Hayat'ın Yangını

Onuncu Bölüm

Bazı şeylerin anlatılması yaşanması kadar zordu.

-Hayat Uluoğlu

Herkese merhabalar 💁🏻‍♀️

Uzun bir aradan sonra tekrar sizinleyim. Sizi beklettim çünkü sınavım için uğraşıyordum. Sonunda üzerimdeki yükü atıp sizin aranıza döndüm.

Bölüm hakkındaki yorumlarınızı yazmayı unutmayın.

Keyfle okumayız dileğiyle 🔥

Atılan her adım artık içinde acı barındırıyordu. Baktığım her yer canımı yakıyordu. Göz göze geldiğim her insan beni kırıyordu . O kadar korunaksız kalmıştım ki. Kollarımı saran o eller artık bir seruma bağlıyken ben yapayalnız ortada kalmıştım. Yanağım akan her göz yaşı yüzümde hissedilen izler bırakıp yoluna devam ediyordu.

Affet beni babam.

Artık bedenimin yorgunluğu üzerine acısı eklenmişti. Kollarımın arasında sıkıca sardığım o ayakkabıyı bırakmak üzereydim ama asla bırakamazdım. Kollarımdan kayıp gidemezdi o ayakkabı. O giderse sığınağım giderdi.

Yanımda kal babam.

Ona ilk 'baba' dediğimde akan göz yaşları için bile özür dilemeye hazırdım. Her şeyi bırakmaya, onun için koşmaya bile hazırdım.

Uyan babam.

Hepimizin ihtiyacı olan şey yine umuttu. Bugüne kadar umut ederek yürümüştük biz. Yine umut ediyorduk. Ağlasakta umut ediyorduk.

"Hayır!" diye bir çığlık işitti kulaklarım. Koridorun köşesinden annemi gördüm . "Kenan!" diye bağırarak koşmaya başladı koridorda. Bir kaç hasta bakıcı annemin önünü kesip hasta tarafına geçmesine izin vermemesi üzerine annem çığlıklar eşliğinde çırpınmaya babamın adını haykırmaya devam etti.

Bir süre sonra tekerlekli sandalyede oturan benimle buluştu annemin gözleri . Çırpınmayı kesip yanına ne zaman gittiğini bilmediğim Uğur'a baktı. Sonra geriye çekilen hasta bakıcıların yanına geçerek bana doğru geldi.

"Annem." dediğinde gözlerimi sıkıca kapatıp kollarımın arasındaki ayakkabıyı daha sıkı sardım. "Baban iyi olacak annem." diye kendinin bile emin olamadığı vaatleri serdi önüme.

"Gitmez, babam beni bırakmaz." diye fısıldadım. Annem yüzümü avuçları içine alıp beni sakinleştirmeyi umdu. Unuttuğu bir şey vardı, kendisi.

Bir anda önümüzde oluşan hareketlenme ile o tarafa baktığımızda babamın sedyesini hızla önümüzden geçirip götürdükleri sırada annem beni bırakıp onun peşinden gitti. Oturduğum yerde kalkmaya çalışacakken Uğur tam önüme gelip durdu.

"Dur, bekle götürüm o tarafa seni."

"Babamı nereye götürüyorlar?" dedim beni ilerletmeye başladığı sırada.

"İç kanama var. Ameliyat olması gerekiyor." dedi yorgun bir sesle.

"İyi değil mi?"

"Olacak." diyerek annemin kapının önünde çaresizce durduğu yere getirdi beni de. "Bende ameliyatı izleyeceğim Hayat ve gelip sana herkesten önce güzel haberi söyleyeceğim." dedi ve uzanıp saçlarımın arasından öpüp arkasını dönüp kapının yanındaki şifreyi yazıp içeriye girdi.

-

Neredeyse iki saat geçmişti ve halen babamı oradan çıkarmamışlardı. Gözlerimi kırpmadan o kapıya bakıyordum sadece. Annem yıkılmış şekilde boynunu bükmüş bakıyordu.