနားကိုအျပီးျပန္လာခဲ့ပါမယ္ Yongရဲ႕ထာဝရအခ်စ္ကိုယ္ရံေတာ္အျဖစ္နဲ႔ေပါ့.....
..........................................................
ESTÁS LEYENDO
မင်းသမီးလေးရဲ့ကိုယ်ရံတော် ( Z + U ) ©
Fanficဒီရင်ဘတ်က နာကျင်တာထက်ပိုနေတယ် ခံစားရအရမ်းခက်တယ် yong..... ဖွင့်ပြောဖို့ခက်နေတယ် မဟာတံတိုင်းကြီးကာရံထားသလိုပဲ..... အနားတိုးလာလေလေ အဆုံးမရှိတဲ့နံရံကိုမြင်ရလေလေနဲ့ ဒီရင်ဘတ်ကလည်းပိုနာကျင်လာလေပဲ..... ဖွင့်ပြောဖို့အရမ်းခဲယဉ်းတာမဟုတ်ဘူး ဖွင့်ပြောရဲတယ် ဒါပေ...
