lavinia,gözlerini beyaz parkelere dikmiş,olmayan desenleri inceliyordu.
kulaklarını tıkamak,bunları duymamak isterdi.
annesinin hıçkırıkları artınca,gözlerini annesinin üstüne getirdi.
"Peki ya bunun bir tedavisi yok mu?"
"Ne yazık ki...yok. "
annesi daha da büyük bir hıçkırık bıraktı ölüm sessizliğinin hakim olduğu bu odaya.
doktor,annesinin hıçkırıklarını bastırmak adına birkaç bir şey daha söyledi.
"Yapabileceğimiz iki seçenek var,tabii biz doktorlar olarak bu hakkı yakınlarının aksine hastaya tanırız."
annesi bir umutla kafasını kaldırıp,parlayan gözlerle doktora baktı.
"Nedir doktor bey?"
"Uyutulmak veyahut yaşamına devam etmek"
derin bir nefes daha verip devam etti,
"Benim şahsi görüşümü soracak olursanız,yaşamaya devam etmesini tavsiye etmem.Beyninin ne zaman işlevini yitirdiğini size gün,saat olarak söyleyemem.Belki 1 hafta,belki 1 ay belki de,1 yıl.Ama şunu size garanti edebilirim ki 1 yıl veya daha fazla yaşayan hastalar psikolijisini ciddi oranda yitiriyor,ve ölümü eziyetle bekliyorlar. "
